4. Laptop Florence, bezoek CRC

1, 2 en 3 april

Ik ben pas om 10.00u opgestaan en heb dus zo’n 10 uur geslapen. Wilson was al om 8.00u naar zijn werk. Ik heb voor de eerste keer mijn haren hier gewassen. Dat betekent dan het ritueel van een pan met water opzetten, wachten tot het bijna kookt, het hete water in een teil gooien, meenemen naar de douche, daar aanvullen met koud water en dan dat water over mijn hoofd gooien met een waterschep (een grote mok met een lange steel). Wassen maar! 

Ik was om 11.30u in Kiota waar ik met Shawn weer over Kiota-zaken heb gesproken. Het is toch een hele lastige om een goeie beslissing te maken betreffende Julia. Kiota moet gewoon voorop staan en we mogen ons niet laten meeslepen door allerlei emoties die de situatie niet beter zullen maken. De emoties in dit geval betreffen dan het feit dat als je iemand ontslaat, want dat is de vraag hier, dat het leven van iemand heel moeilijk maakt. Hoe ga je daarmee om? Wel weer een mooi leerpunt!
Voor de lunch heb ik heerlijke wentelteefjes gemaakt. Eén van het weinige westerse voedsel wat ze lekker vinden. Smullen zelfs!  Tijdens deze lunch hebben Shawn en ik een leuke manier bedacht om Florence de laptop te geven die ik vanuit Nederland had meegenomen. Florence gaat zich meer richten op administratie en wil zich daar graag in ontwikkelen. Daar heeft ze een laptop voor nodig. In Nederland zijn er genoeg laptops die voor ons westerling te ‘oud’ zijn en die voor de Keniaan een groot cadeau zijn.
We hadden bedacht dat we de laptop in een plasticgevlochten rijstzak zouden stoppen en dat er iemand aan de deur had geklopt met deze zak die Florence zogenaamd besteld had. Shawn is een perfecte toneelspeler en liep met zijn telefoon weg alsof hij door iemand gebeld werd. Er klopte zogenaamd iemand op de deur en Shawn pakte zogenaamd de zak aan en kwam zeer verbaasd naar de hiuiskamer lopen waar we zaten. “Is this yours Florence?” “Mine? Why?” “Because they said you ordered some rice? I don’t know, that’s what they said.” Florence pakte de zak aan en maakte ‘m open. Ze vond eerst de brief die we geschreven hadden waarop stond dat zee en computercursus kreeg, gegeven door de beste leraren van Thika Town. Dat waren dan David en Sabine. Ze moest erg lachen dat ze erin getrapt was, maar ze had de laptop nog niet gezien. “What else is there in the bag?” Ze keek eens goed en haalde de laptoptas met laptop eruit. “Wow!” Ze was blij verrast! Missie geslaagd!
David en Sabine hadden de cursus net gehad en hadden de boeken ook. Het bespaarde geld om het nu door hen over te brengen op Florence en het voor een lager bedrag te doen dan de cursus. David is erg serieus in dat soort zaken en hij is erg geduldig met iemand iets uitleggen. Dus dat zou wel goed komen. Sabine kon ik verder niet goed inschatten, maar mocht het allemaal niet slagen, dan zou Florence alsnog naar de officiele cursus gaan.

Ik had voor de avond chips, nootjes, coca-cola en fanta gekocht, omdat we met z’n vijven voetbal zouden kijken. Niet dat het mij zoveel interesseert, maar wel gezellig om zo met z’n allen de avond door te brengen… dacht ik…
Het zou pas om 20.45u of 21.45u beginnen. Dus we zouden in elk geval laat thuis zijn. Na het avondeten en het avondritueel van de dagafsluiting zijn de kinderen naar bed gegaan en zijn wij nog nieuws gaan kijken. De ICC komt hier nog volop in het nieuws. Er zijn nog steeds getuigen die in de rechtzaal hun verhaal komen doen. Weliswaar helemaal afgeschermd, zodat we onherkenbaar zijn. Vervolgens blijven Uhuru en Ruto het land leiden. Er hebben alweer wat kleine aanslagen plaatsgevonden, maar niets bijzonder. Het is volgens mij niet eens in het nieuws geweest in Nederland.

Nou, daar zaten we dan op de bank. Alles klaar om de wedstrijd te kijken… Ik zag alleen maar een konijnenboerderij – en slachterij voorbij komen. En dat bleef maar zo. Tien minuten, twintig minuten 30, 45… “So, where is the football?”, vroeg ik. “I don’t know, sometimes they’re late with showing it. But if something is wrong they always tell.” Hmmm
Het werd 22.30u, het werd 23.00u… Nou, als het nu nog beginnen moest, zouden we niet voor 1.00u thuis zijn. Shawn keek op Facebook en zag daar al de uitslag. “Ah, they already played!”Nou, mooi is dat, zitten we een beetje naar een konijnenslachterij te kijken met onze nootjes en chips en frisdrank! Ach, ja het was gezellig!

2 april
Vandaag om 9.30u opgestaan en om 10.30u in Kiota. Shawn en ik hebben weer veel gesproken over Julia en zijn met haar het gesprek aangegaan. Het heel werkschema was al veranderd en Julia, Wilson en Priscialla voerden nu hetzelfde werk uit voor hetzelfde aantal uren. Dat betekende dat Julia in salaris achteruit ging en Priscilla vooruit. Dit is het eerlijkst voor allemaal. Priscilla doet haar werk bovendien erg goed en leuk en Julia is nog maar de vraag of ze het allemaal wel goed genoeg doet.
We vertelden Julia het verhaal en de tranen rolden over haar wangen. We legden het haar uit, maar ze wilde het niet begrijpen. Ze heeft kinderen en een huisje waar ze voor moet betalen, hoe moet dat nou; dat zijn van die dingen waar ze dan mee geconfronteerd wordt en wij ook. Maar het is niet anders. Priscilla verdiende nog minder en ook zij weet te overleven.
De emoties gingen steeds meer een rol spelen en Shawn dreef weer af van zijn standpunt. Ik zei dat we maar even een paar dagen erover na moesten denken, want we gingen steeds meer op emotie drijven en dat was nou net niet de bedoeling. We zeiden Julia dat we er op terug zouden komen.

Hierna ben ik met Florence gaan praten, zodat ze er ook bij betrokken wordt en misschien heeft zij nog een heldere kijk erop hoe hiermee om te gaan. Ik heb een uurtje met haar gesproken en het heeft me wel tot een conclusie gebracht en een nieuwe keuze: ze krijgt 3-4 maanden de tijd om weer helemaal bij te draaien zoals ze zich in het begin gedroeg en dat het één happy family was. Wat zit erachter bij haar dat dat nu niet meer zo is?
Ik heb er met Shawn over gesproken en ook met Kumbatio, zodat deze neuzen allemaal dezelfde kant opstonden. Dat stonden ze. Nu nog het gesprek aangaan…

In de middag kwamen 2 studenten uit België die bij St. Patrick’s School een opdracht van 3 maanden hadden. Maar de maand april is de vakantiemaand van het eerste trimester en dus was ook die school gesloten. Het hoofd van de school heeft de 2 meiden naar Kiota gebracht om een paar dagen af te spreken dat ze mee kunnen draaien. Ze keken met verbazing rond in Kiota hoe geweldig het eruit zag. “It’s the best Children’s Home in Thika!”, zei ik voor de grap met enige trots. “Yes”, zei het schoolhoofd “it is, that’s why I took them here!” Shawn en ik waren helemaal blij dat ze het huis zo mooi vonden.
Ik heb de 2 meiden rondgeleid en wat gekletst. Ze doen allebei orthopedagogiek en richten zich dus helemaal op de kinderen. In de week van 14 april komen ze een paar dagen langs.

Later op de middag ben ik even op bed gaan liggen in de kamer van Florence. Zo moe…

3 april
Vandaag ben ik met Shawn naar CRC geweest, het vorige weeshuis waar ik in 2009 terecht kwam en in 2010 Kumbatio voor oprichtte. CRC is per 1 februari definitief gesloten, de kinderen zijn ondergebracht bij familie of andere weeshuizen met hulp van de politie. Het is megafrustrerend, omdat al het land rondom CRC verkocht is en er daardoor niet veel meer overblijft. Als de District Children’s Office in 2009 en 2010 serieuze stappen had ondernomen en Nelson de manager de deur had uit gegooid of zelfs in de gevangenis had gegooid, dan hadden we nu 40 kinderen gehad die in een veilige omgeving hadden kunnen opgroeien in een prachtig huis met een prachtig stuk land. Maar ja, corruptie maakt veel kapot. Heel veel kapot in dit geval!! Geld is doorgesluisd naar mensen die het geld niet behoren te hebben en de levens van 40 kinderen zijn gewoon kapot gemaakt…

Shawn wilde CRC toch wel graag zien en ik wilde het ook wel eens zien hoe het nu erbij lag. Dus we zijn samen naar CRC gegaan. Bij de hoofdpoort aangekomen, kwamen we erachter dat het bewaakt werd door honden. Shawn is als de dood voor honden, dus die vond het al helemaal niets. Hij heeft even over de muur gekeken door zo goed en zo kwaad als het kon een stukje omhoog te klimmen. We konden niet meer rondom CRC lopen zoals het was, omdat er huizen waren gebouwd. We lieten ons daarom door een pikipiki naar de andere kant brengen. Daar was de achteringang naar het veld en de achterpoort. We moesten een stuk pad lopen, waarbij Shawn meteen vroeg of er honden waren. Ik moest wel lachen. Er waren hier overal honden maar die deden echt niets. Voorzichtig liep hij met me mee.
Toen we bij het achterveld kwamen, zag ik meteen dat het hek vergaan was. Er waren twee boeren het land aan het bewerken. Ons land… Dacht ik… We gingen richting de achterpoort… die niet meer bestond. Helemaal dichtgemetseld. Het was duidelijk… CRC bestond alleen nog maar uit het gebouw tot de muren. Het prachtig stuk land waarmee je zoveel had kunnen doen, was verkocht. Maar hoe? Aan wie? Wie heeft het geld? Er klopt weer helemaal niets van. Het hele gebouw en het stuk land is aangekocht door de vorige stichting. En nu is het geld in handen gekomen van… je hoeft niet te raden… De corrupte manager.
Shawn en ik probeerden weer een stuk omhoog te klimmen, maar je kon echt niet veel zien. Echt superjammer. We hebben de twee boeren gesproken waarvan de een het stuk land via iemand aan het eind van het pad had gekocht. Hij woonde nu in het huisje van David. De andere boer mocht gebruik maken met zijn geiten van het andere stuk land.
We liepen nog even langs de plek waar ooit een paar koeien en geiten en later varkens hebben gestaan. De varkens waren er nog…
Ook liepen we langs het gigantische kippenhok… helemaal leeg. Shawn vond het erg jammer dat het zo was afgelopen, omdat je hier wel degelijk iets van kon maken. En natuurlijk is hij erg nieuwsgierig naar wie die vreselijke manager is… Maar ja… het is allemaal verleden tijd. Ik kan me echter voorstellen dat degenen die zich toendertijd bezig hebben gehouden met het bouwen van dit gebouw en de betaling ervan er nog niet klaar mee zijn. Wat had ik CRC graag willen hebben in de staat waarin het toen was… Zo jammer, jammer, jammer!
Streep eronder… Met Kiota gaat alles zo goed! Daar gaan we op voortborduren!

We liepen weer terug het pad af en ik voelde wat kriebelen onder aan mijn benen… VLOOIEN! Geen 5, geen 10, geen 20, misschien wel 100!! Dit heb ik nog nooit gezien!!! “FLEAS!!”, riep ik! Ik gooide mijn schoenen en sokken uit en begon alles uit- en af te kloppen.
Shawn geloofde het ook niet, maar al gauw zag hij dat ook hij onder zat en gooide zijn schoenen uit. We hebben zeker een half uur ons best gedaan ons van alle vlooien te ontdoen. Waar kwamen DIE vandaan? De varkens? Kon niet anders. Shit, zeg, dit heb ik nog nooit meegemaakt!! We zijn er wel aardig goed vanaf gekomen, want we zijn geen van beiden gebeten.

We liepen terug de poort uit en besloten nog even langs G-BIACK te gaan die ons in september tot november zo goed hebben geholpen met het aanleggen van onze moestuin. Ze vonden het erg leuk dat we weer langs kwamen en gaven ons nog wat informatie over allerlei gewassen. De man (weet zijn naam even niet meer) vertelde dat hij meerdere weeshuizen had proberen te helpen, maar het waren weeshuizen die niets met de kennis hadden gedaan waardoor alle gewassen weer doodgingen. Zo ook Caritas. De werkers kwamen regelmatig vragen om eten voor de kinderen, want de sponsoren hadden zich teruggetrokken…. Tja, heilige Caritas, vertegenwoordiger van de Heer of wat de almachtige voor jullie dan ook mogen zijn, dan moeten jullie je eigen kinderen ook maar niet sexueel misbruiken!!! Prachtig harnas toch, dat geloof! Echt, ik kan hier heel boos om worden! Voor mij mag dat hele geloof in de vorm zoals het nu is, verdwijnen! Het wordt TE vaak misbruikt om te doen alsof je ‘het goede’ zelf bent… Maar ondertussen heeft het te maken met egoïstische bedoelingen… het maakt niet uit of je daar anderen schade mee berokkend…

Goed…

We zijn naar Makongeni gebracht en hebben van daaruit de matatu naar Thika Town gepakt. Hier hadden we nog met Charles afgesproken over een project ter psychische ondersteuning van de kinderen en familie en om microkredieten op te starten. We liepen binnen bij Mac Vast. Hier was ik nog nooit geweest, maar het zag er prima uit. We hebben een heel goed gesprek gehad en verder over Charles zijn eigen ervaringen met zijn eigen project. Zo hebben we wat ervaringen uitgewisseld.
Het grootste leerpunt wat hij heeft gehad is: “Never make any decision based on the personal situation of the person involved. If that person is harming your project, you have to be clear to him. You want to make your project work and with him you’re not getting there… No matter his (or her) situation.” Ik keek naar Shawn en hij wist wat ik bedoelde…

Hierna zijn Shawn en ik de dag wezen afsluiten bij Levincas. Lekker eten en drinken. Mjammie! Rond 20.30u waren we thuis en om 24.00u lag ik in mijn bedje!