Voorbereidingen en vermist pakket gevonden....

Jongejonge, ik heb me volgens mij nog nooit zo op een reis voorbereid als deze... Al gelijk bij terugkomst de vorige keer ben ik Swahili gaan leren. Je zou denken:"Och, zo'n primitief volk heeft ook een primitieve taal en dus makkelijk." Nou, vergeet het maar! Talen pak ik over het algemeen makkelijk op, maar deze taal is even flink doorzetten om de grammatica -die gebaseerd lijkt op wiskundige formules (waar ik dan weer niet zo goed in was)- te kunnen begrijpen. De uitspraak is wel makkelijk, dat dan weer wel.
Verder heb ik regelmatig contact gehad met een paar medewerkers om te horen wat de situatie is. Ook kreeg ik mijn kleine schatje Edward een paar keer aan de telefoon. Eeeeeeeeerug leuk! Maar ook lastig door de situatie die er speelt. Het is een overleven, maar hoe doen ze dat? Het is vooral afwachten en een bestuur die ze aan het lijntje houdt. Een maand of 3 geleden ben ik me eens gaan verdiepen in ontwikkelingswerk in het algemeen. Waarmee help je ze nou echt? Waarom lukt het in Afrika allemaal maar niet? Hoe steekt de cultuur in elkaar? Uiteindelijk ben ik er wel achter dat vooral kennisoverdracht en leren voor zichzelf op te komen de belangrijkste factoren zijn om ze verder te helpen. Documentaires, CNN, artikels op internet, contact gezocht met stichtingen die zich ook bezig houden met weeshuizen in Kenia zijn voor mij allemaal manieren hier geweest om meer over het Afrikaanse volk te weten te komen.
Verder heb ik nagedacht over allerlei plannen om CRC overeind te houden en medewerkers daarbij betrokken. Ik heb ze gevraagd mee te denken over een plan. Ze zeggen dat ze erover na aan het denken zijn en als ik kom zouden ze een plan hebben, zeggen ze..... Maar ja, ik heb ook zo mijn plannen, maar daar lezen jullie vanzelf over.

Voor ik vertrok had ik een pakketje gestuurd aan een van de medewerkers. Dit deed ik op 16 januari... Wat denk je? Pakketje was er niet na 2 weken, niet na 3 weken, niet na een maand, niet na 2 maanden. En natuurlijk werd mijn mening over corruptie weer bevestigd.... Ik had vervolgens een "onderzoek" laten instellen door TNT. Afgelopen maandag had ik er genoeg van en dacht ik: "Niets is beter dan het heft in eigen hand nemen." Dus ik heb het postkantoor in Nairobi gebeld en nadat 2 keer de verbinding was verbroken, werd ik toch doorverbonden met de juiste medewerker. Deze man -Mwanafi genaamd- was erg hulpvaardig en zag in het computersysteem dat mijn pakket op 17 januari (!) al door was gestuurd naar een stadje waar die helemaal niet naartoe had moet worden gestuurd. Hij bellen met dat postkantoor en het was zeker: daar lag het pakket. YES! JOEPIE! Gelukkig, ze hebben het toch niet opengemaakt en de spullen zichzelf toegeeigend. Er werd mij gevraagd of ik zelf contact op wilde nemen met dat postkantoor. Dat deed ik. Het pakket kon worden opgehaald als de ontvanger zou betalen. WAAAAAT!? "I have to pay for a parcel that was lost because of YOUR mistake?!" "No, not you, the one you sent it to", werd er doodleuk aan de andere kant gezegd. "How much?" "7880 (75 euro) shilling" "No, way! He NEVER can pay that much money and why should he anyway? It is your fault!" "Ok, phone me back in 5 minutes" Ik gelijk weer het postkantoor in Nairobi gebeld. Ik gevraagd naar Mwanafi en hij bevestigde dat ik dat inderdaad moest betalen. Ik vertelde nogmaals dat ik dat erg vreemd vond. "Call me back in one hour, I will talk about this with my supervisor.Don't phone the other postoffice." Godsakker! Heb ik eindelijk na 4 MAANDEN mijn pakket ZELF teruggevonden, moet ik een -zelfs voor westerse standaard- achterlijk hoog bedrag betalen! En voor wat, voor het feit dat het ergens op een plank lag weggemoffeld? Ik eerst TNT gebeld, want dat zg. onderzoek van hun, heeft ook geen zoden aan de dijk gezet. Stelletje veredelde Kenianen! Het viel me nog mee dat er door de medewerkster niet gezegd werd dat ik nog een rekening kreeg toegestuurd!
Ik na een uur teruggebeld met Nairobi, maar dat bedrag moest toch echt betaald worden, want dat zijn "autoriteitsregels". Ja, tuurlijk. Ze stelden wel voor het pakje naar Thika te sturen. Ik begon met te zeggen: "You know what, I'm there soon anyway, so.... " Nee, nee, dat ga ik niet zeggen, dacht ik toen. "No, just send it to Thika and my friend will pick it up. When will it be there?" "Friday" "Ok, thanks", bye." Ik gelijk Anton gebeld met het hele verhaal. Nu is het plan dat hij vrijdagochtend gelijk dat pakket gaat ophalen en doet alsof zijn neus bloed. Alz ze zeggen dat hij even 7880 shilling moet betalen (voor hem is dat dus een serieus maandsalaris; moet je je hier eens voorstellen dat je je maandsalaris even op de balie legt om een pakketje op te MOGEN halen), dan vraagt hij een moment, belt hij mij, ik bel terug, krijg de medewerker aan de lijn, doe ook net alsof mijn neus bloed en hou voet bij stuk dat ik het pakket niet kan betalen. Als ze moeilijk doen, zeg ik dat ze zelf maar van het pakket moeten genieten, wel NU openmaken, zodat Anton kan zien wat er in zit en dan bepalen ze maar: Of het pakket blijft daar voor eeuwig of Anton krijgt het nu mee. Een compromietje wil ik nog wel sluiten, maar toch niet dat achterlijk hoge bedrag geld?
Hoera! En wat verheug ik me om naar Kenia te gaan! Hahhahaha! Ik zie dit meer als uitdagingen moet ik zeggen, hoor. Als je eraan wil werken om voor jezelf op te komen, moet je naar zo'n land gaan! Maar een beetje lef heb je er wel voor nodig..., want je weet maar nooit natuurlijk...

Nou, lezertjes, ik zit nog lekker achter mijn bureau in mijn eigen westerse huisje en ben al helemaal in hogere Keniaanse sferen.
Ik ga er mee stoppen voor dit eerste verhaal en jullie lezen zeker weer snel van me!

Groetjes, Yvette xxx