8. Verhuizen, kasten, overleg, Funday, David

(Ik zit hier in een internetcafeetje op 5 minuten loopafstand van Kiota wat ik gisteren van een jongen -die ik eigenlijk heel irritant vond, omdat hij steeds contact met me zocht buiten op het veld, terwijl ik druk met de kinderen bezig was die aan het spelen waren- gehoord heb. Vrijwilligers, het werkt fantastisch, nog sneller dan ik ooit in Thika heb gevonden!!! En ze zijn erg voorzichtig met rotzooi op de computer. De computers zijn nog ‘schoon’. Hopelijk houden ze dat vol!)

Het was zover: verhuizen. Gauw deze ochtend de laatste dingen van de muur halen, de laatste dingen die her en der nog liggen, kleding, bord, mok, bestek en dat sort dingen en klaar.
Wilson is eerst nog melk gaan halen om eerst te ontbijten. Brood met…. nutella, thee met melk en suiker. Lekker!

Om 9.00u begonnen we met de laatste restjes inpakken en ondertussen kwam buurvrouw Joyce helpen de spullen in de plastic zakken te verplaatsen van ons huisje naar de overdekte ingang. Het bed was nog even het meeste werk wat uit elkaar moest worden gehaald, maar ook dat was wel binnen 10 minuten gepiept. Als allerlaatste nog even de wc-bril losschroeven en meenemen, want die had ik gekocht een jaar geleden. Wc-brillen zijn hier nog geen normale gang van zaken en dus kopen de meeste mensen ze zelf als ze dat willen.
Nog even vegen en hier en daar wat schoonmaken om de doordringende stof die overal ligt te verwijderen en rond 10.00u was het echt helemaal klaar. En dan viel het nog mee wat je zag aan plastic zakken en tassen. Hopelijk ging het niet weer regenen, want het matras kon je heel lastig drooghouden op de pick-up…

Joyce vroeg ons meteen mee naar haar appartementje en voor ons alledrie stond thee met melk klaar, droog brood en ananas schijven. Wel lief van haar, hoor!! Zo zie je maar: hoe weinig geld ze ook hebben waarmee ze zelf vaak net rond komen om van te eten, tóch is er altijd eten voor de bezoeker uit gastvrijheid of bedankje. Ik gaf Joyce de 50-liter tank voor het reservewater, aardappels en rijst. Dat nam ze hartelijk in ontvangst!
We zijn er gebleven totdat de pick-up er was en die was nog op tijd ook! Een oudere man van een jaar of 60 was de chauffeur die erg vriendelijk, erg behulpzaam en voorzichtig was met onze spullen. Daar was ik erg blij mee. Na ongeveer 3 kwartier stond alles erin en werd alles goed vastgebonden. Dat is wel wat anders dan mijn eigen verhuizing binnen ’s-Hertogenbosch!!!
Joyce en de andere buurvrouw namen afscheid van ons en vroegen ons vele malen ze te bezoeken en dat ze ons zullen missen. We stapten in en zwaaiden ze uit….

Eindelijk…. dag Makongeni! Op weg naar een fijne buurt en op weg naar het weeshuis. Fijn en goed gevoel.

We kwamen rond 12.30u aan bij ons nieuwe huisje. Helaas kon alleen de poortdeur open en niet de hele poort waardoor een auto kan rijden. De sleutel van dat deel was kwijt…. Het lukte gelukkig allemaal en in het nieuwe huisje stond alles ook binnen een uur.
Ik bedankt de chauffeur hartelijk en gaf hem 500ksh fooi. “God bless you, God bless you”, zei hij met stralende ogen. Maar deze man verdiende het echt! Hij vroeg er niet om, hij heeft echt alles erg netjes afgehandeld en was erg vriendelijk.

Volgende stap: alles op z’n plaats zetten en een zee van ruimte. De meeste dingen kwamen op de slaapkamer terecht. We hadden immers al die tijd in een slaap-woonruimte gezeten en nu was dat wel anders! Heerlijk! Overzicht! Eerst het bed in elkaar zetten, wat gelukkig ook snel gedaan was en daarna wat spullen in de keuken. Het was wel wat lastig hier en daar omdat Wilson zo’n huis niet gewend is en sommige spullen op de meest onlogische plaatsen werden neergezet. De keuken heeft een aardige kast wat ook even wat uitzoeken was waar we wat neerzetten, maar uiteindelijk lukte dat wel allemaal. Ik ben nog ondertussen even naar de supermarkt gelopen op zo’n 10-15 minuten afstand. Hier om wat schoonmaakmiddelen te kopen, een bezem, sponsjes, wat gereedschap en dat soort dingen.
Tandenborstelhouder aan de douchedeur bevestigd, handdoekhakenplankje aan de wc-deur bevestigd, wc-rolhouder aan de wc-deur bevestigd en zo waren we met deze eerste dag tevreden.
Op naar Kiota! Maar eerst bij het plaatselijk winkelcentrumpje ( echt –pje!) heerlijke koude coca-cola gedronken uit een glazen flesje. Dit betekent dat je het meestal ter plekke op moet drinken. Vaak staat er een klein bankje voor het winkeltje waar je dan even rustig je drinken op kunt drinken. Voor deze winkeltjes staan hele aparte soort van palmbomen. Maar het zijn het niet. Ik vroeg de eigenaresse van het winkeltje of ze de naam van die boom kent, maar dat wist ze niet. Ze vroeg het aan een andere man, maar ook hij wist het niet. Hm, zoeken we op!
En nu: op naar Kiota!

De kinderen waren nog op school en we hebben gelijk weer wat meegeholpen in het huis. Julia is al een paar dagen helemaal niet lekker en kan daardoor weinig doen. Ik zie Florence zich een slag in de rondte werken. Hier moeten we echt wat mee, dit kan zo niet langer doorgaan.
Rond 16.30u komen de kinderen thuis en is het een enthousiaste begroeting door bijna alle kinderen. Erg leuk!
Het eten staat tussen 19.30u en 20.00u op tafel, dat kan vroeger… Wat me ook opvalt is dat het erg onrustig is aan tafel. De kinderen mogen van tafel, zodra ze hun bord leeg hebben. Het wordt dus een onoverzichtelijk gebeuren waarbij de ene nog aan het eten is, de volgende speelgoed pakt, de volgende de keuken inloopt om wat water te drinken, de ander naar de slaapkamer gaat, dan begint er weer eentje te huilen… Hmmm, denk dat we dat anders gaan doen… Shawn zelf heeft niet eens tijd voor zijn eigen eten!
Terwijl de kinderen naar bed gingen, ben ik aan het slot van de keukendeur naar buiten gaan werken. Deze kan namelijk niet meer dicht, omdat de hendel niet meer te gebruiken is. Leuk klusje! Ik dacht dat ik het wel kon maken, maar uiteindelijk besloot ik dat het hele slot van deze metalen deur eruit moest. Shawn zei dat hij het morgen mee zou nemen om te laten repareren.
Nadat de rust rond 21.00u wedergekeerd was en de kinderen op bed lagen zijn we naar huis gegaan.

vrijdag 18 januari 2013
Vandaag zijn we 2 plastic stoelen, een plastic krukje en beddegoed bij de supermarkt gaan kopen, zodat we in elk geval iets hebben om op te zitten. Nu nog een fatsoenlijke tafel voor in de huiskamer. Het enige wat daar nu staat is de salontafel!
Hierna zijn we met Shawn naar Makongeni gegaan waar ik wat spullen voor Kiota kocht, zoals kleurpotloden, bezemstelen, een extra afwasrekje, schroevendraaiers, spijkers en wat kleine opbergemmertjes voor ons huis. Ondertussen zijn Wilson en Shawn zaken gaan doen met de welberuchte meubelmakertjes voor een tafel, een schoenenrek, een kast voor in de eet/huiswerk/speelkamer, een kast voor op de kamer van de jongens voor hun kleding. De kleding is echt een drama: één grote hoop kleding in de plankenkast. Bij de meiden net zo, alleen zij hebben wel een fatsoenlijke zeer grote inbouwkast.
We hadden eerst met Shawn aan een meubelmakertje gevraagd vlakbij ons huisje. We hadden hem ook de opdracht gegeven voor verschillende dingen, maar toen ik de volgende dag langsliep om eens even te peilen was de prijs na overleg met zijn baas te laag en werd het allemaal aardig duurder. Na overleg met Shawn besloten we wat in Makongeni te regelen.
Op de weg terug wilde ik nog even langs een ander meubelmaakzaakje waar we wat schooltafels, schoolbankjes en stoelen zagen. Hier was ik wel in geïnteresseerd. Sowieso de schoolbankjes en tafels waren een erg welkome aanvulling voor Kiota nu we snel aan de 20 kinderen zouden zitten. Maar dat was voor later, niet nu meteen. Daarnaast zag ik een schoenenrek staan waarvan we er ook wel eentje wilde voor Kiota en ik wilde graag 2 schoolstoelen voor ons huis. Het was een aardig grote werkplaats wat er een stukje professioneler en vertrouwelijker uitzag dan die kleine meubelmakerzaakjes. Ik gaf een voorschot en maakte de afspraak om het woensdag te komen ophalen samen met de kast en tafel die Shawn en Wilson hadden geregeld. Nu maar hopen dat die kleine meubelmaker het dan ook echt op woensdag af heeft, zodat alles in één keer op de pick-up meekan.
Al met al ben je dan gauw weer 6 uur verder en werd het tegen 16.00u. Terug naar Kiota!

De kinderen komen ons enthousiast tegemoet gerend met onze namen roepende en sommigen naar ons toe komen rennende. Na deze begroeting gaat Wilson direct aan het werk nu dat Julia weinig werk verricht. Het eten moet voorbereid worden wat op zich een hele klus is. In de tussentijd doen de kinderen hun huiswerk of spelen wat, waarna ze zich wassen of gewassen worden. Daarna eten, afwassen, kinderen naar bed brengen, dweilen en klaar! Maar dan is het ook weer gauw rond 21.30u!

zaterdag 19 januari 2013
Het was Funday vandaag bij Watoto Wenye Nguvu. We hadden met Elizabeth afgesproken daarheen te komen en daarnaast had ik met David afgesproken om het schoolgeld van zijn sponsor te komen betalen. Het werd een druk dagje. ’s Morgens zijn we eerst nog bezig geweest met ons huis, daarna zijn we naar Thika Town gegaan om van daaruit de matatu naar Neema te nemen. Je bent dan gauw 2 uur kwijt!!
Om 13.00u waren we in Watoto Wenye Nguvu waar ik een hele tijd met de moeder van Shawn heb gesproken. Ik ben erg veel te weten gekomen over regels van weeshuizen en corruptie van verhuurmakelaars. We hebben officieel maar 2 huismoeders in huis waarbij mij duidelijk werd gemaakt door zowel Elizabeth als Nancy (moeder van Shawn) dat daar echt een derde persoon bij moest. Wilson staat tot nu toe als vakantiewerker en invaller te boek, maar zal dan een goede 3de zijn. Je zit aan maximaal aantal uren per week, net als bij ons. Dit klonk mij niet meer dan logisch in de oren en hier moeten we dus mee aan de slag.
Verder kreeg ik het hele verhaal te horen van de corrupte verhuurmakelaar via welke wij ons weeshuis hebben gehuurd. Wat ben ik blij dat ik daar toen niet alleen voor stond en dat Nancy met mij heeft ondertekend!! Zij heeft er voor gezorgd dat Kiota uit handen van de verhuurmakelaar is gekomen en nu alleen maar van doen heeft met de ware eigenaren welke ik vorige week ontmoet heb. Kosten waar wij in Nederland onze vraagtekens bij hadden waren verzonnen door de verhuurmakelaar om in eigen zak te stoppen. De eigenaar van het huis wist hier dus niets van… Ook is de huur vaak niet terecht gekomen bij de eigenaar. Gelukkig niet via ons, maar wel de vorige bewoners. Dan kom je in een erg vervelende sfeer, want is de huur nu wel of niet aan de verhuumakelaar betaald? Ja, ja, jongens, weet waar je aan begint als je iets in Kenia wil starten!! Hou alles zoveel mogelijk onder eigen controle! En dat hebben we met Kumbatio nu wel bereikt!! We zijn echt goed bezig!!! 
Ik heb misschien niet veel van de Funday meegekregen, maar wel erg belangrijke informatie gekregen!

Ik had om 15.00u op de school van David afgesproken. Het was inmiddels 15.45u. Elizabeth werd met de eigen overdekte pick-up naar Thika Town gebracht samen met Nancy, Monica (zus van Elizabeth), Stijn (is voor 2 jaar naar Kenia vertrokken om te werken voor Macheo en Watoto Wenye Nguvu) en nog 2 kinderen die net als ik en Wilson naar Muguga stage moesten.
Vanaf Muguga stage pakten we een piki-piki naar de school van David. Helaas was daar geen leraar meer aanwezig en gingen we na een rondleiding op de school te hebben gehad door David weer weg. Het verbaasde me wel enigszins hoe de leerlingen daar leven. Het is echt allemaal erg basaal en ook niet echt schoon, zeker de wc’s niet! …. David die moet nu iedere maandagochtend de week openen vanaf een bordes samen met de leraren tegenover zo’n 500 leerlingen. Ook moet hij dan vrijdag de week afsluiten. Hij draagt tegenwoordig een kostuum op school als enige leerling en heeft zitting in de schoolraad. Verder heeft hij zijn eigen huisje die hij deelt met iemand anders die er moet zijn als David niet in het huisje is. Je ziet dat David boven de rest staat als hij de anderen voorbij loopt. Regels, tradities, rituelen staan hier gewoon nog hoog in het vaandel. Iets wat wij ons in het westen grotendeels hebben afgeleerd wat ik van de ene kant betreur en wat van de andere kant ervoor heeft gezorgd dat wij ons verder hebben kunnen ontwikkelen.

Het was inmiddels tegen 18.00u en we gingen terug naar Ngoingwa/Kiota en spraken af dat ik woensdagochtend 11.00u hier terug zou zijn, terwijl Shawn en Wilson de meubels gingen ophalen.
20 januari 2013
Vandaag de hele dag binnengezeten in mijn uppie. Ik had echt even tijd nodig om de boel op een rijtje te krijgen v.w.b. mijn verslagen en v.w.b. de structuur in Kiota. Ik heb me bezig gehouden met taakverdeling, dagindeling, wat is er allemaal nodig in Kiota, financiële administratie om aan Shawn over te dragen en de agenda voor het overleg morgen.
Wilson is om 8.00u naar Kiota gegaan en ik heb van 8.00u ’s morgens tot 19.30u binnen achter de computer gezeten. Hoort er allemaal bij en ik vind dat ook leuk, hoor! En dan zeker in mijn nieuwe huisje!
Ik heb wat frisdrank gedronken en verder niets gegeten. Toen Wilson thuis kwam heeft hij een chapati meegenomen… dat was mijn avondeten…

Je merkt overigens wel dat sinds het niet meer regent de temperatuur behoorlijk omhoog is geschoten. Ik heb het idee dat er geen dag onder de 30graden voorbij gaat. Mijn armen, voeten en gezicht zijn dan ook aardig bruin geworden. Ik merk wel dat de hitte je toch ook vermoeid…


maandag 21 januari
Ik had om 10.00u afgesproken om te overleggen met de medewerkers van Kiota en Shawn natuurlijk. Het was een erg prettig overleg waarbij iedereen ook wat inbracht. Zo fijn om te zien hoe leuk en soepel het gaat in tegenstelling tot ons vorige weeshuis!! Van alles is de revue gepasseerd en iedereen die nog wat wilde inbrengen kreeg daar de ruimte voor. Eerst de uitleg over Kumbatio en Kiota met zijn visie en wat hebben we daarvoor nodig om dat te bereiken? Op de eerste plaats mensen die hier werken die achter deze visie staan en die om de kinderen geven en waarvan de kinderen weten dat er op ze gebouwd kan worden en op wie ze vertrouwen. Daarna is er van alles beproken, zoals regels voor de kinderen, allerlei ideeën, reparaties, dagindeling, vrijwilligers etc. Ik had voor ons allevijf wat frisdrank meegenomen en het hele overleg duurde 2 uur. Perfect en veel besproken en gelijk diezelfde dag tot uitvoering gebracht. Zoals de kinderen die vanaf nu aan tafel blijven totdat iedereen klaar is. De regels voor de kinderen opgehangen, zoals “Niet in de voorraadkamer komen” en “Niet in de keuken spelen” en “Elkaar niet slaan of schoppen”. Het werd echt allemaal aangenomen en je ziet dat het werkt v.w.b. de structuur! Dat geeft echt voldoening! Niet slaan of schoppen is een uitdaging, maar ze weten in elk geval dat dat niet ‘normaal’ is om te doen. ’s Avonds aan tafel zijn alle regels aan de kinderen verteld en moest de oudste de regels voorlezen. Ging goed!

Ook heb ik het gehad over de kleding. Dat moet echt anders. Er is nul overzicht over wie heeft welke kleding en hoeveel kleding is er überhaupt van alles?? Ik stelde voor gelijk met z’n vijven hier structuur in te brengen en alle kleding op te gaan vouwen, weg te gooien wat kapot of te smerig was en bij de jongens zoveel mogelijk op leeftijd te leggen en natuurlijk broeken bij broeken, shirts bij shirts, handdoeken bij handdoeken etcetera. We zijn ongeveer 30 minuten bezig geweest bij de jongens, maar toen we bij de meiden kwamen dacht ik: “Pffffffffff, waar zijn we aan begonnen???” Veel! Enorm veel! En de meiden hebben echt ieder een eigen ruime plank, maar welke kleding hoort nu bij wie? Dit hebben we deze middag niet meer gered en zijn om 15.30u opgehouden.
Vervolgens ben ik nog naar Thika Town gegaan, heb het besprokene geprint en heb nog een bijltje en 2 zaagjes gekocht.

Het was een zeer geslaagde en nuttige dag!! Hopelijk houden ze het vol als ik weg ben!

Nou, lezers, het is nu 28 januari en overmorgen vertrek ik weer terug naar Nederland. Het begint allemaal te lopen. Ik loop dus een week achter met schrijven en weet niet of ik het red om nog meer te schrijven, anders moet helaas de rest vanuit Nederland weer geschreven worden . Al met al, ik heb er een erg goed gevoel bij en heb er zin in me weer verder te gaan inzetten vanuit Nederland met anderen die zich ook zo betrokken voelen bij onze kinderen in Kenia of zich thuis voelen in dit land dat op geen enkele manier te vergelijken is met Nederland en daar erg van kunnen genieten1! :-)

Wordt vervolgd!

Kwaheri!
Yvette