Beeld & afgeloste schulden & moraal

He, he, eindelijk klaar. Alleen nog even het beeld schetsen en een overzicht van de afgeloste schulden maken.

Het beeld van Kenia blijft me boeien, nog steeds op elk vlak. Het enige is dat ik er steeds meer aan ga wennen. Ik sta er niet meer versteld van dat ze tegen de busjes slaan om mensen erop te attenderen dat ze er nog wel bij kunnen, ik sta er niet meer versteld van dat iedereen bijna altijd te laat is of niet komt opdagen (heerlijk!), ik sta er niet meer versteld van dat mensen met de kapmessen over straat lopen en dat gebouwen al jaren maar half gebouwd zijn en zo blijven staan.
Als je in zo'n busje zit dan rij je langs fietsers met zwaarbeladen bagagedragers volgeladen met takkenbossen of jerrycans, langs mannen die zeer zwaar beladen handkarren voortduwen, je ziet vrouwen met hun kind op de rug gewikkeld in een doek, je komt langs sloppenwijken (als je goed kijkt), iedereen in de matatu heeft een mobiele telefoon in de handen waar dan wel of niet mee gebeld wordt, er lopen en rennen kinderen in of langs de straat vaak in uniform, de meeste gebouwen zijn geverfd met allerlei advertentieteksten, je ziet mensen ambachtelijk bezig zijn met het maken van bedden, fauteuils, metaalbewerking, verkoop van fruit en groente, je ziet mensen gewoon op de fiets hangen en kletsen met hun medefietsers wachtende op klanten (een fiets is hier ook openbaar vervoer), af en toe zie je jongens/mannen ruzie maken over het wegkapen van hun klandizie bij de matatu, je ziet mensen in vodden lopen en je ziet mensen in driedelig pak lopen (waarvan ik me vaak af vraag waarmee ze die wassen, want op het eerste gezicht ziet het er wel goed uit), je ziet vele vrouwen bij de salon zitten waar ze hun haren bij laten vlechten of een nieuwe pruik laten aanmeten, in Thika Town komt er altijd wel een jochie op je afgerend die geld wil, omdat hij op straat woont en je ziet er menige zwerver op straat liggen die er lichamelijk niet goed aan toe is (één of twee benen worden gemist, grote rauwe vleeswonden, grote vetbulten, gehandicapt of gewoon op sterven na dood doordat hij of zij echt geen geld heeft om te kunnen overleven). Buiten dit alles is muziek een belangrijk aspect in hun leven: muziek en dansen. Enjoy, enjoy life!
Verder heb ik wel weer iets nieuws ontdekt: in Thika Town zijn zoveel steegjes en gangetjes die leiden tot nog veel meer winkeltjes en zelfs leuke hofjes waar je wat kan drinken! Echt, bijna knus gewoon!
Daarnaast blijf ik het grappig vinden, maar misschien ook wel goed, ik weet niet hoe ik het zien moet in het kader van de corruptie, dat er bij de internationale banken bewakers en soldaten staan en zitten met mitrailleurs. Altijd even vriendelijk, dat dan weer wel! :-0
Tenslotte wordt je bij de matatu-haltes altijd benaderd door mensen die van alles willen verkopen. Je kan het zo gek niet bedenken: van een snoepje per stuk, tot horloge, tot zonnebril, petten, handdoeken, zaklampen, weet ik veel wat allemaal. Och ja, ik heb toch steeds weer respect, want ze zijn maar met een ding bezig: overleven!

Bij het afbetalen van de schulden heb ik er vooral van genoten hoe mensen hun spel speelden, zeg maar. De supermarktvrouw die het meeste geld kreeg bijvoorbeeld. Ze heeft zo lang moeten wachten (9 maanden) voordat ze haar geld kreeg (500euro), ze kwam met zo'n dramatische verhalen waarom ze het geld NU moest hebben, en ze wachtte me zelfs op in het weeshuis in de hoop dat ze even geld zou krijgen. Begrijpelijk dat ze haar geld wil hebben en ook dat ze het zat is... Maar dat ze dikke maatjes werd van het ene moment op het andere toen ze haar geld kreeg en direct lachend vroeg alsof er niets negatiefs had plaatsgevonden of ze een volgende bestelling mocht leveren, toen dacht ik echt: "You play your game well, lady!"
Of de dokter die ons van thee en brood voorzag. Heerlijk!!!

Maar goed, de schulden. We hebben alle schulden afgelost, dat wil zeggen zo'n 4000euro. Dit ging naar klinieken, supermarkten, watermaatschappij, electriciteitsmaatschappij, salarissen etc. Hieronder het overzicht:

- salarissen (16 werknemers) > 1800 euro
- accountant en registratiekosten > 400 euro
- website > 71 euro
- prive-kliniek > 73 euro
- andere kliniek > 90 euro
- brandhout > 71 euro
- electriciteit > 640 euro
- brood > 22 euro
- ontsmettingsmiddel voor huis > 22 euro
- supermarkt > 500 euro
- kapper > 50 euro
- groenten > 15 euro
- water > 158 euro

Hierna hielden we nog zo'n 1000 euro over van de 5000 euro sponsorgeld door een bedrijf. Dit is opgegaan aan andere noodzakelijke dingen:

- nieuw brandhout + transport > 40 euro
- voedselprogramma school 3 maanden > 31 euro
- 30 tandenborstels + tandpasta > 10 euro
- schoolgeld + zakgeld David > 8 euro
- Day of an African Child > 65 euro
- electricien > 55 euro
- 4 dagen 2 wasvrouwen > 20 euro
- septische tank leegzuigen > 85 euro
- 30 paar leren schoenen > 170 euro
- 15 matrassen inclusief beschermhoes > 474 euro (aparte donatie)
- televisie > 80 euro
- karatekampioenschappen + vervoer + eten + drinken > 100 euro
- overig (transport, groente en kleine dingen in het weeshuis) > 15 euro

Al met al een enorme lastenvermindering, maar nu staat de volgende uitdaging voor de deur: hoe gaan we dit stabiliseren en ervoor zorgen dat we niet weer in de schulden komen?? We gaan weer aan de slag in Nederland!!

De eerste vrijwilligers komen over 2 weken, dus dat is ook weer een hele vooruitgang!

Inmiddels zit ik alweer 7 weken in Nederland, maar Kenia blijft me trekken. Voor mij is de moraal van die drie keer dat ik er nu geweest ben: het leven houdt zoveel meer in dan alle technologie en automatisering. Sterker: voor mijn gevoel haal je het menszijn hiermee onderuit...Niets mooiers dan je creativiteit weer aan te wakkeren, iets wat de westerse wereld al bijna niet meer kent... Als je al praktisch creatief bent, denken ze gelijk dat je geen geld hebt om iets nieuws te kopen. In landen zoals Kenia kan je niet zonder je creativiteit, allemaal om jezelf en de ander te helpen! De tijd voor een ander is hier helaas ver te zoeken...
Moraal: geen rijker leven, dan gewoon mens te zijn met elkaar!

Het zal mij benieuwen hoe mijn leven verder verloopt... in elk geval ligt de volgende reis naar Kenia alweer in het verschiet!

Ik zou zeggen, houdoe, kwaheri na tutaonana! Ninakukumbuka sana...

Groetjes,
Yvette