5. "Even" geld pinnen, mountainbike gekocht

4 april

Zo, ik loop achter vanaf 3 april! Ik zat echt in een heerlijke niets-moet golf. Ik was er ook echt aan toe! Tot de derde week ben ik met pijn in mijn rug opgestaan elke ochtend weer… Da’s ook niet helemaal goed… Maar daarna… de ontspannenheid zelve! :-)

Deze ochtend eerst gewerkt achter de computer en opgezocht of ik een weekje met het alle kinderen en medewerkers zou kunnen kamperen. Ik denk dat het 'm dat toch niet gaat worden. Voor 20 kinderen + 8 volwassenen, ben je zo'n 250euro per dag kwijt.... Leuk idee, maar dat is een beetje teveel van het goede!

Om 14.00u ben ik met Wilson naar Thika Town gegaan waar alles mis ging. Ik wilde een extra bed, tafel en kast kopen voor in mijn huisje. Vanuit Thika Town pakten we een tuktuk om richting Makongeni te gaan. Tussen Thika Town en Makongeni had ik een jaar geleden een paar stoelen en een schoenenrek gekocht bij een meubelmaker, dus daar wilde ik nu ook naartoe. We gingen erheen maar de prijs was wel erg hoog. De verkoopster van een jaar geleden was er nu niet helaas. We gingen naar twee andere meubelmakers ernaast, maar die waren nog duurder. Ik besloot hier weg te gaan en het ergens anders te proberen. We pakten de matatu en ik zag dat zo’n 100 meter verderop er al wat matatu’s stopten in plaats van voor onze neus. Iets verderop stonden er namelijk wat politie-agenten. Het blijft een apart spel: corruptie. Het meegaan in het openbaar vervoer geeft een groot risico op een ongeluk. Vaak een dodelijk ongeluk vanwege te hard rijden, inhalen op momenten dat het echt niet kan en door overvolle matatu’s. De stoelen zijn vaak levensgevaarlijk kapot, je zit meestal met 2 op 1 stoel en op het dashboard werkt bijna niets meer. Dan staat er een paar meter verderop politie die - mijns inzien - onder andere zou moeten zorgen voor de veiligheid. Ze houden bijna elke matatu aan om… geld binnen te halen. Zeker niet voor de veiligheid… We stappen op een gegeven moment in een matatu, natuurlijk overvol. We rijden langs de politie die ons even aanhoudt en rijden binnen 10-20 seconden weer door. Het geld is waarschijnlijk inmiddels al gegeven.
We komen aan in Thika Town en zien dat Felista van Watoto Wenye Nguvu ook in de matatu zit. We kletsen even met haar buiten de matatu. Het grappige is altijd dat bij gesprekken je altijd vertelt wat je op dat moment aan het doen bent. Niet zozeer wat je doen gaat, maar wat je doet als je elkaar tegenkomt. Zo van: “Hier ben ik. Ik ben net aangekomen met de matatu. En jij?” Een soort van alsof je als blinden met elkaar praat. 

Plots bedacht ik me dat we de huur en het water en de elektriciteit nog moesten betalen. We gingen eerst naar KCB-bank waar een gigantische rij stond. Daar had ik geen zin in. Dan maar naar Barclay’s. Daar stond niemand, dus ik kon meteen naar binnen. Ik stopte mijn kaart in de automaat…. “Sorry no services availabe at this moment.” Er kwam iemand binnen die bij de andere automaat ging staan waar het wel lukte. Dus ik ook naar het andere apparaat ….: “Sorry no services available at this moment…” Shit, deze internationale bank werkt gewoon niet meer op mastercards! Verdomme, nog niets is gelukt vandaag. Dan maar weer 10 minuten lopen naar een andere Barclay’s die tot nu toe altijd prima gewerkt heeft. We lopen door de zandweg en komen langs een autowasplaats. Ook geweldig! Het is een vrij grote wasplaats gewoon buiten… op modder en zand… Heb je lekker je auto gewassen, kan je gelijk weer terug zodra je naar de geasfalteerde weg rijdt! :-)

We komen na wat kleine winkeltjes gepasseerd te hebben, Coconut Grill Restaurant, Levincas Restaurant en nog een klein winkeltje, aan bij Tusky’s… Gauw geld pinnen! Shit! Wordt dat apparaat gerepareerd of onderhouden! Nu dus geheel buiten gebruik! Nee! Dan is er nog één mogelijkheid: CFC bank, een minuutje lopen… Pfff, eindelijk.
Nu de huur betalen en dan het volgende proberen te kopen: een mountainbike! Nadat Wilson de huur heeft betaald, zijn we door gegaan naar een winkeltje waar 4 mountainbikes buiten stonden tussen de 70euro en 110 euro. De kwaliteit laat natuurlijk te wensen over, maar ik besluit de op één na duurste te kopen: 100euro. Voor mijn neus worden de wielen eruit gehaald, de spaken strak gezet, de lampen erop gezet , de dynamo gesteld en de versnellingen gesteld voor 2 euro. Ik betaal de fiets en bel Boni de Tuktukchauffeur. In de tijd dat we staan te wachten, lopen er constant twee lijmsnuivers om me heen die geld wil hebben. Ik stuur ze de hele tijd weg waarbij ik geholpen wordt door wat andere mensen. In de tussentijd haal ik nog gauw zonnemelk bij Mathai, omdat ik me gisteren enorm verbrand heb bij het bezoeken van CRC.
De fiets paste net in de tuktuk, maar beschadigd de lak direct. Ik koop daarom ook nog gauw een masai-doek (shuka) om de fiets te beschermen. Ook koop ik nog wat smeerolie voor de deuren in ons huis. Wilson gaat naast de bestuurder zitten (is eigenlijk geen zitplaats) en ik ga achterin zitten om de fiets tegen te houden van het schuiven. Een andere plaats is er overigens niet. We laten ons eerst thuis afzetten waar Wilson al even gaat fietsen. Ik probeer ook wat te fietsen en merk dat de versnellingen nauwelijks werken… Goh, wat verbazingwekkend… Voor 100euro een mountainbike is natuurlijk ver beneden een goeie prijs met goeie kwaliteit.
Boni wacht op ons en brengt ons vervolgens naar Kiota waar githerie op ons staat te wachten. Dit is één van de twee traditionele gerechten en bestaat uit bonen, mais, spinazie, sukuma wiki en mogelijk wat ugali (maisdeeg). Niet een van de lekkerste gerechten.
Het onweert en regent veel in de avond. De wegen zijn daardoor nogal modderig en je kleren worden nog sneller vuil dan normaal hier.

Shawn komt om 20.30u binnen en we sluiten samen met de kinderen af. Om 21.30u gaan we naar huis waar ik nog even de deuren olie, omdat ze ongelooflijk veel piepen. Onze deuren zijn allemaal van hout met simpele scharnieren vastgezet. Als het regent, waait het ook wat. De ramen staan veelal open, waardoor ik wakker word van de krakende deuren. Tijd om in te olieën!