7. Diani Beach

11 september

8.30u opgestaan en gaan ontbijten. Wilson is erg stil. Gisteren ook al. Ik weet niet wat er door zijn hoofd gaat. Ik kan me voorstellen dat het om de nieuwe dingen gaat, maar daar zegt hij niets over. Er hangt zoals gewoonlijk ook hier weer een televisie waar ik deze keer een praatprogramma over relaties zie. Dat zie je de laatste jaren erg veel hier. Ik denk dat dat wel positief is, omdat op deze manier de communicatie en intimiteit tussen man/vrouw wordt besproken, iets wat niet vanzelfsprekend is in een land waar de man/vrouw-rollen nog vaak niet gelijkwaardig zijn.

Rond 10.00u vertrekken we naar Tiwi Beach. We moeten de veerpont pakken, iets wat voor mij ook een nieuwe ervaring is, althans hier in Kenia. Ik zie een rij auto’s staan, maar ik rij net op de andere rijstrook die die rij voorbij gaat. Ik kom inderdaad uit bij de veerpont, maar wordt geboden om over te steken en terug te rijden en netjes aan te sluiten in de rij. Dat gaat dan op een commanderende manier, alsof het mijn schuld is dat ik de verkeerde rijstrook heb gepakt. Enige irritatie bekruipt mij, maar ik doe wat me verteld wordt (ja, ja, ik ja…..  ) en ga netjes omdraaien en aansluiten. Wanneer er ergens een rij auto’s staat, dan komen er gelijk van die verkopertjes op je af die hun produkten willen verkopen. Ik koop deze keer de krant, omdat ik de ICC op de voet wil volgen.
Na een minuut of 15 zijn we vlakbij de boot. Er staat een vrouw met een tas en een soort van kladblok in haar hand waar we aan voorbij rijden. Ook alweer fout, bij haar moesten we het ticket kopen voor 80ksh. We rijden verdere waar en ik zie een loketje langs de oprijbaan naar de veerboot waarvan mij niet duidelijk is wat daar de bedoeling van is en we rijden door. Nee, ook alweer fout. Hier moesten we het ticket weer inleveren. En nu konden we de veerboot op die af en aan voer. Het was een prima veerboot, maar ik had geen idee hoe het met de veiligheid zat. Och, ja, dat zal op zo’n moment allemaal wel. Er staan wat mensen tussen de auto’s die blijkbaar werken voor de veerboot en die wat ook commanderen over wat je wel of niet mag doen. De kerel die vlakbij onze auto stond, leek meer een overvaller met z’n grote spiegelbril, petje en afstraffende houding t.o.v. anderen.
Ik ging mijn krantje maar lezen. De overtocht duurde maar zo’n 5 minuten en we reden het land weer op, op weg naar Tiwi Beach. Heerlijk, eindelijk nauwelijks verkeer. Ik kon zelfs de 120km/uur halen op deze weg! Heerlijk! Raampjes open, warme lucht op weg naar de witte stranden! Joehoe! Wilson vond het maar niets, zag ik en keek strak voor zich uit.
Ik zag op een gegeven moment wel “Tiwi Beach”, maar zag verder niets bijzonders. Ik zag de oceaan zelfs nog niet. Ik reed door en even later zag ik borden met “Diani Beach”. Hm…. ben ik nu al in Diani Beach? Ik pakte de Lonely Planet erbij en zag dat als we de oceaan wilde zien, dat we een zijstraatje in moesten en dat we dan ook bij de hotels kwamen. We gingen eerst naar de Eco Lodge Stiltz. Dit is een backpackers accommodatie waarbij je in een boomhut kan slapen. Maar helaas bij aankomst bleek deze volgeboekt.
We gingen verder zoeken en ik zag vooral van die overdreven dure, luxe resorts. Pfff, echt, nee, dat vind ik dus helemaal niets! Ik zocht Warandale cottages, maar kon het niet vinden. De mensen aan wie we het vroegen, kenden het ook niet. We reden wel al een paar keer langs Kijiji Cottages, mogelijk dat ze de naam daarin hadden veranderd. We gingen eens kijken en inderdaad, dit was het wat ik zocht!
We gingen naar de receptie, wat dan niet meer is als een huisje wat er aan de buitenkant leuk uitziet met z’n dak gemaakt van bananenbladeren, maar aan de binnenkant niet meer is dan een betonnen ruimte met een tafeltje een bank en een kastje met wat oude foldertjes.
we kregen de Almond Cottage te zien. Nou jaaaaaaaaaaaaaaaaa, echt geweldig mooi, een keuken met alles erop en eraan, zelfs een magnetron (neeeeee, stel je nu geen luxe afgewerkte keuken voor, hoor!), een eetruimte met een doorgeefluik vanuit de keuken, openslaande deuren naar tuin en oceaan, dan de tweede verdieping, een grote huiskamer met 3 banken, een fauteuil, een bureau met stoel, een slaapkamer met een groot bed en badkamer gemaakt van keien (een soort van saunagevoel kreeg ik erbij) en een andere slaapkamer met 3 bedden en ook weer net zo’n badkamer. En dan niet te vergeten, ook vanuit deze huiskamer waren er openslaande deuren (zonder glas, alleen gaas) naar het balkon met 2 ligstoelen en ook weer toegang tot de tuin en oceaan. Het dak in de huiskamer had een balkenconstructie belegd met palmboombladeren. Wauw!...
Prijs: 8800ksh per nacht (85 euro). Nee, dat vond ik echt teveel. In Nederlandse gedachtengang is dit goedkoop, maar voor Keniaanse standaard is dit veel. We liepen weer naar de receptie waar ze nog wat anders aanboden. Een andere cottage, ook met 2 verdiepingen, maar kleiner en eenvoudiger. De vrouw van de receptie belde haar manager op en ging overleggen. Ik had gezegd dat mijn budget 5000ksh was en dat we 2 tot 3 nachten wilden blijven. Ze legde op en ze zei dat de manager een ander voorstel had. We konden deze tweede cottage voor 5000ksh pakken óf de eerste voor 6000ksh. Ze nam er alle tijd voor en stelde voor nog eens naar de eerste cottage te gaan. Ik liep daar rond en ik dacht: “Dit is toch echt wel geweldig! En ze zijn van 8800ksh naar 6000ksh gegaan en dan krijg ik er deze geweldige cottage voor!” Even later kreeg ze weer een telefoontje van een klant die wat meer informatie wilde hebben over verschillende cottages. Op een gegeven moment zei ze “The Almond Cottage is 20.000ksh….” De man aan de andere kant van de lijn, wilde heel veel weten en ik begon ‘m een zeur te vinden. Na een paar minuten hing ze op en had ik besloten deze te nemen.
YES!
We laden de spullen uit de auto en na de afhandeling van de betaling kon ik niet wachten om naar de oceaan te gaan. We moesten echter eerst de achterband laten maken. Rechtsachter was aardig plat en dus moesten we eerst op zoek naar een garage. Deze vonden we in Ukunda en werd ter plekke gemaakt. Weet je hoe? Niet aan de binnenkant, maar aan de buitenkant! Het was een heel klein gaatje, waardoor-ie heel langzaam leegliep. De manier waarop ze het gaatje dan zochten was door ‘m hard op te pompen en gewoon water met de hand erover heen te gooien totdat het lek was gevonden. Daarna ging er een soort van kauwgom in en op en klaar! Ze wilden eerst 500ksh, maar dat werd na onderhandeling 300ksh. Ik was benieuwd of dit zou werken…
In de Lonely Planet stond de bar/restaurant Forty Thieves beschreven als één van de meeste bezochte locaties aan de oceaan. Laten we maar eens een kijkje nemen.
We gingen een keienoprit op en parkeerden onze auto. Er waren een stuk of 6 Masai waar Wilson meteen contact mee legt. Dan zit hij helemaal op zijn praatstoel. Hij voelt zich dan duidelijk helemaal op zijn gemak. We lopen door naar de bar/restaurant wat echt zo’n ultieme gelegenheid is waarbij je ’s avonds van die zwoele zomeravonden kan hebben. Weer zo’n constructie van houten balken en een palmboombladerendak. Overal loungebanken en stoelen en dan direct op het strand met de oceaan. Geweldig! Heerlijk! Yes! We gaan eerst wat drinken en eten en de prijzen zijn wat meer afgestemd op de toerist. Het is niet druk. Het strand is zo goed als leeg. Dat is dan wel weer frappant.
Er staat een stalletje met wel 100 verschillende soorten doeken: shuka, shawls en kikoi. Ik had kikoi nog nooit gezien. Er staan 3 vrouwen die allemaal mijn aandacht willen. De jongere vrouw die het met wat meer flair doet, is degene op wie ik reageer. Ze laat me van alles zien en had wat doeken uitgezocht. Ik wilde er eentje kiezen, maar toen ze zei dat ze er ook een jurk van kon maken, dacht ik: “Hé, zal er eens een strandjurkje laten maken?”. Ik vroeg of ze ook van die lekker wijde strandbroeken maakte en dat deed ze ook . Die kon ik ook gebruiken voor meditatie. Ik koos twee verschillende stoffen uit en Wilson had ook nog een leuke stof gezien die hij wilde hebben. Ik betaalde 3000ksh en kon morgen mijn jurk en broek komen ophalen.
Ik wilde nu naar het water en liep tot mijn knieën het water in. Mijn korte broek werd door de golven toch nat, maar och, het is warm, dus prima! Even later ging Wilson voor het eerst kennis maken met de oceaan en ging ook een beetje het water in. Foto’s maken natuurlijk! Er kwamen een paar verkopertjes langs die het een en ander wilden verkopen, maar het viel hartstikke mee hoe vaak je lastig werd gevallen. Niet vaak dus gelukkig.
Masai onderling herkennen elkaar altijd en Wilson begon weer een praatje met ze. Even later had een jongen een gigantische kwal gevonden die inmiddels wel dood was. Als je door zo’n kwam gestoken zou worden, nou, maak je borst maar nat! Deze is natuurlijk ook op de foto vastgelegd.
Rond 18.00u gingen we naar Nakumatt, een grote supermarkt om inkopen te doen voor deze dagen. We konden ervoor kiezen dat er in ons huisje gekookt werd, maar dan kookte ik liever zelf. Alhoewel…. toen puntje bij paaltje kwam, dacht ik: “Net zo makkelijk om ergens te eten voor die paar 100ksh!” We hebben bij een of andere bar gegeten en kwamen rond 203.0u thuis. Op dat moment regende het en toen we ons huisje binnenkwamen en naar boven gingen, leek het wel alsof we buiten stonden! Het stormde zowat! We zaten zo dicht bij de oceaan dat de wind vanuit de oceaan samen met de regen gewoon binnenkwam! We probeerden de klapraampjes overal dicht te doen waar ze zaten, maar konden dus niets met de openslaande deuren, want daar zat geen glas. Jeemineetje, da’s even de andere kant van het geweldige huisje! Wauw! Na ongeveer een half uur was de wind gaan liggen en was het opgehouden met regenen.
We hadden een biertje en chips gekocht en terwijl ik mijn administratie en reisverslagen aan het bijwerken was, las Wilson de krant. Lekker relaxed! Ik had trouwens ook wierook gekocht en 4 gratis Yogha-boekjes meegenomen uit Nakumatt. Prima sfeertje!

12 september
Nadat we vanochtend eerst even een handdoek hadden gekocht, cappuccino-poeder, bananen, avocado, zijn we lekker op ons terras in de ligstoelen gaan lezen en genieten van de zon. Bij thuiskomst hingen er overigens 5 handdoeken in de badkamer…. Waren ze gisteren dus vergeten. Ik heb weer lekker geschreven op mijn notebookje en wilde daarna lekker douche. De druk van de douche is trouwens erg laag, waardoor mijn ultieme keiendouche met lekkere warme straal veranderde in een noodzakelijke iets: louter jezelf wassen en dus niet echt genieten. Tja…
De andere douche had meer druk, maar het water liep niet weg… We hadden de klacht ingediend en binnen een half uur stond de klusjesman voor de deur.
Tot 15.30u hebben we lekker van ons huisje, de zon en de oceaangeluiden genoten en zijn toen weer naar Forty Thieves gegaan.
Daar heb ik mijn broek en jurk opgehaald en ter plekke werd ik door de vrouw uitgekleed en aangekleed. Dat is me nog nooit overkomen! hahahah ! Gelukkig had ik mijn bikini eronder! Hierop volgde een hele fotosessie, echt lachen! Ik was helemaal tevreden over wat ik gekocht had.
We hebben een stuk over het strand gelopen en het stikte van de krabbetjes. Allemaal van die witte. Wilson dacht dat het grote spinnen waren, maar ik probeerde uit te leggen dat het geen spinnen waren en dat je ze ook kon eten. Het was weer lekker rustig op het strand. Je ziet echter wel veel van die blanke, oudere mannen lopen met een jonge Keniaanse vrouw aan hun hand. Daar krijg ik toch wel een beetje de kriebels van. Zo van: “Desperately seeking and found…”
Je ziet veel vissersbootjes in het water liggen, wat ook bijdraagt aan de algehele ontspannen sfeer. Ik geniet echt! Er had ook iemand een prachtige nijlpaard van zand gemaakt. Echt kunstig!

Rond een uur of 17.00u gaan we naar een internetcafé gesitueerd op een klein winkelcentrumpje volledig gericht op ‘wazungu’, de blanken dus. Duur, jongen, DUUR! Kleding en Keniaanse produkten. Je ziet wel dat de kwaliteit en de hele winkelinrichting en uitstraling ook echt Westers zijn. In Nederland misschien heel normaal, maar hier ziet het er gewoon erg luxe uit.
We gaan op de tweede verdieping een internetcafé in waar ik een foto van wilde maken, maar niet gedaan heb. Mooie teakhouten tafels waar de computers ruimopgezet opstonden, helemaal leuk oceaan-Keniaans ingericht, mooi afgewerkt. Prachtig! Ik nam plaats achter de computer en de verbinding was razendsnel. Het valt me op dat alles wat wij hebben ook in Kenia mogelijk is, maar het is puur het gebrek aan geld, waarschijnlijk door de corruptie, wat het land een ontwikkelingsland maakt en de mensen roeien met de riemen die ze hebben. Maar in zo’n toeristenresort als Diani Beach waar blijkbaar dus wel geld is, ondervind ik geen verschil tussen Nederland en Kenia. De prijs is er dan ook naar. Ook in dit internetcafé. Na ongeveer 45 minuten reken ik af en betaal ik 280ksh. Dat was even schrikken, maar je krijgt wel kwaliteit. Als ik in een standaard internetcafeetje zit, betaal ik zo’n 100ksh per uur. Nu dus meer dan het dubbele, maar dat mag ook wel.

We zijn naar huis gegaan om een lange broek en een shirt met lange mouwen aan te trekken, want hier zijn beduidend meer muggen dan de plek waar Kiota staat. Ik was in een dag al 6x gestoken! Toen we aankwamen bij ons huisje en ik de deur opendeed, hoorde ik een mannenstem. Er zat iemand bij ons op het terras beneden. Ik vond het erg vreemd, maar Wilson reageerde alsof het heel normaal was dat die man daar zat. Ik liet het ook maar en we gingen naar boven om ons om te kleden.

We gingen naar de African Pot Restaurant waar we een van de eerste waren. We hebben heerlijk gegeten en voor de eerste keer samen een potje “pool” gespeeld. Wilson had het nog nooit gedaan, maar vond het erg leuk en was erg fanatiek en sportief in zijn spel. Was leuk om te doen!
Er waren aardig wat Nederlanders en naast ons zaten Oostenrijkers, had ik het idee. Het was Duits, maar wel anders dan normaal Duits, als je begrijpt wat ik bedoel. De opmerkingen die ze maakten waren aardig denigrerend over de Keniaan, maar toch wisten deze 2 mannen en één vrouw een aantal Keniaanse vrouwen om zich heen te verzamelen. Geld?
Aan een andere tafel zat een blanke man luidruchtig zaken te doen aan de telefoon, terwijl hij aan tafel zat met gezelschap. Ook hoogst irritant. Allemaal “het mannetje”. Bah! De andere Nederlandse riepen het antwoord al toe, omdat hij zo hard praatte.

We gingen naar huis en op weg naar ons huisje in het ‘park’, liep Wilson een grote bewegende ‘draaischelp’ langs waar ik hem op attendeerde. Er zat een soort van kreeft in die blijkbaar wel een behoorlijk stuk heeft gelopen vanaf de oceaan. Ik wilde hem terugzetten in de oceaan en haalde uit de keuken een teiltje. We namen het beest mee naar ons huis en gingen de tuin in naar de oceaan waar we hem vrij lieten. Hij was weer helemaal springlevend! Weer een goeie daad verricht vandaag!

13 september

Vandaag naar het zwembad van de Kijiji Cottages gegaan. We hadden het zwembad helemaal voor ons alleen. Het stikte van de aapjes in dit park en er liepen ook een paar poezen rond.
Vanuit Nederland had ik een zwembad meegenomen en een luchtbedje voor op het water. Wilson kan natuurlijk niet zwemmen, dus dit leek me wel grappig, maar ook wel handig. We gingen het water in en Wilson genoot op en top met zijn grote zwemband en later lekker liggen dobberen op zijn luchtbedje. Hij heeft er wel een uur ingelegen!
Hij had zin in wat nootjes en ging die in ons huisje halen. Bij terugkomst en het kraken van het zakje hadden we op een gegeven moment wel 20 aapjes om ons heen. Ik vond het wel grappig en begon ze te voeren. Ze maken geluid als een vogel in plaats van het apengeluid zoals wij die kennen. Na een half uurtje kwam iemand van het park naar ons en zei dat we de apen niet mochten voeden om ervoor te zorgen dat ze er niet aan wenden dat ze wat te eten zouden krijgen zodra een gast van het park iets at, maar ook om te voorkomen dat ze beten.

We zijn om 13.00u teruggegaan naar ons huisje en hebben daar wat gegeten en daarna naar de oceaan gegaan.
Ik wilde eerst de krant weer kopen en we hebben ook een ijsje gekocht bij Nakumatt. Ik wilde dit ijsje ergens gezellig eten en we zijn nog een heel stuk de weg langs de oceaan afgereden. We kwamen uit bij een of ander visrestaurant en zijn daar het strand opgelopen. De vis werd voor je neus uit de oceaan gevist en toen we terugliepen naar de auto was een vrouw inktvis aan het bereiden. Dat heb ik nog nooit gezien. Eerst die inktzakken eruit halen en daarna de inktvis op de rotsen mals slaan. Echt heel apart om te zien.
Hierna zijn we weer naar Forty Thieves gegaan met zwemband en luchtbedje en hebben we nog lekker in de zee gezwommen en op het strand gelegen. Echter…. ik kreeg het koud!!!! Jeetje. Het was inmiddels 17.00u. Ik kleedde me aan en wilde wat warms eten. We gingen in een van de loungebanken zitten en bestelden wat te eten en drinken, met ons krantje erbij natuurlijk!

Hierna hebben we nog wat gegeten in een Chinees restaurant en waren we om 20.30u thuis. Ik heb Wilson de oprijlaan naar de parkeerplaats laten rijden. Mannnnnnnnn, dat was even spannend, want hij heeft natuurlijk geen idee hoe het gas reagereert, de remmen en het stuur. Maar we zijn zonder extra krassen of deuken op de parkeerplaats aangekomen.
We hebben deze avond opgeruimd en ingepakt, want morgen gaan we weg naar Mombasa. Ik wil helemaal niet weg. Maar ik dacht dat het wel verstandig was om een kaartje voor de treinreis terug te kopen, zodat we weer een hut konden reserveren. Daarna zouden we naar het strand ten noorden van Mombasa rijden om daar nog een keertje vanuit een ander hotel/huisje te genieten van zon, zee, strand…