2. Eerste dag en laatste dag met David

3 september 2013

David was ook in ons huisje aangezien de maand augustus één van de 3 vakantiemaanden voor de scholen is. Ik had David nog niet gezien en bereidde eerst ons ontbijt voor. Ik had lekker komijnenkaas vanuit Nederland meegenomen en zakjes Cappuccino en Latte Machiato. Heerlijk!
Brood was al in huis gelukkig. Ik dekte de tafel en ging David’s zijn kamer in. Ik kreeg een dusdanig stevige omhelzing waarvan ik dacht dat mijn ribbenkast zou breken! Hij was dus blij! Hahaha. Een big, big smile op zijn gezicht en even bijkletsen. We gingen aan tafel zitten om van het ontbijt te genieten. De Cappuccino en Latte Machiato vielen goed in de smaak bij zowel Wilson als David. We hebben een paar uur aan tafel gezeten en Wilson en ik zijn daarna naar Kiota gegaan. Het was inmiddels al 15.00u! David bleef thuis om te leren en we zouden rond 17.00u weer terug zijn. Ik wilde koken om nog even gezellig met z’n drietjes van David’s laatste dag voordat hij zijn allerlaatste trimester in zou gaan. Het allerbelangrijkste, want hierna zou hij eindelijk naar een hogeschool/universiteit kunnen gaan op z’n inmiddels 22ste of 23ste jaar. Dit alles hangt af van zijn cijfers, van een mogelijke beurs en van zijn sponsoring. Geen geld, geen studie. Zo eenvoudig ligt het. David is tot nu toe goed terecht gekomen, want familie om op terug te vallen heeft hij niet. Ik hoop dat David de mogelijkheid krijgt, want hij is verdomd intelligent en ook nog uiterst weloverwogen in alles wat hij doet en zegt. We wachten af wat er op zijn pad komt…

Aangekomen in Kiota waren Shawn daar, Julia, Florence een extra werker, genaamd Priscilla en onze vrijwilliger Nick. Het was goed weer daar te zijn! Gewoon fijn! Het valt me op dat alles echt heel normaal is geworden, maar het blijft een genieten gelukkig!
Na ongeveer een uur kwamen de eerste kinderen binnen. Oeh, wat waren ze verlegen om je een ‘high five’ te geven. Zelfs toen op een gegeven moment Edward binnenkwam die o, zo dol op me is, was heel verlegen! Zijn stem klonk verkouden, schor, alsof hij de baard in zijn keel heeft, maar dat lijkt me onwaarschijnlijk op je 8ste jaar zo’n beetje.
We bleven tot 17.30u en zijn toen weer naar huis gegaan. De kinderen begrepen er niets van en dachten dat ik weer terug naar Nederland ging. Toen ik ze uitlegde dat ik hier vlakbij ook woon, waren ze blij verrast dat ik als soort van één van hen gewoon in de buurt woon. Aan het idee moesten de nieuwe kinderen wel nog wennen, omdat ik blank ben waarvan ze weten dat ik van ver kom… En toch woon ik af en toe vlakbij!

Tuonane kesho! Tot morgen!

We gingen via de supermarkt en slager naar huis waar Wilson zijn Engelse les eerst had en ik in de tussentijd ging koken. Ik gaf de lerares een cadeautje als bedankje voor al haar werk wat ze gedaan had om Wilson te leren lezen, schrijven en communiceren in het Engels en Swahili. Er was echt veel vooruitgang.

Het eten was vrij snel klaar, behalve het vlees. Zo niet lekker taai… Ik wilde eens uitproberen of veel langer koken het vlees malser maakte en dat was gelukkig zo. Hierdoor konden we wel pas rond 20.00u eten, maar dat was prima. We hebben daarna nog wat Engels en Nederlands gedaan, waarbij de letter ‘u’ een bijna onmogelijk uitspreekbare letter is voor ze. De lippen werden op getuit en er werd hard uitgeblazen om de ‘u’ te kunnen uitspreken. Het zag er niet uit wat veel hilariteit gaf. De avond vloog voorbij, waarbij we zelfs nog van 23.30u tot 0.30u mijn Yoga-Zen DVD hebben bekeken en mee hebben gedaan. Dit is voor David en Wilson ook iets compleet nieuws waarbij we veel moesten lachen, maar ook heel serieus aan meededen. Leuk om te doen zo!
Ondanks de gezelligheid zijn we naar bed gegaan. Wilson moet morgen gewoon werken en David moet weer naar school…

Het gewone leven is weer gestart!

P.s. ik heb nog geen foto's! Die komen vanaf het volgende reisverslag!