4. Masai Mara, deel 3 - Cris op safari

De volgende dag, maandag 7 januari, zijn we met elkaar opgestaan. Cris klaar voor vertrek op safari. Ze ging met een leuke groep mee, dus dat komt wel goed. In één keer kreeg ze te horen dat ze om 7.30u wilden vertrekken i.p.v. 8.00u. Een andere vrouw kwam haar ook al halen en Cris ging haastig haar ontbijt naar binnen werken. “Rustig, maar, je moet toch gewoon even ontbijten?” Ook de manager zei al: “Relax, no hurry-hurry in Africa!” Maar ja, dat werkte niet helemaal en gehaast nam ze een boterham en wat thee en liep naar de voorkant van het kamp waar de rest van de groep met elkaar stond te kletsen zonder dat de safaribus überhaupt aanwezig was…. Het waren 2 chinezen, een Engelsman van rond de 35 jaar en dan Cris. Die vrouw weet ik eigenlijk niet of die er nog bij was of met een ander busje mee zou rijden. Ik begon wat te kletsen met ze. Uiteindelijk vetrokken ze rond 8.10u…

Voor mij en Wilson zou dit een lekker dagje ontspannen worden: kleding buiten ophangen in het zonnetje, bij zijn familie langsgaan en gewoon wat kletsen en wandelen. Oh, en niet te vergeten de auto watervrij te maken van binnen…..

Rond 10.00u was de auto door het personeel van het kamp gewassen en het zag er allemaal best goed uit zo op het eerste gezicht…. De matten van binnen waren echt driiiiiiiiiiijjjjjjjjjjjjjjjjjfnat! Alle matten eruit gegooid, maar daaronder was de bekleding ook nog helemaal nat. Ik besloot de bekleding los te halen en mijn passie voor autoreparatie weer even op te halen. Het materiaal wat de bekleding vastzette, haalde ik los en legde ik op de achterbank. Helaas zat de bekleding ook grotendeels vastgelijmd, maar voor een deel kon het worden losgehaald. Ik klemde een stukje van zo’n 20 cm eronder, zodat de bekleding omhoog bleef en het water naar beneden kon lopen. We haalden het water op dat op de bodem lag weg met een doekje wat we herhaaldelijk uit moesten wringen om het water volledig weg te kunnen halen. Dat ging niet helemaal, omdat het water uit de bekleding op de bodem bleef sijpelen. Nou, ja dan maar een paar keer per dag het water weg halen. Ik liet alle vier de deuren open om het water naar buiten te kunnen laten verdampen en hoopte op een warme zon tot en met de dag van vertrek.
Ik kwam op een gegeven moment Mengati tegen met wie ik waslijnen ging zoeken en die het vuur aan ging maken voor het warme water. Hoe dit precies werkte, snapte ik niets van, dus dat wilde ik wel eens zien. Echt eenvoudig, je kan het zelf bedenken. Zie foto! het koude water wordt toegevoerd, wordt verwarmd in de ketel door houtvuur onder de ketel en gaat met een andere leiding richting de tenten. Simpeliespimpelie!

We gingen lunchen op het kamp waar wij de enige gasten op dat moment waren. Er werd een een uitgebreide lunch werd gemaakt met ei, worstjes, brood, pannekoeken en thee, begon het weer te regenen. We zaten net 5 minuten. Wilson ging de deuren van de auto dichtgooien en ik ging gauw de was binnenhalen. Ik was nog geen minuut weg en kwam terug naar de eetruimte: borden weg! Ik had nog niet de helft op! Wilson precies hetzelfde! “Hey, Yvette, Wilson forgot his phone!”, zei iemand van het personeel. “No, he didn’t we were just going to save the car and the clothing! We haven’t finished our lunch and now everything is gone!” “Hey, hey”, riep Joseph naar degene die het eten had weggehaald. “Where did you do the food?” Weggegooid!!! Nou, jaaaaaaaaaaaa, zeg! Ik was er eerlijk gezegd al bang voor, maar ik waagde het er maar op om allebei weg te gaan. Het eten wordt bijna overal altijd meteen weggehaald als het er maar op lijkt dat je klaar bent. Ook al ben jij de enige die echt klaar is en zit de rest nog te eten, net nadat je de laatste hap naar binnen hebt, wordt het bord al weggehaald.

Ik was ‘pissed’ en wilde niet betalen voor deze lunch. We liepen weg en zijn rond 14.00u naar de familie van Wilson te gaan. Eerst zouden we met een pikipiki gaan, maar ik wilde met de auto. Het was een kwartiertje rijden en we namen de rijst en suiker mee. De weg daarheen was goed begaanbaar op een paar kuilen na.
Daar aangekomen werd ik begroet door alle kinderen uit zijn familie, waarvan ik later begreep dat ze er maar 6 van hun zijn en de rest andere kinderen zijn. Het was echter al aangekondigd dat Wilson en ik eraan kwamen, dus dan komt de rest in de omgeving ook. Ik omhelsde zijn moeder en merkte dat ze al wat gewend aan me raakte. Ze glimlachte en zocht wat meer contact met me, hoe minimaal dat ook is als je elkaars taal totaal niet verstaat zij al helemaal geen beeld heeft waar ik vandaan kom. Zelfs de vader gaf me nu een stuk opener een hand dan de vorige keer, maar het is een man op de achtergrond, waarvan ik nu toch echt wel zag dat deze man op leeftijd is. Ik schat rond de 70. Hij ziet er ouder uit dan bij ons een gemiddelde man van 70 tegenwoordig.

Ze zette thee voor ons en ik zag dat op een meter of 15 van het huisje van Wilson een grote nieuwe manyatta stond. Dit was van een van zijn jongere broers: 20 jaar en nu getrouwd met een meisje van rond de 15 jaar. Dit leeftijdsverschil valt dus wel mee. Tja, dat ze zo jong zijn, kijk ik niet meer van op. Het meisje is besneden, iets wat me nog steeds erg raakt. Ik vroeg of het jongers zusje van Wilson (rond de 13 jaar) ook besneden is of nog wordt. “No”. “So maybe later?” “No, kibila ya Masai inabadilisha.” De Masai-cultuur is aan het veranderen en zei is één van de eerste die in dit deel van Masai Mara niet besneden zal worden! Dat deed me erg, erg goed!!! Ze hoeven niets te veranderen, maar dit is werkelijk verminking van een jonge vrouw voor de rest van haar leven met als reden: traditie en het niet sexueel opgewonden raken voor andere mannen…. Hier is nu dus een andere kijk op.

Op een gegeven moment begon het weer behoorlijk te regenen. Het wat kwam de manyatta van Wilson binnen via de de deur en liep zo naar zijn bed. Er kwam een man van een jaar of 60 binnen in zijn shuka en met zijn stok die bij ons kwam schuilen. Zo gaat dat in de Masai-cultuur: ieders deur staat voor iedereen open. Deze man kon aardig wat Engels! Hij begon wat vragen te stellen aan me waarop ik antwoord gaf dat hij begreep. Echt goed. Hoe zou deze man aan zijn Engels zijn gekomen?
Even later ben ik nog in de manyatte van de jongere broer van Wilson gaan kijken die bestond uit 2 slaapgedeeltes. Alles pikkedonker met een vuurtje om te koken in het midden. In het ene slaapgedeelte lag iemand die ziek was. Een jongen van een jaar of 18 die ik lekker liet liggen.

We zouden bespreken hoe zelfgemaakte kettinkjes en armbandjes gemaakt door zijn familie verkocht zouden kunnen worden in Nederland. Zijn moeder en ik en Wilson overlegden en ze zou een voorbeeld maken als we morgen weer terugkwamen.

We zijn maar een uurtje gebleven ofzo en spraken af de volgende dag met Cris terug te komen om te lunchen.

Het was inmiddels rond 16.00 en we dachten dat Cris zo’n beetje ook weer terug zou zijn op het kamp. We hebben eerst met Joseph gesproken over het voorval van de lunch. Hij begreep en had gezien wat er gebeurd was en zei dat we er niet voor hoefden te betalen. “This is your home so don’t worry.” Ik hoop dat we elkaar echt goed hebben begrepen…

Cris kwam rond 16.30u terug en er was geregeld dat ze naar een dorpje konden gaan om daar wat Masai tradities te zien. Wilson en ik gingen mee. Dat was bij mijn safari toendertijd niet geregeld!

Het was 5 minuutjes lopen. Er stonden een stuk of 12 Masai mannen op een rij die begonnen te zingen en springen. Het zingen doen ze op een hele speciale manier waarvan ik nog nooit iemand uit het westen die heb zien nadoen. Ook geen Keniaan trouwens. Het is echt een ritueel van de Masai. Ze ademen in en gebruiken daarbij hun strottenhoofd en ademen tegelijktijd ook weer uit. Zoiets. Ze bewegen daarbij hun hoofd naar voren en naar achteren. Ik sprak tegen de Engelsman: “This is really strange to watch them as a tourist. This is strange.” “I know, I know, this is strange, but what can we say? We are tourists! Hahahaha. So we just take photos!” Ik zette me er ook maar overheen en nam foto’s en filmpjes.

Echt bijzonder om te zien en te horen. Wilson wilde graag meedoen en deed dat dan ook, gewone kleren aan of niet, meedoen zal hij. Camera daarbij nog om zijn schouder, hahaha. Om de beurt sprongen ze waarvan Wilson toevallig wel het hoogste sprong! Zo, ja! Het duurde een minuut of , waarbij ze het afronden door op kijkers af te komen lopen al zingende.
Daarna gingen ze een vuurtje maken, zoals ze dat ooit vroeger bij scouting ook leerden. Zo doen ze dat hier ook nog als het moet. Lucifers hebben ze ook wel, maar ze kunnen het ook op deze manier. Ze doen het met twee stukken hout: één van the sandpaper tree en één van de …. Hm…. Vergeten, wel een bekende naam…. Kom ik nog wel op. Eén van die twee was een stokje en de ander een plankje dat bovenop een machete lag. Met de top van het stokje boren ze in het plankje met draaiende bewegingen door het stokje vlug tussen je handen te rollen. Na een paar minuten was het schraapsel wat gevormd was uit het plankje door het draaien van het stokje dusdanig verhit dat je er nu een vuurtje mee kon maken. Ken die had dit gemaakt en liet de verhitte as op zijn machete zien. De Engelsman was nieuwsgierig en verwonderd: “Wow, that looks good” waarop Ken heel serieus zei: “Touch”. Hij zei het zo serieus dat de Engelsman er bijna in trapte. Hij ging met zijn vinger er al heen en zei toen: “Touch? Hahahaha” Iedereen lachte. Daarna leek het me wel leuk het ook te proberen. De Engelsman wilde ook graag en de Masai legde het plankje en stokje klaar. De Engelsman deed een poging. Het deed erg pijn aan zijn handen en de Masai namen het even over. Toen het bijna zover was, droegen ze het stokje weer over aan hem: “Hahaha, so you’re going to give me the glory! Hahahah” en even later had ook hij verhitte as op de machete liggen.

Hierna mocht iedereen mee een manyatta in. Dat had ik inmiddels wel gezien en ik snapte ook dat dit een toeristische zaak was ook al wisten de toeristen dat zelf nog niet helemaal. Ze verdeelden de toeristen onder elkaar. Ik zag iedereen na een kwartiertje naar buiten komen en jawel, daar ging het geld van hand tot hand. Ik begreep dat ze 2000ksh van iedere toerist hadden gevraagd. Och, ja, dat doen ze goed en het is best de moeite waard.

De markt werd ineens ook geopend en de Masai-vrouwen gingen met hun koopwaar naar hun stalletjes. Wilson regelde een armband voor niets voor me. Daarna kocht ik 2 shuka’s voor 1500ksh. ’s Avonds had ik het best koud en dan is zo’n deken wel lekker.

We liepen terug naar het kamp waar de rest al zat en namen weer een heerlijke warme douche. Daarna gingen we aan tafel wat erg gezellig was om met de mensen waarmee je net had kennisgemaakt te kletsen. Altijd interessant om te weten wat iemand in Kenia brengt. De Engelsman was ontslagen en besloot rond te trekken om te kijken wat dat brengt in het leven. Dat zijn de mooiste levensverhalen. Hij werkte bij een stichting voor Natuurbehoud en aangezien er te weinig geld binnenkwam was hij één van degenen die niet meer kon blijven werken voor deze stichting. Na deze trip in Kenia ging hij naar Tanzania vrijwilligerswerk doen in een natuurreservaat voor olifanten. Een NGO genaamd Dodo nog iets.
Om 22.00u gaat de generator uit, vallen de lichten uit en gaat iedereen naar bed. Ik liet de Engelsman voor zijn tent mijn filmpjes zien van ons auto-avontuur en van zijn poging om vuurtje te maken. Wilson kwam er net aan om mee te kijken, maar het was al afgelopen. We namen afscheid, hij gaf me spontaan 3 kussen en hij zei dat hij morgen weer vertrok om 7.30u. “I don’t know whether I would be there.” “You just get up that early.” “We’ll see!”

De volgende dag besloot ik gewoon te blijven liggen om 7.00u. We stonden rond 8.30u op. Cris was al opgestaan en zei dat we tot 9.00u konden ontbijten. Gauw aankleden dan en naar het ontbijt.
Weer een heerlijk ontbijt en daarna deze ochtend gewoon even niksen. Cris wilde lekker een boek lezen in het zonnetje en ik ging me weer bezig houden met de auto en de was.
Ook was ik erg nieuwsgierig naar het kamp naast ons. Je kon zo van dit kamp naar dat andere kamp lopen. Wilson zei dat ze erg grote tenten hadden en hij verwachtte dat het erg duur zou zijn. We gingen samen op verkenning en wauuuuuuuuuuw wat een gave tenten. Ik had altijd gedacht dat we bij Big Time goed zaten qua prijs en kwaliteit, maar dit! Het waren of betegelde badkamers achter de tent of afgezonderd met goed tentmateriaal zoals ik gezien heb bij militaire tenten of op nationale en internationale scoutingkampen. De bedden van mooi houten materiaal stoelen voor de tent, een tafeltje. Wauw! Toen naar de eetzaal die er ook erg goed uit zag. Alle toeristen waren op dit moment op safari, zodat ik vele tenten kon vergelijken. Er waren tenten bij voor 6 houten bedden.
We vroegen de manager hoeveel dit hier kostte: 3000-5500ksh per dag per tent, all inclusive. Dat is geweldig! Bij Big Time betalen we nu 3500ksh all inclusive, maar dan is dit andere kamp toch wel weer van betere kwaliteit. Dus de volgende kamp: Camp Sidai! We hebben het telefoonnummer van deze manager gekregen, dus dat moet goed komen! En natuurlijk de volgende keer met jeep ;-)

Joseph riep Wilson op een gegeven moment, omdat zijn vader bij het kamp stond. Ik liep mee en Wilson en zijn vader hadden een heel gesprek waarbij de vader Wilson nauwelijks aankeek. Hij draaide zelfs bijna zijn hele lichaam om terwijl hij met Wilson sprak. Wilson heeft daar wel wat van weg, alhoewel Wilson steeds vrijer wordt in gesprekken en zodra hij zich op zijn gemak voelt kan hij hele verhalen vertellen. Dat is bij ons helaas nog steeds lastig vanwege de taalbarrière.

Rond 12.30u gingen we naar de familie van Wilson. Cris vond het wat spannend vanwege het eten en de thee die we daar aangeboden kregen. Het water dat ze daarvoor gebruiken komt namelijk uit een het riviertje… bruin water waarin gewassen wordt, waar het vee drinkt en doorheen loopt en waar dus gezondheidtechnische zaken in gebeuren. Dus je wordt er onherroepelijk van ziek als je hier gewoon van drinkt. Echter het wordt allemaal goed gekookt en daar vertrouw je op…

Ik liet Cris rijden. We hadden immers een 2de bestuurder geregeld in ons contract en het is hier in alle veiligheid best leuk om te rijden. Het was even wennen, maar ze kreeg de smaak al gauw te pakken. We kwamen langs de grote markt die ze net aan het opbouwen waren en gingen even rondkijken. Ik zag wat kettinkjes en armbandjes die ik wilde kopen, maar ik verwachtte dat de prijzen hoger zijn dan wanneer ik ze in Thika zelf zou kopen. Echter Wilson vertelde de verkoper dat het voor zijn familie was van zijn eigen geld en wilde daarom een goede prijs. En goed was het! Jeetje, echt erg goedkoop!! Zo’n 5 keer goedkoper dan dat ik gewend was! Ik had dus wat kettinkjes en armbandjes geregeld om mee naar Nederland te nemen. Voor 1150shilling had ik zo’n 10 kettinkjes en 10 armbandjes!
We besloten eerst naar zijn familie te gaan en dan later terug te komen. We kwamen rond 13.30u aan waarbij de kinderen en de rest van de familie ons weer verwelkomde. Cris liet alles eens op zich inwerken en verbaasde zich erover hoe mensen zo kunnen leven. Dat is ook zo. Wij kennen deze manier van leven niet. We zien het op televisie vanuit onze luxe positie, nemen het voor kennis waar en zappen vervolgens naar een andere zender. Nu sta je er middenin, dat is even anders!
We gingen de manyatte van Wilson in en het eten werd gebracht door de moeder: rijst met aardappelen, een standaard gerecht. Daarnaast de thee met melk. Het aantal vliegen viel mee, maar een stuk of 20 hadden we toch wel. Op een gegeven moment hoefde Cris had thee met 3 vliegen niet meer. Hahaha, kan ik me voorstellen! Hahahah. We hadden wel een bordje vol gegeten en gingen daarna weer verder. De moeder, zijn broer en zusje wilden mee. Geen probleem. Ze liet nog even de kettinkjes zien die ze gemaakt had. Helaas paste deze niet over mijn hoofd en had ze geen sluitinkje gemaakt. Dit zou ze maken, zodat we morgen voor vertrek de kettinkjes op konden halen. Na ongeveer 20 minuten waren we bij de markt die net begon. Het was zo’n 15.00u. Het was een drukte van jewelste. Eerst vroeg zijn broertje om 2 shuka’s voor 600ksh, daarna zijn moeder voor de vrouwenkleding: 2 shuka’s, een rok en een t-shirt voor 1250ksh en toen zijn jongere zusje een paar schoenen voor school voor 600ksh. Telkens weer blijft het een dilemma. Ik heb geld, zij nauwelijks. Mijn leven is goed als je het over geld hebt en het delen met iemand van wat jij over hebt, is altijd goed. We zijn met elkaar op deze wereld wat allemaal oneerlijk verdeeld is. Maar hoe ziet men mij dan? Om wie ik ben met of zonder geld of juist om mijn geld? Ik ga uit van het eerste. Dat ik geld heb, is natuurlijk mooi meegenomen voor ze. Ik lijd er niet onder door hen te voorzien in hetgeen ze nodig hebben. Dus na even aarzelen en nadenken, heb ik hen gegeven wat ze wilden. Wat we nog vergeten waren, waren de kraaltjes voor de moeder om de kettinkjes en armbandjes te maken. Ze kocht een behoorlijk aantal wat bij elkaar 1200ksh kostte. Ze kon in elk geval flink aan de slag.
Het is een prachtig gezicht zo’n markt. De Masai zijn kleurrijke mensen met hun kleding en kralenkettinkjes. Ik heb dan ook behoorlijk wat foto’s gemaakt. Prachtig!! Tussen al deze mensen door loopt dan hier en daar een koe of een geit. Mens en dier staan hier dicht bij elkaar. Mooi, toch?

Cris begon over te verhitten en wilde graag terug naar het kamp toen het zo’n 17.00u was. We hebben haar terug naar het kamp gebracht, want Wilson en ik gingen het stuk land bekijken wat hem toebehoord na wat zaken geregeld te hebben . Ik had mijn slippers alleen aan en we moesten een stuk land door wat niet echt bedoeld was voor auto’s. Het werd steeds onbegaanbaarder en we hebben de auto op een gegeven moment laten staan en zijn gaan lopen. Een jonge Masai die zijn vee aan het hoeden was, liep met ons mee. De doornstruiken met zo’n 3-4cm lange doornen en een bepaalde vrucht tussen de doornen werden er steeds meer. Eerst haakte een doorn in mijn hiel en vervolgens aan de zijkant van mijn voet wat voor een wond had gezorgd waardoor mijn met stof bekleedde slipper bebloed werd. Inmiddels hadden we één deel van zijn stuk land al gezien en ik vond het wel prima zo. Ik had er een beeld bij. Ik riep Wilson die met zijn dichte schoenen door kon lopen dat ik niet meer verder wilde. Hij begreep het en we draaiden om. De andere Masai bedankte me voor het bekijken van zijn vee. Hier was ik op dat moment niet echt in geïnteresseerd. Ik baalde alleen maar dat ik mijn slippers aan had in plaats van mijn dichte schoenen. Maar deze stonden dan ook nog steeds te drogen in de zon van ons avontuur.

Rond 18.15u waren we terug op het kamp, gingen ons douchen en eten. De toeristen van gisteren waren er allemaal niet meer wat heel vreemd altijd voelt. Je bent dan weer een vreemdeling, dus tijd om te gaan. Het was de hele dag zonnig geweest dus ik had er hoop op dat de terugreis morgen goed zou komen. Cris wilde graag nog even sterren kijken, want de sterrenhemel in Afrika is niets vergeleken bij die van Nederland. En dat klopt. Wij hebben sowieso een overbelichte hemel, waardoor je de sterren niet goed kan zien. De sterrenhemel was prachtig. Iemand anders was foto’s op statief aan het maken. Dat bracht mij op een idee! Ik ging mijn camera halen en probeerde 30 seconden sluitertijd te gebruiken om het licht van de sterren mijn camera te laten bereiken…. Zie resultaat…. hahahaha.

De plannen voor morgen zijn veranderd. Eerst zouden we rond 8.00u vertrekken, maar Cris was bang dat we het niet zouden redden om het park uit te komen en zo besloten we om 6.30u te vertrekken. Het werd te laat voordat we op bed lagen: 22.30u. Ik kwam niet in slaap, het begon te regenen om 1.00u en ik maakte me meer en meer zorgen dat we niet uit dit park konden komen tot mezelf ziekmakende toe… Ik heb Cris wakker gemaakt om 3.00u. Ik had mezelf weer eens zo gek gemaakt dat mijn hele lichaam er weer op reageerde: naar de wc!
We spraken af dat ik zou blijven slapen tot ik wakker zou worden en dan zouden we wel kijken. na een uur viel ik eindelijk in slaap, totdat Cris en Wilson me wakker maakten om 9.10u. Cris wilde toch echt vertrekken. Ik voelde me redelijk. Ik zette mezelf eroverheen en ik zou ervoor zorgen dat we hier uit kwamen!

Ik ontbijtte een halve witte boterham, een theetje en nam wat sneetjes brood en een banaan mee. We hadden genoeg water bij ons en rond 10.00u waren we gereed voor vertrek. De matten van de auto in de achterbak leggen, het bevestigingsmateriaal erbij en klaar.

We rekenden af met Joseph die inderdaad geen lunch had berekend. Ze vroegen hoe het met me ging en wat er was en gaven me het advies: “You should control your mind better” “I know, I don’t know why this happens all the time to me….” Toch maar meer mediteren als ik in Nederland ben! 

En nu instappen!....