9. Terugkeer naar Thika

15 september 2013

Om 8.00u uit bed en op naar de ontbijtzaal. Het leek erop voor mijn gevoel dat ik me alleen nog maar kon irriteren aan alles wat ik meemaakte nu. Tot overmaat van ramp klonk er klassieke muziek uit de ontbijtzaal waar we dus moesten ontbijten. Klassieke muziek heeft voor mij iets depressiefs en zeker als de omstandigheden al niet al te positief zijn! GRRRRR!
Het eten was ongelooflijk uitgebreid, maar ja... ik was nu vooral praktisch ingesteld: honger, dus eten nodig...

We checkten ons om 10.00u uit, nadat ik in elk geval nog even uitgebreid van de heerlijke douche had genoten. Dat was in elk geval nog iets waar ik van kon genieten! We hebben nog heel even in de tuin gezeten, maar de sfeer was verre van gezellig, dus wat deden we eigenlijk nog langer hier?
Om 10.45u gingen we terug naar Mombasa waar we gelukkig in één keer het autoverhuurbedrijf vonden (Ketty Tours). Ik leverde de auto in, er werd een rondje om de auto gemaakt ter controle en ik moet zeggen dat ik me erg klantvriendelijk behandeld voelde. Alles was dan ook in orde en ik wist zeker: 'Deze maatschappijn moet ik onthouden!' De bewaker heeft ons zelfs eerst naar het treinstation gebracht om de kaartjes te kopen en vervolgens weer Mombasa centrum in. Daar heeft hij ons gebracht naar een hotel van eigen keuze om onze bagage achter te laten, zodat we de rest van de dag nog in Mombasa konden rondwandelen. Erg vriendelijke man die ook geen geld hoefde van me! Nou, ik zeg:"aanraden die maatschappij!" We hadden onze bagage bij ons vorige hotel achtergelaten, de Regency Hotel.
Vervolgens zijn we wat gaan eten en drinken op dezelfde locatie als waar we met Marc-André hadden gegeten en gedronken op het balkon. Ik weet even niet meer hoe het heette. Ik ben wel heel veel aan het nadenken geslagen...

We liepen het park in waar het stikte van de vleermuizen!! Ik heb nog nooit, nog nooit zoveel vleermuizen bij elkaar gezien. Honderden!! En allemaal in de bomen. Ik neem aan dat het speciaal soort bomen waren die vleermuizen aantrokken. Wilson begreep het allemaal niet zo wat daar zo bijzonder aan was en zocht een bankje op... Ik heb tig foto's proberen te maken en daarna zijn we naar een Hindoe-tempel gegaan. Dat wilde ik wel eens zien. We waren de enige gasten op dat moment en kregen een privé-rondleiding. Bij iedere muurschildering vertelde de man een verhaal waarvan ik er zowat geen enkele heb onthouden. Wat bijzonder was, was het hakenkruis op de grond. Dit heeft juist een mooie gedachte in de hindoe-wereld in tegenstelling tot hoe wij het kennen en beleven. Stel je voor dat wij bij de voordeur het hakenkruis met een meter doorsnee op de grond hebben staan... Hm.... dat roept toch iets anders op.
Maar goed, iedere dag werden er meditaties en offerdiensten uitgevoerd en konden daklozen een maaltijd krijgen. Een vredelievend onderkomen daar dus.

Na dit bezoek hadden we nog een paar uur te gaan, voordat we rond 18.00u naar het station gingen. We zijn naar Fort Jesus gegaan en hebben daar gewoon gezeten langs het water. We zaten vlakbij een riool, waar kinderen speelden.... Verder waren er wat toeristen en werd er door kinderen gevoetbald. Mensen gingen ook het water in wat er overigens erg helder uitzag.
Ik probeerde met Wilson wat te praten, maar de communcatie blokkeert aan alle kanten. Ik was inmiddels ook in de "ik-geef-het-op"-stand gegaan.
Op een gegeven moment komt er een enorm containerschip aan. Iets wat hij nog nooit gezien had. Dat was in elk geval iets om een beetje om over te kletsen en waar hij ook veel vragen over stelde.
We gingen om 17.30u terug naar ons hotel lopen om de bagage op te halen waar vandaan we om 18.00u met de tuktuk naar het station gingen.
We liepen richting het perron waar ik ineens door een vrouw werd stilgehouden: "You have to stop walking, because they're lowering the flag. You can be fined for that if you don't show your respect!" Nou, jaaaaaaaaaaa, daar had ik even geen zin in dat iemand mij vertelde wat ik doen moest. Naar goed, het zal wel kloppen en het is natuurlijk een prachtig corruptiemiddel, dus als iemand slechte zin heeft om een slaatje uit je geld te slaan...
Wat me nu ook verder opviel, was dat het station ongelooflijk slecht eruit zag. Helemaal vervallen alsof het al 200 jaar niet meer onderhouden was! En dat voor Mombasa!! Een uitvalbasis voor veel toeristen die naar de Indische Oceaan willen gaan. Maar blijkbaar is dat niet belangrijk genoeg om het iets aantrekkelijker te maken.
Wilson wilde weten welk treincompartiment we moesten hebben. Ik was het constant regelen een beetje zat en gaf hem de kaartjes en vroeg hem om het zelf even uit te zoeken. Dat deed hij en hij kwam trots terug dat hij het gevonden had. We gingen de trein in, terwijl het al aardig donker was. De lichten in de trein gingen pas aan, als de trein bijna vertrok. Ons compartiment was niet in orde. Toen de lichten eenmaal werkten, werkten die bij ons niet, er was geen ladder naar het bovenste bed en de ramen konden niet open. We vroegen om een ander compartiment wat gelukkig kon. Nadat de trein vertrok, zijn we gaan eten en daarna weer terug naar ons compartiment. Hier hebben we wat computerspelletjes gespeeld en toen Wilson ging slapen heb ik nog wat gemaild op mijn nieuwe telefoon die erg makkelijk is met internetten. Veel makkelijker dan mijn telefoon die gestolen was!
Rond een uurtje of 23.00u ging ik ook slapen en ik had de nacht aardig goed doorgebracht. Rond een uurtje of 6.30u stond ik op om foto's en een filmpje te gaan maken. De trein stond op een gegeven moment stil.... defect!! Om 7.15u gingen we ontbijten in een stilstaande trein. We hebben denk ik ongeveer een uur stilgestaan en ik begreep dat de locomotief werd vervangen door een ander. We zaten aan tafel bij een Australisch stel van in de 50 jaar die er als echte maatjes uitzagen en samen nog heel wat avonturen beleefden...
Na het ontbijt is Wilson teruggegaan naar het compartiment, terwijl ik bleef zitten om een reisverslag op mijn notebook te schrijven. Even gewoon mijn ding doen. De trein is nog een keer defect geweest, waarbij we ongeveer een half uur hebben stil gestaan.
Uiteindelijk waren we na een reis van 18 uur (!!!!) om 13.00u in Nairobi. Ik zag de grootste sloppenwijk van Oost-Afrika, Kibera, waar ik wat foto's vanuit de rijdende trein van heb proberen te maken. In deze sloppenwijk wonen tussen de 500.000 en 1.000.000 mensen, afhankelijk van de grenzen van Kibera... Je kan hier als buitenlander niet zomaar doorheen lopen, want de kans dat je berooft, verkracht of vermoord wordt uit overlevingsdrang is te groot.

Vanuit het treinstation in Nairobi hebben we een taxi geregeld naar de Nederlandse Ambassade voor 1200ksh. We wilden hier nog heen om de procedure "toeristenvisum Nederland" te starten voor Wilson, iets wat al 2 jaar op de planning stond. Bij aankomst kregen we te horen dat je alleen 's morgens tussen 9.00-11.00u langs kon komen... Tuurlijk, alles zat nu tegen... hm... is dit misschien de stroom waar ik nu in terecht ben gekomen?
We zijn met een andere taxi terug Nairobi in gegaan waar we verder op zoek gingen naar onze matatu stage voor de matatu naar Thika. Normaal gezien kan ik deze op gevoel vinden, maar nu..... NATUURLIJK NIET! Mfanganostreet. Daar moesten we zijn. Zoeken, zoeken, zoeken, ik met mijn zware rugzak en mijn kleine rugzak. Ik had er zo genoeg van... Wilson zegt niets... vraagt niets... Hij loopt op een gegeven moment weg, omdat hij wil weten waar we moeten zijn. Ok... Ik ga zitten op een of ander betonblok en ben doodop, geïrriteerd, teleurgesteld.
Uiteindelijk heeft Wilson een andere locatie gevonden waar ook een matatu staat naar Thika. Maar mijn ergernis straalt ervan af... Ik baalde van alles... eigenlijk kon niets meer goed zijn... Ik kocht een coca-cola voor mezelf en de krant om me verder te verdiepen in de ontwikkelingen van de ICC.
Het laatste stukje reis van een uur was begonnen. We waren om 17.30u bij Tusky's Thika. Daar heb ik mijn tuktuk-man gebeld om ons naar huis te brengen. Pffff, ik wilde echt naar Kiota. Ik heb me gewassen en daarna zijn we naar Kiota gegaan... Met hart en ziel had ik besloten: het is Yvette-tijd!

Toen we bij Kiota aankwamen, voelde ik me een stuk beter! Een hartelijk welkom natuurlijk, de huismoeders een knuffel gegeven, doet goed om de kinderen weer te zien en Nick kon niet wachten om een liedje te laten luisteren. Nouooououou, geweldig!!! Hij had een liedje gecomponeerd over mij!! Hartstikke vrolijk, leuk, oprecht! Wauw! Ik voelde me zeer vereerd en heb Nick op het eind spontaan een kus gegeven om hem te bedanken!!! Wauw, wauw, wauw! Dat is nog eens een verwelkoming!!

Nadat de kinderen naar bed gingen en ik de meiden allemaal gekust had, hebben we (Shawn, ik, Wilson, Florence) het nieuws betreffende de ICC gekeken. Zo ongelooflijk boeiend! Om 22.30u zijn we naar huis gegaan, waarbij Wilson in een keer vertelde dat het niet goed was om zo laat over straat te lopen. Ik was uiterst verbaasd, omdat we altijd zo laat of nog later naar huis gingen en nu ineens was het gevaarlijk? Ik snapte er helemaal niets van... Ik wilde het er verder niet over hebben.
Morgen, morgen is een nieuwe dag, vanaf morgen ga ik anders in mijn droom staan...