11. Geluksballon en afscheid

dinsdag 29 januari 2013:
De laatste dag alweer... Druk bezig met van alles en nog wat, dus ik had niet eens door dat het afscheid alweer voor de deur stond.
Het is de kinderen verteld dat ik weg ga, zodat ze er op voorbereid zijn. Het blijft ook steeds weer een afscheid nemen van vrijwilligers, maar het lijkt erop dat ze daar goed mee om kunnen gaan. Ze weten dat er steeds weer andere komen waar ze heel veel plezier mee hebben. Dat doet me goed om te zien.
Mijn kleine Edwardje, die er overigens een stuk beter uitziet, heeft wat meer moeite met afscheid nemen van mij. Onze band is speciaal... al vanaf 2009. Als hij dan weer in tranen uitbarst, druk ik 'm op het hart dat ik terugkom. Het was dan ook extra lastig toen het andere weeshuis een gesloten boek werd en ik alle kinderen, maar hem en zijn zusje in het bijzonder, achter moest laten. Maar ik was vastbesloten alles op alles te zetten om hem en zijn zusje Carol te redden. En dat is dus gelukt. Natuurlijk verdienen die andere kinderen dat ook, dus als er nog vrijwilligers zijn die hierin iets willen betekenen, zou dat mooi zijn!

Goed, dat waren even mijn gedachten bij het terugdenken aan januari...

Ik heb deze dag gezorgd voor het avondeten: rijst, kip, groenten en fruit. Het was een behoorlijk gedoe om kip te vinden. Ik ben met Wilson naar Thika-town gedaan waar we eerst de markt op zijn gegaan om groenten en fruit te kopen. Dat is niet zo moeilijk. Maar die kip... Het was ook nog slecht weer vandaag: regen! We waren zo aan het lopen en zoeken dat ik alleen nog maar met de tuktuk vervoerd wilde worden. Pffff. Een slager is niet zomaar te vinden hier. En in de supermarkt wordt geen vlees verkocht. Dus dat werd rondvragen. De tuktukbestuurder wist ons te helpen en bracht ons naar een klein slagerijtje wat ik echt nooit gevonden had. Daar kocht ik 4 hele kippen voor 500ksh per stuk (als ik het goed onthouden heb). Ik wilde eigenlijk om uiterlijk 16.00u terug zijn in Kiota, maar dat werd dus 17.30u.... Laaaaaaaaaaat!
We hebben ons met de tuktuk af laten zetten bij Kiota en ik ben meteen aan de slag gegaan met koken. Grote pannen met veel water en eerst de kip er maar eens in. We hebben de kip zo klein mogelijk gemaakt, maar dan is het nog wel een uurtje wachten, voordat het water kookt en de kip gaar is. Dan de rijst en de groente. Het viel nog niet tegen, want om 19.00u konden we aan tafel.
Lekker smullen!
Ik had een geluksballon meegenomen en vroeg -via Shawn die het in het Swahili mocht vertalen- de kinderen om een wens uit te spreken.
Om de beurt... nou, daar kwam de eerste: a bike!
Hierop moesten Shawn en ik lachen en Shawn legde uit dat er bedoeld werd om een wens uit te spreken wat je gelukkig zou maken, bijvoorbeeld iets over je familie of jezelf of anderen. De kinderen begrepen het en de meeste wensen waren dat ze hoopten dat hun familie gezond zou zijn en blijven of dat als ze zelf groot waren dat ze hun familie zouden kunnen helpen of anderen konden helpen.
Rond een uurtje of 20.00u ben ik de geluksballon gaan beschrijven aan voor- en achterkant wat de wens van alle kinderen het meeste tegemoet kwam: "Make our wish come true and fulfill our hearts with joy
& happiness! The Kiota-Family" en "We wish that all children of Kiota will be happy and strong to help themselves and their family and others in the future!"

Ze hadden nog nooit zo'n papieren ballon gezien die je de lucht in moest laten door 'm van onderen aan te steken aan een speciaal daarvoor gemaakt brandertje.
We gingen naar buiten de tuin in en vroeg de kinderen allemaal in een kring te gaan staan. Het was al goed donker en inmiddels 20.45u. Ik gaf ze eerst allemaal een sterretje die ik aan maakte voor ze. Ook dat was natuurlijk nieuw voor ze. Ze vonden het helemaal geweldig!
Daarna kwam de kunst de ballon op te laten. Ook ik had dit nog nooit eerder gedaan en hoopte toch echt dat het ging lukken. Lucifer na lucifer gingen op.... maar de aanhouder wint.... Wilson en Shawn hielden de ballon hoog op en gooide 'm af en toe op... en kwam daarna weer naar beneden. Uiteindelijk zat er zoveel warmte in de ballon en bleef het vuurtje branden en ging de ballon... Prachtig! Hij ging recht op het dak af, maar scheerde er net langs... "Look, look!", riepen alle kinderen en wilden de ballon volgen. Hij verdween achter het huis, waarop we allemaal naar binnen en naar boven renden om op het balkon te gaan staan. Het was een mooi gebeuren! We konden de ballon kilometers ver volgen tot een heeeeeeeeeeeeeel klein stipje.... Onze wens is overgelaten aan het lot... We zullen zien!
We gingen weer naar binnen waarbij Shawn de liedjes met de kinderen begon te zingen die we ze geleerd hadden.(zie video) Alle kinderen mochten van Shawn nog iets tegen me zeggen en daarna werd er gebeden en was het echt bedtijd... Ook mijn laatste nacht...

Shawn, Wilson, Florence en Julia zijn nog even met elkaar in de gezamenlijke ruimte blijven kletsen totdat alle kinderen sliepen... Ze moesten de volgende dag weer naar school..
Wilson liep op een gegeven moment naar buiten en riep Shawn... Wilson had zowaar een slang(etje) te pakken en 'de nek omgedraaid'! (zie foto)
Ik had nog noooooooooooooooit een slang of slangetje gezien. Ik ben nog nooit beesten tegengekomen in Kenia die ik liever niet tegen wil komen. Dit was dus de eerste! Hoort erbij! :-)

30 januari 2013
De dag van vertrek. De kinderen waren naar school en ik was vooral bezig met inpakken. Om 19.30u zou ik worden opgehaald door Kamau, onze taxichauffeur. Het voelde niet heel vervelend deze keer. Ik wilde weer aan de slag met Kumbatio in Nederland, zodat Kiota er beter van werd. Er is zoveel te doen!! Rond 16.00u ging ik met Wilson bepakt en bezakt naar Kiota. De kinderen kwamen uit school en ik kon nog even voor wat laatste uurtjes van ze genieten. Het eten was niet helemaal op tijd klaar voor iedereen, waardoor Wilson en ik wat eerder eten kregen dan de rest. Het werd nu wel een beetje spannend nu het afscheid niet meer lang zou duren.

Klokslag 19.30u... Kamau was nog op tijd ook! Goh! Alle kinderen waren net aan het eten en stonden mee op om mij uit te zwaaien. Ik heb de huismoeders en Shawn een Keniaanse omhelzing gegeven, kinderen die ook even een omhelzing wilden, kregen dat natuurlijk ook en Edward en Carol bleven daarin zeker niet achter!
De bagage werd ingeladen en eigenlijk stapten we al heel snel in en reden weg... Roepend, zwaaiend"Bye, bye, bye!!"

Daar gingen we naar Jomo Kenyatte International Airport. Dat voelt dan toch altijd wat minder prettig zo'n moment. Je rijdt naar een moment toe waarvan je weet: "Ok, we worden nu weer even uit elkaar 'gescheurd'. Ik naar mijn wereld en Wilson blijft in zijn wereld..."
Het is een wereld die ik zeer zeker ook als die van mij beschouw. Het is mijn andere wereld, mijn andere leven, waar ik zoveel vind wat ik in Nederland niet vind....
.....Behalve dat vliegveld..! Wat een klotevliegveld. Je mag er als niet-reiziger niet naar binnen, dus je moet buiten op de parkeerplaats of voor de deur van het vliegveld afscheid nemen. Heel gezellig... niet dus! Niks nog samen even wat drinken en wat laatste woorden voor vertrek uitwisselen... Nee, hop, we zijn er! Doei! Dus dat is dan weer jammer!

Maar goed, na een uur was het dan zover... Het vliegveld in Nairobi... Even nog een klein half uurtje buiten staan, maar veel hebben we dan meestal niet meer te zeggen. Wilson is ook duidelijk teneergeslagen... Een laatste omhelzing, een laatste zoen... Nakupenda na I'll miss you (daar is geen Swahili voor...) onze handen glijden van elkaar af en ik duw mijn trolley met bagage naar binnen... de toegang naar de andere wereld...

Tuonane tena!
Yvette