6. Bezoek Watoto, aanschaf bed, Samburu

5,6 april

Na het ontbijt ben ik met de fiets naar Kiota gegaan al Whatsappent (wordt of is vast al een nieuw werkwoord in het woordenboek!) met een vriend om met foto's die ik onderweg maakte een stukje van mijn andere leven te laten zien.

Ik had de kinderen gezegd dat ik een verrassing voor ze had en dat was deze fiets. Bij aankomst waren echter alle kinderen een DVD aan het kijken, want er zaten wat mensen van Watoto Wenye Nguvu in de gemeenschappelijke ruimte. En wie! Noortje, Faith, Charles de taxichauffeur en Gerald! Wat een ontzettend leuk bezoek!! En geheel onverwachts! Noortje is in Kenia terecht gekomen door als een van de eerste vrijwilligers van Kumbatio in CRC terecht gekomen te zijn en daarna ook het Kenia-virus in het bloed te hebben. Vanuit daar naar Macheo en ook naar Watoto Wenye Nguvu. Superleuk om te zien! Naast haar zat een vrouw die ik niet direct herkende, maar wel binnen een seconde of 20: Faith! Zij was de laatste social worker van CRC en is weggestuurd door de manager. Ik wist niet wat ik nog voor haar kon betekenen, ik verloor in september mijn telefoon en dus ook al mijn nummers van anderen.
Ik vond het geweldig om haar weer te zien: gewoon stil zijn en de goede dingen en mensen komen vanzelf weer op je pad. Ik was erg blij voor haar dat ze nu als social worker bij Watoto Wenye Nguvu aan de slag kon.
Charles en Gerald zijn werknemers van Watoto Wenye Nguvu voor al heel wat jaren en het was zeker leuk om hen ook weer te zien.
Shawn ging de wentelteefjes voor ze maken met lekkere chai en we hebben zo nog even een uurtje gekletst. Ze waren allemaal bij ons omdat twee zussen van 4 kinderen bij ons in Kiota zitten en die wilden ze wat dichterbij elkaar brengen. Dat was een erg goed plan, maar de emotionele binding is zo goed als nul, waardoor ze elkaar echt als vreemdelingen zagen. Bij het maken van een foto, was het duidelijk dat ze zich niet op hen gemak voelde. Maar goed, de eerste stap is weer gezet.

Nadat ze weg zijn gegaan, ben ik mijn fiets proberen te maken, want de versnellingen doen het nauwelijks en de dynamo werkt ook niet... Tja, Keniaanse kwaliteit en voor 100euro heb je natuurlijk niet zo maar een mountainbike.
Ondertussen heb ik David op pad gestuurd om een bed te kopen, een tafel en twee eenvoudige kasten. Na een uurtje kwam hij terug dat hij ze alledrie had gevonden, maar dat het wel allemaal nu moest worden opgehaald anders was het weg. Hij had ze namelijk gevonden bij verkopers op straat. Ik gaf hem het geld mee en Wilson ging een pickup zoeken. Er werd echter veel geld gevraagd voor het vervoer waar ik niet mee akkoord ging. De afspraak die gemaakt was met de verkoper van de kasten ging ook niet meer op en de prijs was in een keer het dubbele. Ik besloot alleen het bed te kopen voor 4000ksh en de salontafel voor 2500ksh. Het bed hadden Wilson en David samen opgehaald en al lopend naar Kiota gebracht. Het matras was te groot op een van de vrijwilligerskamer wat wel in dit bed paste. Ik moest nu dus nog een matras kopen voor het bed in het weeshuis.
De kinderen vonden het natuurlijk helemaal geweldig om zo'n bed ineens op het terrein te hebben staan en maakte er vrolijk gebruik van.

In de tussentijd kreeg ik een berichtje vanuit Nederland dat het niet goed ging met mijn vader. Ik had contact met mijn moeder en broer die in het ziekenhuis waren. Gelukkig vorderde de situatie wel positief, maar het was natuurlijk wel even schrikken. Mijn vader is immers de jongste niet meer...

David en Wilson vroegen mij hoe ik nu dacht het bed thuis te krijgen. Ik wist het niet en zei dat ze natuurlijk samen met het bed naar huis konden lopen... hahahaha :-) Ze zeiden dat ze wel een pikipiki zouden regelen, want dat kon makkelijk met een bed op de motor. Ik vond het maar niets, maar liet ze hun gang maar gaan.

Rond een uur of 18.30u waren ze weer terug en vroeg Shawn hoe ze het gedaan hadden. Ze bleven volhouden met de pikipiki, maar al gauw moesten ze hard lachen! Grrrrrr! Ze hadden een handkar geregeld voor 300ksh en hebben het met de handkar naar huis laten vervoeren. Ik was heel benieuwd hoe het er thuis nu uit zag! Nieuwe tafel, nieuw bed en nog een kast die geregeld moest worden. Leuk!

We gingen om 21.30u naar huis. Eigenlijk regende het erg veel sinds ik in Kenia aankwam. Gelukkig vooral 's nachts. De electriciteit viel dan ook regelmatig uit. Dat heeft ook wel wat, maar is wel lastig. Het is dan echt aardedonker!
Het bed was in de huiskamer neergezet en we besloten om met z'n drieën op het bed een film op de draagbare DVD-speler te kijken. Na een uur begon het keihard te regenen. Je verstond er niets meer van en natuurlijk viel de electriciteit ook uit. Wilson is naar bed gegaan en ik viel met David in slaap op het bed in de huiskamer. We werden wel na een half uurtje wakker en zijn toen allebei naar bed gegaan. Pfff moe!

6 april
Deze dag was niet heel bijzonder. Ik heb rustig aan gedaan deze morgen, want ik was nog steeds niet op mijn best. Veel moe...
Ik heb met David vaak gesprekken over het leven en aangezien Kenia doordrongen is van het Christendom, vind ik het hem des te wijzer denken en praten door gewoon stil te staan bij zijn leven en de keuzen die hij daarin maakt. Ik besloot hem daarom het boek van de Dalai Lama te geven: The Art of Happiness.
Hij nam het boek gretig in ontvangst en is meteen begonnen met lezen.
Ik heb verder een reisverslag geschreven en wilde foto's opladen met mijn dongel/modem met een Safaricom-simkaart. Maar de verbinding is wel heel slecht bij ons thuis. Ik ging daarom buiten zitten wat gelukkig scheelde in de snelheid van internet.
Wilson ging in de tussentijd het huis grondig van binnen en letterlijk van buiten schoonmaken. De buitenmuren werden flink aangepakt met een dweil en water.
Ik ben ook wat gaan opzoeken over water en leer. De leren schoenen van de kinderen werden regelmatig met water schoongemaakt door ze in een emmer met water te zetten met als resultaat dat de schoenen keihard werden na het opdragen en al snel niets meer waard waren. Ik wilde het de werkers en kinderen goed kunnen uitleggen waarom ze dat niet meer moesten doen. Ik wilde dus niet alleen maar zeggen: niet meer doen; dat is slecht voor de schoenen!

Om 15.00u ben ik naar Kiota gegaan en ik was alweer moe... Ik sliep zo'n 9 uur per nacht, maar ik was vanuit Nederland helemaal op... Ik voelde me niet beter, maar merkte dat mijn energieniveau alleen maar daalde. Waarschijnlijk omdat ik nu in een cultuur terecht kwam waar je niets moet en er altijd weer een volgende dag is waar je datgene kan doen wat je die dag tevoren misschien gepland had. Alle druk vanuit Nederland was weg.
In Kiota ging ik werken aan mijn to-do-lijstje. Ik wilde toch echt wel mijn dingen in de gaten houden die moesten gebeuren, zoals het verkoopplan voor de moestuin en de administratie.

Om 16.30u was ik zo moe dat ik op een van de bedden van de meiden ben gaan liggen. Om 17.00u kwamen de meiden naar boven om zich te wassen. Ze vonden het gelukkig heel gewoon dat ik in een van hun bedden lag en Milkah (het jongste meisje), Josephine & Irene (tweeling) kwamen meteen bij me zitten en gingen een beetje met mijn haar spelen en een beetje knuffelen. Om de beurt werd er gewassen door de meiden achter het grote badkamergordijn.
Om 19.00u gingen we naar beneden om te eten: rijst, wortels en spinazie. Hierna gingen we de Churchillshow kijken. Dit is een komische show waarin een soort van cabaretiers en muzikanten het publiek aan het lachen maken. Ook de kinderen hebben veel gelachen.
Om 21.00u gingen de eerste kinderen naar bed, terwijl wij een documentaire over de samburu gingen kijken. Ongelooflijk! De Samburu-stam en de Turkana-stam liggen helemaal met elkaar overhoop. Dit zijn zeer primitieve stammen vergelijkbaar met de Masai. Ze liggen zo met elkaar overhoop dat ze geweren hebben gekocht om elkaar van het vee te beroven of ertegen te beschermen. Het ziet er niet uit. Mensen gekleed in doeken met een geweer! Een zeer interessante documentaire, maar wel erg triest dat het ook daar nu zo moet gaan!

Rond een uurtje of 22.30u gingen we naar huis. Morgen is de schoolafsluiting. En zoals gewoonlijk nu: 's nachts begon het keihard te regenen!!!