1. Heenreis en kennismaken met Kiota

Het is vandaag 15 januari en ik ben dus al 2 weken hier. Zoals beloofd de uitgebreide versie van mijn eerste 4-5 dagen. En natuurlijk de foto’s! Daarna een samenvatting van Masai Mara en weer de uitgebreide versie daarvan. Ik schat in dat ik vandaag dan ook zeker 4 uur achter mijn netbook zit. Dat dan weer wel. Lekker in mijn eigen huisje die we waarschijnlijk morgen gaan verlaten. Maar daarover straks meer.

Deze keer had ik voor vertrek ruim de tijd om alles in te pakken en voor te bereiden, want het is Kerst en Oudjaar geweest, dagen waarop je of samen met familie of vrienden bent of dagen waarop je lekker tijd voor jezelf kan nemen. Dat laatste heb ik dus gedaan. Toch was ik weer tot op het laatste moment bezig. Ed, mijn vroegere buurman, is mij komen ophalen om me bij het treinstation af te zetten. Om 14.20u vertrok mijn trein richting Roosendaal om van daaruit naar Antwerpen te gaan. Ik wilde een half uur voor die tijd thuis vertrokken zijn wat we niet gedaan hadden, dus ik kreeg een lichtelijke flashback van het missen van het eerste deel van mijn reis. Maar we haalden het op nog 3 minuten na. Ed sjouwende met mijn weekendtas en ik met mijn grote rugzak, kleine rugzak en plastic tas met oude laptop die of voor Charles Ochieng van DISC zou zijn of voor Shawn van ons weeshuis.
Eenmaal op het perron aangekomen vroeg ik me werkelijk af hoe ik in godsnaam al deze tassen in mijn uppie kan sjouwen. Een uitdaging voor mij… hulp vraag ik niet graag, maar deze keer had ik geen andere keuze…

14.20u, de trein is op tijd. Ed gooit mijn weekendtas naar binnen en ik sjouw de rest mee naar binnen en zwaai Ed uit. De reis is echt begonnen. De trein is vrij nieuw en ik kan mijn tassen vooraan in de treinwagon zitten waar nog meer koffers staan. Er zit een meisje van een jaar of 22 bij de spullen en ik vraag of ik er bij kan zitten. “Ja, hoor, maar die spullen zijn van die man daar.” Ik vertel de man dat ik mijn spullen tegen zijn spullen heb gezet en ga naast het meisje zitten. We raken al snel in gesprek, doordat zij vraagt waar ik naar op weg ben. De tijd vliegt voorbij nadat ik enthousiast over mijn droom kan vertellen. Ze stapt uit in Breda en de trein rijdt verder naar Roosendaal. Aankomende in Roosendaal, sta ik er dan echt alleen voor. Ik sjouw de tassen naar het deel bij de deuren (hoe heet dat ook alweer??) en weet niet zo goed hoe ik alles naar buiten moet krijgen. Ik gooi mijn rugzak op mijn rug, pak de zware weekendtas erbij (zowel mijn rugzak als mijn weekendtas weegt 18kg), ga het perron op en spontaan reikt iemand anders mij mijn kleine rugzak en plastic tas met laptop aan.
Maar ja, daar sta ik…. Iedereen gaat zijn weg… en ik moet overstappen binnen volgens mij 10 minuten. Welk perron? Shit, ik moet aan de overkant zijn! Dat betekent trappen af, trappen op… Ik kan maar 20 meter lopen en dan moet ik mijn tassen weer neerzetten. De spieren van mijn schouders lijken af te scheuren als ik verder loop. Een lift! Ik sjouw alles naar de lift en kom in de tunnel om naar de andere kant te lopen waar gelukkig ook weer een lift is. Ik kom aan bij mijn perron en lees “Antwerpen 15.13u”. Shit dat is NU! Als ik deze mis, red ik het dan nog? Ja, ik heb een uur extra ingepland! Lopen… Pffff, dat gaat echt niet…. Auw, auw, auw…. Nee, het gaat niet. Neerzetten die spullen… Pffff, laat maar…. Plots zie ik de tijd veranderen in 15.20u. Gelukkig nog een paar minuten om die laatste 50 meter te lopen. Rare gewaarwording als je ziet dat datgene wat je nodig hebt zo dichtbij is, maar dat je puur geen mogelijkheid hebt om het te bereiken in die snelheid waarin je het gewend bent. Ik sjouw en zet neer, sjouw en zet neer… Eindelijk, ik ben er. Ik zet stuk voor stuk mijn tassen binnen en loop de oude Belgische trein in. Ik gebruik een hele bank voor al mijn spullen en ga op een andere bank zitten. Gedurende de komende 50 minuten maak ik me alleen maar zorgen over hoe ik in godsnaam in het grote treinstation van Antwerpen me moet voortbewegen. Daar heb ik nog 1 uur en 20 minuten over. Dus dat is gelukkig wel ruim, maar toch… Het station heeft 5 verdiepingen (ja, echt, ik ben het nu nagegaan…  ), daar moet ik me inchecken met mijn ticket.
16.20u, we komen op tijd aan.... Ik sjouw alles weer naar buiten en sta op het perron na te denken. “Shit, wat is het hier groot en waar moet ik heen? En… hoe??” Ik laat al mijn tassen staan, behalve met mijn belangrijke documenten en zie een lift die ik even wil checken. Prima lift die naar de verdieping van de loketten gaat. Ik haal mijn tassen op en druk op de knop, terwijl ik mijn schouders weer zowat eraf voel scheuren. Snel lift, naar boven jij! Boven aangekomen, gooi ik mijn tassen gelijk weer af. Wat een gedoe allemaal! Een paar minuten wachten, tassen weer pakken en weer 20 meter lopen, tassen weer afgooien, een paar minuten wachten en weer oppakken. Ik zie een paar treden voor me die naar de loketten leiden. Ik zie het niet zitten. Ik zet de tassen neer en zie wat kluisjes. “Misschien kan ik de tassen voor een half uur ofzo in de kluisjes zetten. Gekkenwerk, maar ja…” Ik zie een Afrikaan staan, geen idee uit welk land. Hij blijft mij staan aankijken, waarbij ik denk: “Tja, als hij mij kan helpen…” Ik kijk hem aan en hij zegt iets wat ik denk niet goed te verstaan, omdat ik dacht dat het een Swahili – woord is. Ik kijk hem vragend aan en hij komt naar me toe. Ik vraag hem of hij mij wil helpen mijn tassen te dragen naar de loketten. “Yes, it’s ok!” Hij loopt met me mee en wacht totdat ik alles geregeld heb. We lopen terug de hal in en ik vertel hem dat ik nog een uur moet wachten. Hij stelt voor om alvast naar het perron te gaan. Ik heb eigenlijk dorst, maar heb niet zoveel zin om hem daarin te betrekken. We gaan naar het perron en is verbaasd dat ik al deze spullen bij me heb. We raken in gesprek over Kenia en zijn land. Volgens mij was dat Ghana… of Mali? Of Malawi? Ik weet het echt niet meer. Ze spreken er in elk geval Frans. Ik verwachtte dat hij wel weg zou gaan toen hij me op het perron had gebracht, maar dat was niet zo. Hij wilde blijven totdat ik ingestapt was. Hij werd enigszins handtastelijk door af en toe over mijn wangen te strijken. Ik nam wat afstand en zei niet meer zoveel. Ik dacht alleen maar: “Trein, kom!!” Maar ja, een uur is een uur… Hij vroeg me hem weer te ontmoeten als ik terugkwam en wilde mijn telefoonnummer. Daar draaide ik niet omheen en zei gewoon dat hij die niet kreeg. “Why?” was zijn volgende vraag. “Because I like to follow my own path” (in which you don’t belong, wilde ik er achteraan zeggen). De boodschap was gelukkig wel duidelijk en hij drong verder nergens op aan. De trein (Thalys) kwam eraan en hij hielp me de tassen binnen te zetten. Ik gaf hem een hand, hij liep weg en ik zette al mijn spullen in de gang van de trein waar een heel bagagerek was met vele tassen, koffers en rugzakken.

Pffff, laatste moeilijke stuk op weg naar Schiphol. Deze keer dommelde ik wat weg in de lekkere stoelen. Na een uur kwam ik aan in Schiphol. Ik dacht dat dit de laatste halte was, maar dat was niet zo, dus ik moest nog voortmaken ook met al mijn tassen! Ik gooide eerst mijn weekendtas het perron op en zag dat ik een van de laatste was. De conducteur stond te kijken of er nog iemand anders was die uit moest stappen. Ik zorgde ervoor dat hij mij zag en dat ik nog andere tassen moest halen. Iemand anders in het halletje hielp me erbij en zo ging ik nog 2 keer haastig naar binnen. Eindelijk Schiphol. Het allerlaatste stukje tot aan de karretjes voor de bagage. Er liepen me twee Engelse jongens voorbij, waarvan ééntje me vroeg: “Are you ok?” “Well, if you could help me a bit to carry this…?” “Yes, sure.” En zo liep ik de laatste 100 meter: perron, roltrap, karretje! “Thanks a lot!”
YES! Eindelijk Schiphol. Het was inmiddels 18.30 en ik had nog 2 uur voordat mijn vliegtuig vertrok. Ik liep naar de incheckbalie waar sinds een jaartje bijna alles geautomatiseerd is. Eerst inchecken met je paspoort in de computerpilaar en dan je bagage inleveren. Terwijl ik me incheckte, dacht ik: “Nee, he… je wil toch niet zeggen dat ik net zo goed meteen naar Amsterdam had kunnen gaan?? De vorige keer toen dit geautomatiseerde nog niet aanwezig was, moest ik me melden, aantonen dat ik daadwerkelijk in Antwerpen was geweest en met de Thalys naar Schiphol was gekomen, maar nu niets van dit alles. Of zou het zo dusdanig geautomatiseerd zijn dat het systeem in Antwerpen is gekoppeld met Schiphol?” Tja, da’s iets om uit te zoeken, want het blijft de goedkoopste manier. Echter dat sjouwen… daar moet ik iets op verzinnen.
Ik ging in de rij staan voor mijn bagage wat ook allemaal verder geautomatiseerd is. Alles bij elkaar was ik zo’n 20-30 minuten verder en kon ik me naar de douane begeven waar de rij erg, erg lang was…. Eindelijk even een mogelijkheid om naar mijn ouders te bellen die zich afvroegen of ik nog iets van me zou laten horen. Maar ja, mijn leventje is een aaneenschakeling van zaken die ik wil doen en afwerken. Hoe leg je zoiets uit? Dat het 1 januari was, hield mij tijdens deze reis niet zo bezig in tegenstelling tot hoe bijzonder ik het een aantal jaren geleden vond. Nu is het voor mij gewoon een dag net als andere dagen, zeker als ik zo druk ben. Mooi om te zien dat een mens echt verandert in zijn gedachten, gevoelens en overtuigingen. Een jaar of 10 geleden had ik dat echt niet verwacht. Je bent wie je bent en blijft wie je bent. Maar dat is niet zo, je verandert door ervaringen, ontmoetingen en allerlei gebeurtenissen in je leven. Maar goed, dit even als intermezzo in dit reisverslag.

Het was nu alleen nog wachten totdat ik het vliegtuig in kon stappen. Ik heb voor de gate nog even een heerlijke cappucino en donut gekregen. De vrouw achter de balie vroeg waar ik heen ging. “Kenia” “Oh, maar ze zijn al aan het instappen. Ik zou maar in de rij gaan staan!” “Nee, hoor, ik heb nog 45 minuten, dus ik ga lekker genieten van mijn cappucino en donut!”
Toen de gate ging sluiten, ben ik in de rij gaan staan die niet lang was. Ik kon zo doorlopen nadat ze je weer helemaal hebben doorbekeken (gescreend) en stapte het vliegtuig in. Ik kwam te zitten in de middenrij, welke ik eigenlijk niet geboekt had. Ik kwam naast een Afrikaan te zitten met daarnaast een Nederlandse Australiër. Ze waren druk en gezellig in gesprek en heb me aangesloten. Ik was inmiddels wel erg moe. Het vliegtug vertrok rond 20.50u. Even een moment van bewustzijn: daar gaan we weer…. In het vliegtuig, die geweldige machine! De Afrikaan was enigszins bang, maar probeerde eraan te wennen. Hij woonde in Zweden en was daar getrouwd. We raakten in gesprek met z’n 3-en waarvan de Nederlandse Australiër me het meeste boeide, omdat hij van Afrikaans land naar Afrikaans land reisde als manager van allerlei soorten projecten om deze te verbeteren. Hij verblijft telkens een aantal jaren in een bepaald Afrikaans land en doet dat samen met zijn vrouw. Ik schatte hem een jaartje of 32. Mooi, man! Na het avondeten probeerde ik wat te slapen, maar kon mijn draai totaal niet vinden. Ik heb twee keer een rondje gewandeld. Een uurtje of 6 later was het ontbijt er al weer en gingen de lichten aan. Pfffff. Helemaal op was ik! Het overwegen van een stoel in de “Comfortzone” waarbij je zowat een bed hebt, was de moeite waard de volgende keer!

We gingen precies op tijd landen. Nairobi…. Zeer bewolkt… Maar ook erg warm… Het was 7.00u lokale tijd, d.w.z. 5.00u Nederlandse tijd… Ik wil naar bed! Slapen!! Nog een paar uur te gaan: douane, visa, bagage en een uurtje naar Thika.
Rond 8.30u liep ik met mijn karretje met bagage de deuren door. Wilson had me al gezien…. Altijd weer even raar om elkaar te zien. Maar hij was wel blij, ook al is de omhelzing even wat onwennig. We liepen naar buiten, nadat ik eerst geld had gepind. Kamau, de taxichauffeur wachtte aldaar. “Jambo!” en we gaven elkaar de Afrikaanse omhelzing. Spullen in de auto laden en rijden maar naar Makongeni, Thika.
Mijn 6de verblijf in Kenia is gestart!

Tuonane!
Yvette
(nu is er een probleem met het plaatsen van foto's.... Dus geduld!)