3. Masai Mara deel 2, aankomst?...

20 januari 2013

Ik zit hier lekker in mijn uppie in ons huis met muziek van de jaren ’80 op de achtergrond. Het is 8.45u. Wilson is naar Kiota om met de kinderen naar de kerk te gaan. Ik ga eens even lekker verhalen bijwerken, de agenda opstellen voor morgen met de werkers en Shawn om wat structuur aan te brengen aan de werkwijze in Kiota qua werkwijze, dagindeling, taken en de opbergplaatsen van spullen. Aangezien er nu alleen maar het meest noodzakelijke in huis staat, ligt er van alles overal. Hier is al enige structuur ingekomen, maar er is nog veel werk aan de winkel. Op dit moment zijn er twee kasten in de maak en ik hoop dat deze woensdag geleverd worden…. Maar dat blijft de vraag met die meubelmakertjes. Maar ik loop op de zaken vooruit nu. We zitten immers nog steeds in Masai Mara…. Vastgeraakt in een riviertje….

Er was dus geen netwerk, geen bereik met de telefoon. Op een gegeven moment kwam Wilson aan met 2 Masai die ik ook ken. Zij werken al een aantal jaar in Big Time. Wel erg toevallig! Later kwamen er nog en aantal Masai naar dit ‘incident’ kijken. We waren door en door nat… Mijn leren schoenen waarmee ik het water in was gegaan, mijn broek, mijn onderbroek, mijn shirt…. Alles. Mijn tas die ik bij me had was ook aardig nat… Cris en ik ging schuilen onder een hoge struik, maar het hielp weinig, aangezien het daar bijna net zo hard regende. Struiken konden je geen droog plekje meer geven…
Dit moest natuurlijk wel vastgelegd worden! Gauw mijn camera en videocamera pakken!  Het zal vast wel goed komen, toch? Dit maak je niet vaak mee! “Daar komt een andere auto aan!”, zei ik toen ik een andere auto zag naderen. De auto stopte even vlak voor het riviertje. “Hij gaat er toch niet doorheen, hè?”, zei ik tegen Cris. “Hij kan toch niet zo stom zijn…..” Maar natuurlijk! Een auto die vaststaat moet je niet zo serieus nemen…. En de bestuurder reed met zijn auto het water in… “Nee, hij zal toch niet wel erdoor…. Hahahahaha, vast! Hoe stom kan je zijn!?” Ook hij stond vast in het water. Het water raasde flink naar beneden, maar de regen begon wat af te nemen.
“Kijk, daar komt een jeep aan!!” De jeep kwam ons tegemoet en moest dus van de andere kant door het water. We keken gespannen toe… “Wauw, zelfs die jeep komt er niet zomaar doorheen! “ Maar het lukte uiteindelijk wel. We gingen naar de jeep toe waarvan de chauffeur vroeg wat er aan de hand was en vond dat we makkelijk door konden rijden. Ik bood hem aan in te stappen in onze auto en het zelf te proberen dan. Daar reageerde hij niet echt op. Iedereen begon met elkaar te overleggen in het Maa en Swahili en Engels hoe we dit gingen oplossen. Ik vroeg of hij ons eruit kon trekken met zijn jeep. “I don’t have a rope.” “What? With these jeeps you don’t have a rope?” Ah, wacht daar kwam nog een jeep aan. Zelfde verhaal, zelfde vragen en de hulpvraag “Can you pull us out?” “I don’t have a rope.” Jeeeeeeeeeetje, wat is dit? Ah, een safaribusje! Zelfde verhaal, zelfde vragen en de hulpvraag met hetzelfde antwoord…. Nou, ja, zeg, deze chauffeurs rijden dag in, dag uit met hun jeeps en safaribusjes door dit reservaat waarbij het normaal is dat ze elkaar helpen als ze vastzitten en dan hebben ze geen touw bij zich?? Hm… ok, this is Africa!
Wilson zei dat hij een touw ging halen. “Wapi? (Where?)” “Not far.” Ja, ja, dat ‘not far’ ken ik, maar ja, wat moeten we anders. Hij rende weg in de regen door het gras en tussen de struiken.
Weer een ander safaribusje kwam. Hij vond dat we gewoon even moesten wachten, want het water begon nu al te zakken. Ik was niet zo heel blij met dit advies, want het was al tegen 16.30u en we moesten nog een flink stuk rijden, voordat we bij het kamp zouden zijn. Daarnaast was ik drijfnat en had ik het koud! De man zei: “Just af few minutes.” Tuurlijk… Ik vroeg het aan een Masai: “Couple of hours.” Ok, dan… Hier heb je dus niets aan. Wat konden we NU doen?
Daar kwam Wilson aan met een touwlint. Redelijk stevig, maar of die de auto eruit kon trekken. Na druk overleg, besloten we de auto eruit te duwen. De bestuurder van de andere auto ging in onze auto zitten en een stuk of 5 Masai en ik (one of the guys  ) gingen het water in om de auto bij de motorkap naar achteren te duwen. De motor startte nog prima. Binnen een in minuut stond de auto uit het water. Maar ja… aan de verkeerde kan dus. De wielkastbescherming bij het linkervoorwiel was aardig los geraakt en haakte aan de weg en de wielkast. Die hebben we er maar even helemaal uitgehaald en in de achterbak gegooid. Hij was nog heel gelukkig, dus dat leek erger dan het was.
Maar wat nu? Eerst de tassen weer in de achterbak.
De bestuurder van de andere auto ging in zijn auto zitten om nu hiermee aan de slag te gaan. Deze was er iets erger aan toe, want de motor startte niet meer. Ze besloten om de auto naar de andere kant te duwen. Dat lukte en na een paar minuten startte de motor. Ondertussen waren de jeeps doorgereden. Cris wilde graag met één van hen meerijden, maar dat ging helaas niet, omdat ze niet daar moesten zijn waar wij moesten zijn.
Dus nog steeds de uitdaging om door het riviertje te komen. Je zag inderdaad dat het water wat gezakt was. Er werd voorgesteld om echt de poging te nemen om erdoorheen te komen. Ik durfde niet goed… Ik baalde ervan dat ik niet op mijn gevoel af was gegaan dat de auto niet door de rivier zou komen, maar ja, van de andere kant dacht ik dat we achtervolgd zouden worden…
Ik weet niet meer of ikzelf de auto door het riviertje heb gereden of één van de chauffeurs. Volgens mij één van de chauffeurs. Het was in elk geval gelukt!

Het was nog ongeveer 2 uur rijden naar het kamp…. Een aantal uur geleden begon ik hoofdpijn te krijgen, omdat ik te weinig had geslapen en daarnaast me constant moest concentreren op de weg. Deze hoofdpijn is in het afgelopen uur volledig verdwenen! De adrenaline vloog dan ook door mijn lichaam! Wat een avontuur! Nou, doorgaan dus…
Ik nam me voor niet meer door te rijden als ik twijfelde aan welk gat, welke kei of welk riviertje en plas we ook tegen zouden komen. Nadenken van tevoren, aftasten en dan besluiten…
De 2 Masai (Ken en die andere naam weet ik niet meer) stapten ook bij ons in. Dat betekende dus een zwaardere auto die al aardig laag boven de weg lag. De eerste hindernis waren keien… De onderkant van de auto had al zo vaak de weg geraakt, dat ik nu stopte om de keien van de weg te halen en dan pas door te gaan. Iedereen hielp mee en zo konden we gauw door. Ik reed alleen even over dit keiige stuk en daarna stapte de rest weer in. Weer een stukje rijden en de volgende hindernis: een grote plas water! Nee, hier ga ik NIET doorheen! Dus een andere mogelijkheid zoeken. Ik stapte uit en na een minuut of 5 hadden we besloten om linksom door een stuk gras en wat struikjes verder te rijden. Dit lukte… Mooi, weer een hindernis gepasseerd. “Aoeoeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeh!”, hoorde je in de verte. “Wat is dat?”, vroeg Cris. “Hyena”, zei Wilson. “Nu vind ik het niet meer grappig”, zei Cris enigszins angstig. Een hyena was ik wel gewend, maar het was natuurlijk wel waar dat de dieren echt actief gingen worden nu. Je moet ook uit het park zijn voor zonsondergang….

De man met de andere auto kwam ons tegemoet rijden. Hij zei dat hij ons wilde begeleiden, want we kwamen nog een stuk tegen wat ons in de problemen zou kunnen brengen en daarnaast wilde hij ons naar het kamp begeleiden zonder dat we langs de volgende gate zouden moeten komen om officieel uit het park te komen.
We volgende hem en kwamen inderdaad bij een grote uitdaging: 3 grote plassen met keien en gaten zonder enige mogelijkheid om er langs te rijden. De opties die ik dus had: er doorheen of niet aankomen bij het kamp…. Ik stopte de auto, zag hoe de man met vele horten en stoten door dit deel heen kwam en twijfelde ernstig of mij dit ook zou lukken…. Ik bleef staan, stapte uit en de man zag dat we aarzelden. Hij stapte ook uit en we liepen naar elkaar toe. “I can’t do this!”, zei ik. “Would you try it with our car?” “I can advise you as somebody who lives here, but I’m not allowed to drive your car.” Ken mengde zich in het gesprek en vroeg de man ook of hij mij wilde helpen om hier doorheen te komen. Uiteindelijk besloot de man het stuur hier van me over te nemen. Het lukte! Hij stapte uit en zei dat het vanaf nu niet meer moeilijk zou worden. “Ok, I hope so!”

We vervolgden onze reis en hadden inmidddels onze lichten aan. De weg was begaanbaar met wat keien en lange gaten waar je alleen langs zou komen door met het ene wiel aan de linkerkant van het gat te rijden en het andere wiel aan de rechterkant van het gat te rijden. Eén misgok en de linker- of rechterkant van de auto zou wegglijden en mogelijk met de onderkant vast komen te zitten…
Concentratie, concentratie. Kuilen, water, struiken waar je net langs kon komen, takken langs de zijkant, de bovenkant… Ohohohohoh, de gehuurde auto… Schade voor later, hoor. Nu even niet aan denken!
Het was al met al nog zo’n uur rijden toen we niet al te ver lichten zagen: “De kampen!”, zei ik! Ik begon me opgelucht te voelen. Het was inmiddels tegen 19.30u…. Veel te laat, maar ja, we hebben ons met z’n allen behoorlijk ingezet om dit tot een goed einde te brengen. Wat me ook verbaasde is hoever Ken en die andere Masai van het kamp verwijderd waren. Wat lopen die Masai ongelooflijk veel!!

“Big Time”, zei Wilson. “Here already?”, reageerde ik. Ik herkende het niet. We kwamen van een andere kant dan dat ik gewend was. “YES”. Ik ging naast de man rijden en stopte. Ik stapte uit en bedankte hem honderdmaal voor zijn hulp. “Thank you so much for your help. Thank you, thank you, thank you!” “You’re welcome, you are a very good driver!” “Thank you…” Ik was ook aardig trots op mezelf, want dit had ik toch maar mooi voor elkaar gekregen. Ik dacht aan mijn ervaringen als weginspecteur waar ik dit soort cursussen had gehad, maar dat was wel met de motor en schakelbak van een jeep/4x4 wielaandrijving. Ik vond het van de ene kant een stoer pakkie werk, maar van de andere kant was het gewoon zwaar geweest met de nodige verantwoordelijkheid voor ons 3 en de auto. Als er nu een soort van huldiging was, waren de tranen me absoluut over de wangen gerold. Nu dan maar…. Heel raar om dit even allemaal de revue te laten passeren… Nooit meer met een gewone auto. De volgende keer met een jeep waarvan we de kosten zouden delen met wie dan ook mee zou willen komen. Het was een kostentechnische zaak om te kiezen voor een normale auto en wetende dat we niet de enige zouden zijn…

We reden het terrein op en parkeerden de auto. Twee Masai kwamen ons tegemoet, waaronder Mengati. Joseph, de manager, ontving ons ook hartelijk en begeleidde ons naar onze safaritent. Pffff, eerst warm douchen en droge kleren aan. Jeeeeeeeeeeeeemig, wat is zo’n warme douche heerlijk!!! Noch Cris, noch ik hadden een warme douche gehad sinds vertrek uit Nederland.
Droge kleren waren voor mij niet echt mogelijk. We hingen alles op binnen de tent en hoopten op zon de volgende dag. Tijd om te eten nu!

Het eten was heerlijk, zoals altijd en Cris werd ingedeeld in een safaribusje de volgende dag. Vertrek 8.00u. Dat was dus een redelijke tijd. De chauffeur van het safaribusje die we onderweg tegenkwamen en ons verteld had dat we moesten omdraaien vanwege het onbegaanbare bruggetje, had al melding gemaakt dat wij onderweg waren naar het kamp en hadden ons afgewacht. Hij zei dat hij ons zou zijn komen halen als we nog langer weg zouden zijn geweest. Of dit waar was, weet ik niet, maar goed, we waren er. Veilig en heelhuids. We lagen rond 21.30u op bed om een welverdiende nacht tegemoet te gaan!