Verslag 3: Bezoek moeder Beaty, boardmeeting

Ik ga hier dus even verder waar ik de vorige keer was gebleven.

Toen Angelica dus eindelijk weg was, ben ik het kampvuur gaan maken. Alle klamboes en een zak vol kleding hebben we als aanmaakmateriaal gebruikt. De stemming was er al snel in toen ze vroegen of ik de liedjes van vorig jaar wilde zingen. Een liedje is helemaal afgestemd op CRC Thika en een ander liedje is een ritmisch liedje met de handen wat ik zelf bij scouting altijd zo leuk vond. Hierna hebben ze allerlei afrikaanse liedjes gezongen en hebben ze gedanst. Het was heerlijk schattig hoe de kleine Kamau uit zichzelf ging dansen. Dit heb ik op de videocamera gezet. Was echt zo grappig om te zien hoe hij met zijn heupjes ging swingen.
Rond een uur of 22.00u zijn de meesten naar bed gegaan. Ikzelf ben rond 23.00u naar bed gegaan. Het vreemde was wel dat Mary Nduku er niet bij was. Zij is het enige meisje met HIV met wie ik vorig jaar een paar keer naar het ziekenhuis ben gegaan, omdat het niet goed met haar ging. Ook heeft ze daar kant en klaar te horen gekregen dat ze HIV heeft. Ik heb er deze avond verder geen aandacht aan besteed, maar het is wel een puntje van aandacht.

De volgende dag had ik weer om 9.30u met Nelson afgesproken om geld af te halen. Aangezien het zondag is en de meeste mensen naar de kerk gaan, is hij als een soort van bodyguard met me meegegaan. Ook Joseph was erbij. We zijn nog even met z'n drieen thee gaan drinken en daarna naar CRC gegaan. De moeder van Beaty zou namelijk rond 12.00u in CRC zijn en ze had ook nog beloofd voor alle kinderen te koken. We hadden nog gauw een krat frisdrankflesjes gekocht voor 470Ksh inclusief statiegeld en waren om 11.30u weer in CRC waar we alvast de boardmeeting voorbereidden. Ik had snel tussendoor nog een handwas gedaan, want dat moet ook gebeuren natuurlijk tussen alle andere dingen door. Om 12.30u stond de moeder voor de poort. Sinds enkele maanden brengt ze voedsel op kosten van Kumbatio naar CRC wat Nelson toejuicht. Op deze manier worden er weer positieve verhalen verspreid en wordt er weer bijgedragen in het vertrouwen van CRC.
Ze reed het terrein op en niet alleen de moeder, maar ook de vader, haar zus met twee kinderen en haar oma waren erbij. Erg leuk om haar hele familie te zien! Ik begroette haar hartelijk en zij mij ook. Uit de auto kwamen 4 pannen met vlees, groente, chapati en ugali. Ook kwamen er nog twee kratten frisdrank uit de auto. Een waar feest voor de kinderen dus!
Alle kinderen gingen aan tafel zitten en er werd heerlijk gesmikkeld. Na een half uur ging de vrouw van Nelson, Mary, vertellen wat CRC doet en wie wie is. Natuurlijk bedankte ze voor het eten wat de moeder van Beaty had meegebracht en de zorg die ze door middel van het brengen van het maandelijkse eten uitdroeg. Hierna wilde ze de kinderen een liedje laten zingen en zette de social worker ze in een groep neer voorin het lokaal. Het zingen ging er niet echt enthousiast aan toe. Een beetje zo van "moet dat nou?" Toen ze na drie liedjes wilde stoppen, dacht ik:"Ho, dit kunnen ze beter!" en ik begon mijn CRC Thika liedje uit te leggen aan de gasten en de kinderen gingen het liedje al inzetten. Het is een militaristisch ritme waarbij eentje voorzingt en de rest nazingt. Ik zong dus voor en de kinderen zongen me na. De glimlach kwam bij ieder kind er weer op te staan en uit volle borst zongen ze het liedje. Na dit liedje zong ik nog het scoutingliedje waarbij ze met de handen het ritme klappen. Ik voelde me net Mary Poppins, waarbij de kinderen met de gezichten naar beneden zongen als het niet Mary Poppins was die met hen zong. Zodra Mary weer terug was, werden ze blij en zongen ze luidkeels. Echt genieten!! Mijn levensdroom is hiermee ook wel een beetje uitgekomen. Al van kindsaf aan droomde ik ervan dat ik zelf geen kinderen wilde, maar allerlei kinderen om me heen verzamelde en blij maakte met kleine dingen, zoals verhalen en liedjes. En kijk mij nu eens... in Afrika nog wel!

Nadat we uitgezongen waren, heeft Nelson nog een woordje gedaan en daarna de moeder van Beaty zelf. Ze heeft uitgelegd hoe ze bij CRC kwam en toen ze de kinderen voor de eerste keer zag, had ze het gevoel dat ze hierheen gezonden was en iets moest doen voor CRC. Ze dankte iedereen die meehielp aan dit weeshuis en daarna ging ze voorbidden. Ik stond er versteld van hoe goed de moeder kon praten en bidden. Een heel epistel dat vanuit haar hart kwam. Erg mooi!
Rond 14.30u zijn ze aanstalten gaan maken om terug te gaan naar Nairobi. We hebben afscheid genomen, ik heb de jurk overhandigd die Beaty me mee had gegeven voor haar en toen gingen we weer over tot de orde van de dag: de boardmeeting.

Het was inmiddels 15.00u toen we ermee begonnen. Helaas waren twee boarmembers niet aanwezig. Eentje zat in Del ar Salaam (of wat is die naam ook alweer) en de ander in Dubai. Dus daaruit kan je wel afleiden dat het ze niet slecht gaat als bestuurslid. We waren dus met z'n vieren en hebben 2,5 uur vergaderd. Het was een erg produktieve vergadering, waarbij veel informatie over en weer werd uitgewisseld en waarbij allerlei plannen naar voren kwamen. Vooral voor de vrijwilligers die eraan gaan komen. Er zijn aardig wat projectjes voor de vrijwilligers naar voren gekomen. Dus vrijwilligers, wees nu maar helemaal niet meer bang dat jullie niets te doen hebben! Ik laat het jullie via de mail nog weten wat de bedoeling is. Voor sommige projectjes zijn wat extra materialen nodig, zoals betonverf. Dus mochten jullie nog sponsoren weten te vinden, dan is dit erg welkom. Ik schat zelf in dat als er 100 euro per persoon aan sponsoring wordt gedaan dat we dan al een heel eind komen. Lukt dat niet, dan is dat geen probleem dan wordt er aan andere dingen gewerkt.
We hebben weer taken verdeeld na deze boardmeeting en komen in de loop van volgende week weer bij elkaar. Sowieso zien Nelson, ik en Joseph elkaar tot nu toe iedere dag, dus er wordt wat afvergaderd, kan ik je vertellen.
Afgesproken is in elk geval dat de oud-werkers morgen c.q. vandaag worden betaald. Ze krijgen betaald tot op de laatste shilling waar ze op aan het wachten waren. Ze zullen in eerste instantie wel heel erg gelaten reageren, omdat hierarchie hier een hoge status heeft. Ik bedoel, iemand met een lagere status is duidelijk onderdanig aan iemand met een hogere status. Maar ik zal ze allemaal persoonlijk nog spreken.
Bestuur Kumbatio, de bonnen en de verklaringen van betalingen zijn allemaal getekend!! Dus ook dat zit helemaal goed!

Nou, als laatste wat ik volgens mij nog zou vertellen is over David. Deze jongen is nu 21 jaar en ken ik al vanaf november 2009. Hij komt heel vriendelijk, behulpzaam en leergierig over. Ik begreep nu dat er iets met hem aan de hand is, maar ik weet niet precies wat. Ik heb over hem met Nelson gesproken en hij vroeg me of ik zijn achtergrond niet kende. Nelson heeft me heel oppervlakkig wat verteld en dat CRC hem in elk geval onderdak biedt. Officieel moet je uit CRC weg als je 16 jaar bent. Zondagavond vroeg David mij of ik zijn telefoon in bewaring wilde nemen, omdat hij op school geen mobiele telefoon mag hebben. Het is een uitzonderlijk strenge kostschool waar je het terrein na 16.00u niet mag verlaten, ongeacht hoe oud je bent. Ook is er maar 1 mobiele telefoon voor 501 studenten!!!! Ze mogen namelijk wel hun simkaart meenemen... Ik vroeg hem hoe hij het dan doet als ik weer in Nederland ben en zou dat overleggen met Nelson. Hij wilde niet dat een van de huismoeders wist dat ik zijn mobieltje in bewaring kreeg, dus liep ik met hem mee naar het oude huisje van Joe, de moestuinjongen. Daar heb ik hem maar gewoon gevraagd naar zijn achtergrond in de schemer van een olielamp. Ik heb gedacht dat hij als kind bij CRC terecht was gekomen en waarschijnlijk geen familie heeft. Toen hij mij vertelde dat hij zijn hele familie is kwijtgeraakt toen hij 18 jaar was en nooit enig onderwijs heeft gehad vanaf dat hij 7 jaar was, wist ik niet meer wat te zeggen. Hij vertelde me namelijk dat hij als enige van zijn familie goed van de gevechten, tijdens de verkiezingen in 2008, is afgekomen... Ik vroeg hem of hij wist of ze nog leefden. Hij vond het erg moeilijk om het woord "levend of niet" te gebruiken. Het doet hem erg veel verdriet, wat niet meer dan normaal is natuurlijk. Ik moest mezelf ook even sterk houden, want dit is wel hartverscheurend. Hij is via allerlei omwegen, letterlijk op straat bij CRC terecht gekomen. Vanaf toen kreeg hij een sponsor die hem geholpen heeft onderwijs te volgen. En echt waar, hoe goed hij op weg is voor zichzelf, dat is ongelooflijk!! Ik ben echt trots op deze jongen. Klinkt misschien raar, maar deze jongen heeft een behoorlijk litteken opgelopen en hoe hij in het leven staat en zich een weg baant voor zichzelf en daarmee ook voor zichzelf - zoals hij zelf zeg - dat is werkelijk geweldig. Als deze jongen een echte persoonlijke sponsor krijgt om hoger onderwijs te volgen dan komt hij er wel, ook al zal zijn hart voor altijd gebroken zijn. Het was een heftig gesprek. Hij heeft me teruggebracht naar de achterpoort van CRC, we hebben elkaar even stevig omarmd en zijn gaan slapen. Dit verhaal moest ik even laten bezinken...

Nou, ik ben er wel zowat, he? Nog wat over het straatbeeld? Nee, ik doe dat wel in een apart verslag, ok? Het is weer lang genoeg.

O, ja nog één ding: Edward is weer de hele dag niet naar school geweest. Er werd me verteld dat hij bijna de hele dag gehuild heeft en in zijn bed heeft gelegen. Dat wist ik niet. Dus toen ik thuiskwam, ging ik even naar hem toe. Hij had zijn deur op slot gedaan, maar deed 'm open. En wat daar weer voor de deur stond. Pfff, een klein, verdrietig ventje, tranen over z'n wangen... Hij ging weer terug naar bed. Ik ging even bij hem zitten en kreeg het moeilijk. Ik weet niet wat er aan de hand is en hij zegt ook niet veel als hij zich verdrietig voelt. Of sterker: hij zegt niets. Dus wat moet je? Het was duidelijk dat hij pijn in z'n buik heeft en dat heeft hij al weken op en af. Ik vroeg aan de huismoeder of hij wel wat gegeten en gedronken had. Hij had wel gegeten. Ik zei dat hij toch echt wat moest drinken. Ze haalde een mok water voor hem die hij achter elkaar opdronk. Een uur later hebben we hem nog thee gegeven. Ook dat had hij zo op. Toen ik rond 21.00u naar bed ging, ging ik weer even bij hem kijken. Shit, de druppels stonden op z'n hele gezicht en z'n hele hoofd. Ook z'n rug was nat. Hij sliep wel… Morgen maar even afwachten.

De volgende ochtend ging het gelukkig weer wat beter. Ik ben inmiddels beland op dinsdag 17 mei. En ik weet niet precies wat er in die tussentijd weer gebeurd is. Een hoogtepunt is wel het betalen van alle oud-werkers. En drie keer raden wie er niet bij was?....

Maar dat de volgende keer!
Ik ga nu wat foto's erbij zetten, maar ben helaas mijn geheugenkaart van mijn grote camera vergeten. Dus nog even geduld!

Tutaonana!
Groetjes, Yvette