Verslag 1: Vertrek en aankomst

Hoi allemaal!

Jongens, dit is geweldig! Ik zal je even vertellen hoe ik erbij zit... Het is 22.15u 's avonds. En inderdaad... de winkels zijn allang gesloten. Ook de internetcafé's... Vorig jaar kwam ik namelijk op het idee om een notebook te kopen wat nu weer een netbook schijnt te zijn. Dus op de dag van vertrek schreef ik dat ik nog even de stad in moest... Daar heb ik vervolgens een netbook gekocht voor een leuk prijsje met tas. Resultaat: ik zit nu op mijn bed in mijn pyjama onder de klamboe met mijn olielamp aan! Het is doodse stilte, want dat is nou eenmaal hier vanaf een uur of 21.30u. Dit is genieten. Dus ik ga nu lekker mijn eerste reisverslag aan jullie vertellen.

Dinsdag 10 mei (het lijkt alweer maanden geleden als je in zo'n ander land zit!) begon als een avontuur. Mijn ticket was dus treinstation Antwerpen Centraal naar vliegveld Nairobi. Ik moest om 14.00u thuis weg, om 14.19u de trein naar Roosendaal-Antwerpen, daar moest ik anderhalf uur wachten op de Thalys naar...... AMSTERDAM-Schiphol! Al bepakt en bezakt met mijn grote rugzak, kleine rugzak en fototas kwam ik op Antwerpen Centraal. Mijn reis was al helemaal begonnen! Wat een prachtig en groot station. Er zijn 24 sporen!!! Ik wist niet hoe het nu in z'n werk ging. Ik wist niet eens of ik goed zat. Weet ik veel met zo'n raar ticket! Dan maar op zoek naar de loketten. Na enkele roltrappen genomen te hebben, vond ik het. Ik met mijn tassen meteen vragen aan iemand achter de balie of ik hier goed zat als ik van Antwerpen Centraal naar Nairobi wilde. "Toch niet met de trein , hoop ik?", zei de jongen/man, zeg maar jongeman, achter de balie. Hij vroeg om mijn ticket en paspoort en begon van alles te registreren, dus ik zat goed. Het leek wel zo'n spel waarbij je over de wereld reist en allerlei opdrachten moet uitvoeren waar je vervolgens een stempel voor kreeg. Hij bleef aardig wat grappen maken, waar ik de lol ook echt wel van inzag, dus het werd een leuke eerste stap met het ticket. Ik vroeg vervolgens wat ik met mijn bagage moest: "Awel, mevrouw, u kunt het aan iedereen geven, nietwaar? U kunt het aan iemand geven die u op Schiphol tegenkomt, u kunt het aan mij geven of aan de poetsvrouw hahaha." "Ok, ok ik begrijp het al, het gaat via de normale weg op Schiphol! hahaha" "Ik weet het niet mevrouw, u moet het zelf maar weten hahaha.""Hm, maar moet ik weer terugkomen hier in Antwerpen, want ik land weer op Schiphol!""Kijkt u toch eens wat een mooie stad, dat wil u toch niet missen! U komt hier toch sowieso langs als u naar huis gaat?" "Nee, dat is hartstikke om!" "U moet maar zien wat u doet." "Dus mijn bagage gaat niet naar Antwerpen?" "Nee, dat moet u allemaal zelf doen! hahaha" Ondanks het vage, maar leuke gesprek, begrepen we elkaar duidelijk en bedankte ik hem voor de hulp. Hij gaf nog wel gauw iets echts informatiefs mee: "U moet er wel voor zorgen dat het kaartje in de Thalys wordt afgestempeld!" "Ok, kijk nu geef je me goeie informatie! Bedankt! Doei!"
Vervolgens moest ik nog een uur wachten en ik wilde mijn mobiele telefoon opladen. Dat was de volgende missie: stopcontact. Overal zoeken. Vervolgens zag ik een stekkerbak hangen aan de informatieborden. Ook zag ik de security rondlopen. Ik dacht weet je wat: "Ik ga gewoon tegen de palen van de borden zitten, zoek wat in mijn rugzak en steek vervolgens mijn oplader van de mobiele telefoon in de stekkerdoos en dan zien we wel wat er gebeurt. Na enige spanning heb ik mijn plan uitgevoerd. Ben ik rustig nog een stuk of 100 foto's in fotomapjes gaan schuiven voor de Masai en na 45 minuten heb ik 'm eruit gehaald. Missie 2 voltooid!! hahahaha!Op naar de Thalys. Da's nog eens luxe! Velours stoelen, alles akoestiek gedempt en alles op reservering. Toen ik na enige wrijving van andere passagiers zat (zij zaten namelijk helemaal verkeerd en hadden niet eens een kaartje!), zag ik bij iedere stoel... een stopcontact! Och ja... een beetje avontuur moet je toch hebben. We waren binnen 60 minuten op Schiphol! De auto's op de snelweg leken wel tractoren zo langszaam leken ze te gaan. Maar wij waren gewoon aan het laagvliegen met zo'n 300 km/h. Joehoe!! Ik vond het helemaal leuk.

Op Schiphol aangekomen, was mijn plan om naar het Panorama dakterras te gaan. Ik vind het gewoon zo machtig al die vliegtuigen. Maar ik dacht: "Weet je wat ik doe? Ik zorg ervoor dat ik heb ingecheckt, dat dat klaar is en dan kan ik lekker nog 2 uur rondlopen. Dus ik wilde mezelf inchecken bij die incheckmachines (voor degenen die dat niet weten: je kan jezelf tegenwoordig bij pilaren met je paspoort inchecken en dan hoef je alleen nog maar je bagage af te geven bij een echte persoon), maar die machines vertelden mij dat ik me niet kon inchecken. Ik informeren: "Oh, u bent zeker met de Thalys gekomen? Dan moet u naar balie 14." Ik daarheen en jawel, zie je wel, ik doe echt mee met een spel! Daar werd echt gecontroleerd of ik een stempel had. Hier had ik in de Thalys de conducteur speciaal om gevraagd en die had spontaan twee stempels gegeven. Ze vroegen dus naar mijn treinkaartje, gingen meteen bellen: "Ja, Boltze en ze heeft een stempel. Twee zelfs!" En nu pas kon ik inchecken! Geen stempel, dan vervalt je ticket, precies zoals vernoemd op de website bij het boeken. Verder liep alles goed. Ik nog even mijn laatste coca-cola fles opdrinken en nog een broodje en toen door de eerste gate. Helemaal prima. Nu op naar het Panorama terras... Ja. Wat was het ineens groot allemaal die hallen waar ik liep. Ik kon geen Panorama terras vinden. Maar even vragen... "Dat kan alleen voordat u de gate doorloopt." Shit! Nou, dan maar richting het vliegtuig lopen en nog maar even lekker bellen.
Om 21.00u vertrok het vliegtuig. Ik was al helemaal kapot. Het leek dat het aardig volgeboekt zat, dus ik had naast mij nog wel een lege stoel, maar daarnaast zat iemand anders. De rest van het vliegtuig leek ook bijna vol. Om 23.00u kregen we pas ons eten en ik had honger!! Ik snel gegeten en toch maar proberen te slapen. Meestal dommel ik wel weg, maar deze keer... nee, hoor. Dramatisch!! En dan gaan 4,5 uur later die lichten weer aan. Pffff... Ontbijt! Ok, snel ontbijt gegeten en ogen weer dicht. Maar ja dan is het nog maar een half uur ongeveer.... Ik ben nog foto's gaan maken toen we aan het dalen waren. Wat een wolken!!! Regenwolken! En ja, hoor, toen we om 6.15u Keniaanse tijd landden (het is hier 1 uur later) leek het wel alsof ik in Nederland was in de herfst. Grauw en regen. En ik vertrok vanuit Nederland met ongeveer 25graden en zonneschijn. Mooi is dat! GRRRRR!

Ik had de taxichauffeur gevraagd of hij alsjeblieft op tijd wilde zijn bij het vliegveld. En dat was hij gelukkig! Deze keer moest hij zelfs op mij wachten, want de rij voor de paspoorten en visa was aardig lang. Eindelijk de taxi in. Nog 1-1,5 uur en ik zou in CRC zijn. Wat verlangde ik naar een bed!! Maar vergeet het maar. Er zijn al een jaar of 2 werkzaamheden aan de snelweg van Nairobi en iedereen zoekt zijn weg weer op de Afrikaanse manier: gewoon een derde rijstrook creeëren door de modder heen. Zelfs over een spoorweg heen om aan de andere kant van het spoor ook nog een rijstrookje te maken en jawel, hoor, ik zag een bus vaststaan in de modder. HAHAHAHA! Ik voelde me ellendig, moe, zwak en ..... We waren pas na bijna 3 uur bij CRC!!!! Ik heb de taxichauffeur onderweg van een flesje frisdrank voorzien, want die vond het ook niet echt prettig. Aangekomen bij CRC zag ik dat er een huis naast was gebouwd. Daar hebben ze minder dan een jaar over gedaan! CRC heeft dus nu echte buren. Ik moest nog een stukje door een hek heen sjouwen op mijn laatste loodjes en toen door de achterpoort van CRC. En daar kwam Nelson aan, armen wijd open om me te verwelkomen. En ook Joseph de penningmeester! Dit had ik niet verwacht! Leuk! Ik had ze namelijk 2 dagen en 1 dag van tevoren gesmst hoe laat ik in CRC zou zijn, maar had geen reactie gehad. En daar waren ze dan toch! Een erg leuke verrassing. Ik maakte ook kennis met de drie nieuwe werkers. Drie vrouwen. Ze brachten mijn spullen naar mijn kamer en dat zag er goed uit! Er zijn nog maar 3 bedden in plaats van vier wat stukken beter is, omdat het eerst echt te krap was. Maar nu helemaal goed! De social worker had zelfs een bloemstuk op mijn kastje neergezet met leuke decoratieve keien! Echt geweldig!! Ja, het welkom was beter dan ik me van tevoren voorgsteld had. Ik had ook gezegd dat ik echt wilde slapen als ik aan zou komen. Maar eenmaal aangekomen, vond ik het toch wel leuk om over van alles en nog wat te kletsen. Vooral over de laatste avonturen binnen CRC.

Na ongeveer 1,5 toch gekletst te hebben onder het genot van echte Afrikaanse thee met melk en mandazi (smaakte deze keer best lekker trouwens!!) ben ik om 11.30u naar bed gegaan. Net op dat moment kwamen 2 meiden met Edward van school aangelopen! Zo blij als ik dacht te zijn om mijn kleine jochie weer te zien en hij mij, zo ging het ook. Maar nadat ik hem van blijdschap had opgetilt en rondgezwaaid, was zijn glimlach helemaal weg. "He's sick. Yesterday the doctor was here because he is itching all over his body." En inderdaad hij had zich overal opengekrapt. Ik tilde z'n uniformpje op en keek op z'n ruggetje en zijn benen. Waar ik het meeste van schrok was zijn magerheid. Man, oh, man, je kan wel zien dat er weinig eten is geweest. Ik heb hem op bed gelegd en dan komt de enorme hindernis dat ik niet met hem kan kletsen in het Swahili. Ik ben gewoon even bij hem gebleven en al die tijd kon er geen glimlachje meer vanaf. Ze dachten ook dat het de reactie van de injectie was geweest die hij had gehad. De huismoeder Bernadette kwam er even bij en ze zorgde ook echt voor hem. Ze sprak met hem in het Swahili en er kwamen een paar woordjes uit zijn mond. Hij ging eerst slapen en daarna zou ze pap voor hem maken. Ik zei dat ik ook ging slapen. Eerst voor mezelf zorgen, heb ik inmiddels geleerd. Om 14.00u ben ik opgestaan, heb mijn kamer wat ingericht, kreeg ik weer thee aangeboden en zag ik dat Edward ook net pap kreeg. Dat ging er heel makkelijk en snel in! Hij wilde er nog een! Al gauw was er een glimlach op zijn gezicht. Gelukkig!
De rest van de kinderen kwamen druppelgewijs binnen. De een was wat gelaten en de ander was dolenthousiast toen ze me weer zagen. Over het algemeen, erg leuk ze weer te zien! Alleen... ze lopen allemaal op blote voeten.... Weer een projectje erbij! O, ja er is een mannetje van 3 jaar erbij. Wat een ding, zeg! Hij gedraagt zich als een jongen van 16. Heel apart! Maar wel schattig om te zien!

De social worker is voor mij een Keniaanse simkaart gaan kopen, zodat ik makkelijk kan communiceren met iedereen die ik nodig heb. Er wordt hier wat afgebeld en gesmst! Rond 16.00u heb ik Fidelis, de vorige kok gebeld om wat af te spreken. Hij wilde meteen na zijn werk naar CRC komen. De oude huismoeder die was ook gelijk gekomen, maar haar zien is wat lastig, omdat ik bij haar sterk het gevoel heb dat ze me maar om 1 ding wil zien: geld. Ze is heel erg aardig en hartelijk. Maar zodra we dat gehad hebben, komt ze met die vraag wanneer ze nou haar geld krijgt. Beetje jammer. Ik heb haar een kwartiertje ofzo gezien en verder is Fidelis nog gezellig bij CRC geweest.
Rond 18.30u zijn we gaan eten en rond 19.30u gingen de kinderen naar bed. Ik ging vervolgens om 20.00u naar bed en om 20.30u slapen. Edward was trouwens weer het vrolijke jongetje gelukkig! Maar ik hou 'm strak in de gaten!

Mijn plan was vandaag om met de kinderen samen om 5.00u op te staan. Maar toen ik wakker werd van al het lawaai hier op de gang, sliep ik net zo makkelijk weer in. Om 8.30u stond ik pas op!! Ik had dus 12 uur geslapen!!!
Ik had om 10.00u met Nelson en Joseph in Thika-town afgesproken om de eerste zaken te bespreken. Ik kreeg eerst van Bernadette en de andere huismoeder Regina echte pannekoeken te eten! Lekker, man!!! Toen ben ik om 9.15u richting de weg gelopen om een matatu te pakken. Bernadette liep met me mee en vertelde dat ze al veel over me gehoord had en was blij dat ik er eindelijk was. Ik ben aardig de hemel ingeprezen naar iedereen, merkte ik. Ik heb ze maar een beetje laten praten. Ze heeft in elk geval een prima instelling naar de kinderen. En ik ben in elk geval blij te zien dat deze drie vrouwen echt hart voor de kinderen hebben en ze ook echt verzorgen. Dat is iets wat ik miste in de vorige werkers. Dus weer een positief punt erbij!!
Ik stapte in de matatu en alles lijkt zo normaal. Ik verwonder me niet meer dat je iedere dag wel iemand met een kapmes ziet rondlopen, ik verwonder me niet over de matatu's waar je met veel te veel mensen in zit, ik verwonder me niet meer over de corrupte politie, ik verwonder me niet meer over de handkarren. Dit leven is net als ons leven een leven. En ik vind het leuk me in dit Keniaanse leven een weg te banen! Ook hier kampen ze trouwens met de hoge benzineprijs. Nu kost een enkeltje naar de stad 50ksh ipv 30. Da's behoorlijk voor de lokale bevolking!! (Dit dacht ik deze dag, maar een paar dagen later kwam ik erachter dat dat lang niet altijd zo was en dat ze dan weer gewoon 30ksh vroegen....)
Om 10.15u was ik in Thika-town en Nelson kwam net aangelopen. We gingen naar een heel leuk binnenplaatsje. Nooit geweten dat je daar ook op die paar stoelen kan zitten en drinken en chapati kan bestellen. Joseph en Nelson hadden zelfs voor me betaald. We hebben 3 uur zitten kletsen, lachen en praten. De plannen die ik had voor wat betreft de manier waarop de schulden moeten worden afbetaald, had Nelson ook. Hij weet nog steeds niet om welk bedrag het gaat dat ik mee heb genomen, maar de manier waarop hij de schulden wil gaan afbetalen, was precies mijn manier: persoonlijk en officieel. Dat was het enige waar ik over twijfelde of hij dat wel wilde en nu kwam hij er zelf mee. Super!! Vandaag heb ik mijn eerste geld van de bank gehaald, maar meer dan 400 euro kan je hier niet afhalen. Dus ik ben meteen in gesprek gegaan met de bank en nu kunnen we morgen terugkomen met mijn paspoort en Nelson en Joseph erbij als eigenaren van de bankrekening, zodat we meer geld kunnen afhalen. Prima! En nog steeds weten ze het goede nieuws nog niet. Ik heb ze verteld dat ik het bestuur van CRC voltallig wil zien en dat ik het dan ga vertellen. Vonden ze een goed idee! Ik vertelde Joseph en Nelson dat ik me nu net een Keniaan voelde, want ik had nog maar 8 euro op zak, de rest was al op de rekening van CRC en afgehaald door Joseph. Ik wilde nog een simkaart kopen met tegoed voor mijn draadloos internet. Nelson bood zijn modem aan voor mijn netbook, terwijl ik die wel al had van mijn broer. Maar voor het geval dat dat niet werkte, mocht ik die van hem lenen. Ook stelde hij voor dat ik met hem naar Mount Kenya University zou gaan deze zaterdag. Hij is namelijk leraar daar. "Teacher?? What do you teach???" "You will see when we're there. I just work there for 4 hours a week." Ok, ik ben benieuwd! Wel leuk! Ik ben verder met Joseph brandhout gaan halen met een pick-up en chauffeur, terwijl Nelson een gesprek had met de "provation/probation- officer to talk about the mother of Johny-Johny who is in prison". Ik ben er nog steeds niet achter wat zo'n officer doet.
Het brandhout is gehaald en betaald. Lekker sjouwen en scouting spelen! Rond 16.15u was ik weer in CRC. Daar heb ik foto's gemaakt van alle kinderen en het gebouw van de buitenkant. Ook zijn we wat verder gekomen met taken en projectjes voor de vrijwilligers. Dus maak jullie geen zorgen, vrijwiligers, jullie gaan je niet vervelen!!
Verder heb ik vanavond een uurtje Swahili geleerd en de kinderen helpen er zelfs goed bij. En nu zit ik volgens mij al anderhalf uur te tikken..... Het is toch geen lang verhaal geworden, he? hahahahaha
Morgenochtend om 9.00u afgesproken met Nelson en Joseph en dan gaan we de electriciteitsmaatschappij betalen o.a. Tot nu toe voelt het heel goed, leuk, gezellig en.... ontspannen!!! (shit, een mug onder mijn klamboe! hoe komt dat beest er nu weer?? Eerst dit versturen en dan de mug aanvallen!)
Tot de volgende keer!
Tuonane!
Yvette X
p.s. foto's komen eraan. Eerst slapen en morgen mijn netbook weer zien op te laden...
p.s. Dinesh, ik kom zaterdag 4 juni weer terug
p.s. Josette, wel blijven sporten, he! Ik ga hier lekker sporten zeg maar. Hahaha!