10. Peninah, Dorcas, huur betalen, kleding kopen

Nou, jongens, nog 3 reisverslagen, waarvan hier de eerste.

Het is 1 januari. Een "zondag" in Nederland, meestal in de kou, en om hier nu wakker te worden met een temperatuur van ongeveer 25 graden...? Genieten!
We stonden rond 12.00u op, waarna David en Joe bij ons kwamen om te "ontbijten". "Happy New Year!", zeiden ze allebei met een stevige knuffel. Het is zo raar om dat te zeggen daar, vind ik. Niemand is er echt mee bezig, maar op een of andere manier lijkt dit binnengedrongen te zijn vanuit het westen en zijn ze nu hun eerste stappen daarin aan het zetten om daarin mee te doen. Ik weet het niet, hoor, maar zo lijkt het. Daarnaast heb ik het gevoel ook helemaal niet dat het Oudjaar of Nieuwsjaarsdag is met dit lekkere weer!
Ik heb Afrikaanse thee gezet met ons kerosine kookpitje. De kesosine die je bij vele kraampjes kan kopen met een kleine jerrycan. Ook deze jerrycans kan je weer overal makkelijk kopen. Het kookpitje maak je aan met een lucifer waarmee je een stuk of 8 lonten aansteekt. Ik had wel allang door dat dit niet gezond kan zijn, want je ogen branden behoorlijk alsof je uien aan het snijden bent! Gelukkkig staat de deur altijd open en als die niet open staat, dan zorg ik er wel voor dat die alsnog opengaat! Oh, wat een aanslag op je ogen en vast en zeker ook op je longen! En daar dan lekker op koken! Mjammie, mjammie! Ik had al gekeken hoeveel het kost om op gas te stoken. Net als op de camping of bij scouting: butagas. Met de kleinste fles doe je zo'n 2-3 maanden voor ongeveer 2000ksh als ik het goed onthouden heb. Goed plan voor de volgende keer als ik weer terugkom naar Kenia in elk geval!
Ik maakte dus de Afrikaanse thee: chai. Water koken, theezakje erin en vervolgens melk erdoorheen en niet te vergeten: suiker! Echt lekker, hoor!!
Dan onze dagelijkse brood met jam of pindakaas. Ook helemaal goed. Ik heb een keertje wentelteefjes gemaakt wat goed in de smaak viel en waar ik ook erg van genoot! Joe maakte mij erop attent dat ik niet moest vergeten dat we vandaag bij zijn moeder hadden afgesproken. Echt zin had ik er niet in. Al die afspraken en al die gesprekken die mensen met je willen hebben. Pffffff. Ik merkte dat ik echt behoefte had aan minimaal 20 uur slaap, maar daarnaast wilde ik ook niets missen. Dan wordt het heeeeeeeeel lastig!

Rond 18.30u gingen we naar de moeder van Joe. Ze woonde op maar een minuut of 3 bij ons vandaan in net zo'n wooncomplex als ons, alleen dan weer met wc en douches die je met de andere bewoners deelt.
We gingen binnen en kwamen terecht in een huiskamertje met alle muren weer volgehangen met "Jezus-posters" wandkleden en verder stonden er 2 banken, een tafeltje met televisie (natuurlijk!), een kastje met het klaargemaakte eten erop, een salontafel en verstopt achter gordijnen een stapelbed aan de ene kant en een laag bed aan de andere kant.
Joe heeft een broertje van een jaar of 9, een zus van een jaar of 14 en een andere zus van een jaar of 25 die nu in Azie zit waar ze werk heeft gevonden.
De moeder zag er erg jong uit, maar was toch al 43 (hm... niet veel ouder dan ik dus.... ) sprak niet veel Engels, waardoor de communicatie via Joe verliep. We hebben een waar "Kikuyu"-maaltijd gegeten: rijst, een soort van erwten, chapati en rundvlees. Eigenlijk het standaard eten dus! Maar trots als Joe was op zijn moeder, zo lekker vond ik het ook. Ennnnnnnnn, voordat je gaat eten eerst even je handen wassen met het water wat op wordt gevangen in het teiltje!
Na de maaltijd heb ik de moeder van Joe een kettinkje overhandigd wat we in Narok voor haar hadden gekocht. Ze was er helemaal blij mee en daarna.... viel ze al gauw in slaap!!
We zijn rond 20.30u weer naar huis gegaan. Het valt me iedere keer op dat de Keniaan zoveel beter in het donker kan zien, dan wij westerlingen! Ze lopen alsof het overdag is, terwijl ik bij iedere stap die ik zet alert moet zijn waar ik mijn voet zet, voordat ik mijn enkel breek!

De volgende dag 2 januari hadden we met Peninah afgesproken. Ik had haar beloofd om samen met haar kleding te kopen. Gezellig en fijn voor haar dat ze weer kleding heeft. We zijn haar gaan ophalen in Kiganjo waar ze met haar vriendje Charles was. David was overigens ook meegegaan. Dus "hoppekee" met z'n vijven de matatu in op weg naar Thika Town.
Daar wilde ik eerst even het internetcafe in. Joe wist een goedkope waar ik nog nooit geweest was. We liepen door straatjes vlakbij de markt en toen we bijna bij de ingang waren van een winkeltjes/bedrijfjes-complex, begonnen Joe en Peninah ineens naar me toe te rennen: "Yvette, Yvette, did you see that? Nelson was just walking here and he saw us together with you!" Oh, nee, dacht ik: "Doe eens rustig! Waarom zijn jullie zo bang voor hem? Laat dat nou niet merken aan hem!" Maar op een of andere manier zoals al een aantal jaar is, is er iets niet in de haak en heeft hij hen zo onder de duim waardoor zij bang voor hem zijn. En dat is verdomde lastig om dat steeds weer te merken...
Joe wees ons de weg door de gangetjes, de trappen op naar de juiste deur waar dan weer een internetruimte was. Het is een soort van doolhof in een flatachtig gebouw waar vele winkeltjes en kantoortjes door elkaar heen zitten. Van kledingzaakjes, tot kopieerwinkeltjes en van sieraden tot fotowinkeltjes. David en Wilson gingen wat andere dingen doen buiten en Joe, Peninah, Charles en ik bleven achter de computer. Ik om weer een reisverslag erop te zetten en wat foto's en Joe wilde ook wat foto's plaatsen op Facebook (jaja, ook daar wordt het gebruikt!) en email te beantwoorden.
Door de trage verbinding en doordat de computers wel eens blijven hangen, had ik zo'n uur nodig. Toen David en Wilson weer terug waren, hebben ze nog even op me gewacht, waarna we Joe in het internetcafe hebben achtergelaten en we met z'n vijven de markt opgegaan zijn om kleding voor Peninah te kopen. Het is leuk om kleding op de markt te kopen, omdat je met het 'afdingspel' begint. Het gaat om voor ons 50cent tot een euro om af te dingen, maar dat is voor hen natuurlijk veel meer waard. Leuk spel om te ontdekken waar de prijzen ongeveer liggen! Tenminste vind ik! We hebben zo'n 2 uur rondgelopen en we zijn geslaagd met kleding voor ons allevijf! Echt leuk! Het hele 'spel' erom heen is leuk; je verzint allerlei strategieën om iets te kopen voor een prijs die je in gedachten hebt. Echt leuk! Het begint al vaak als je langs de kraampjes loopt, nou ja, kraampjes... Het zijn rijen aaneengesloten buitenruimtes afgescheiden van elkaar met doeken en kleding die aan touwen hangen met een kledinghangrer. Ook weer zo'n doolhof/hutachtig gevoel krijg je erbij. De eenvoud zelve waar zowel klant als verkoper waar voor hun geld krijgen. Als je dan langsloopt, begint het al vaak met: "Customer, customer welcome!" en proberen ze je te lokken. Je kijkt wat, je loopt misschien binnen en dan probeert de verkoper al op je in te spelen: "Do you want this? This is nice! How much do you want to pay?" Niet dat ze me daarmee lokken, hoor, eerder afstoten. Maar als ik dan iets naar mijn smaak denk te zien, dan start het spel! Het passen van kleding is ook erg leuk: vaak hebben ze ergens een touw hangen waar overheen dan een doek hangt tot op de grond wat dan de 'paskamer'is. Of er staat een grote metalen container achterin, waarin je je kan omkleden. Erg grappig! Het kan allemaal zo makkelijk!
Hierna hebben we wat gegeten bij Cascades restaurant waar het eten prima is. Handen wassen bij het wasbakje in het restaurant zelf, eten bestellen, lekker colaatje er natuurlijk weer bij en we voelen ons weer kiplekker!

Vervolgens wilde ik nog even langs die winkel waar ik mijn offerte had gevraagd voor het bouwen van een vrijwilligers- en werkershuisje bij CRC. Het zou al op 31 december voor me klaar liggen, dus tijd om het op te halen!.... Dacht ik.... Maar ja, bij binnenkomst een even hartelijke begroeting, een kletspraatje en vervolgens even zaken doen. "The boss will come in 10 minutes. Just wait." Ik dacht: "Ja, ja, die 10 minuten hier kennen we!" Maar hij was er warempel nog eerder. Hij vroeg mij naar het verhaal en daaruit bleek dat er nog helemaal geen offerte was! Hij kwam met het argument dat iemand moest zien waar het precies gebouwd moest worden, wat de grond was, hoe de fundering dus gebouwd moest worden, wat voor stenen ik wilde en weet ik veel allemaal. Ook vroegen ze om een bouwtekening.... Dat ging even niet lukken om dat te regelen of ik bedoel: dat had ik er dus niet voor over. Het enige wat ik wilde is een richtprijs bij het bouwen van een simpel huisje met twee slaapkamers met een douche en toilet, alles zo eenvoudig mogelijk. Het dak? Plat of schuin? Schuin. Hoe ver naar de waterleiding? Tien meter. Metalen of houten deuren? Houten slaapkamerdeuren en een metalen buitendeur. Hoe groot per slaapkamer? 16m2. Uiteindelijk na ongeveer 15 minuten erover gesproken te hebben, kreeg ik een richtprijs. Een prijs die zo'n 50% onder de offerteprijs lag van het voorstel wat CRC had gedaan en ook veel meer in de buurt van een redelijke prijs zover ik kennis van die markt heb gekregen. Dus... tevreden! "Thank you! Kwaheri!"
Eindelijk naar huis. Nog even gebeld met de solar-man, maar die was niet in de stad. Morgen wel, dus morgen kon ik hem weer bellen om hem ergens te ontmoeten in de stad. Zo leuk hoe ad hoc dat hier allemaal kan!

De volgende dag zijn we eerst het huisje gaan betalen in de stad. Joe ging mee, want die wist precies in welk gebouw en welke verdieping we moesten zijn. We kwamen uit in een kantoortje, nou ja, kantoortje.... een ruimte van ongeveer 2 bij 4 waar 3 plastic stoelen stonden en een bureautje. We besloten het huurcontract op naam van Wilson te zetten. Heel grappig om te zien als Wilson dan moet tekenen, terwijl hij niet kan lezen en schrijven. Maar hij pakt het uiterst zelfverzekerd en serieus aan, waardoor ik een beetje moet lachen, maar tegelijkertijd waardering heb voor zijn manier van deze aanpak. Het contract moet natuurlijk gekopieerd worden, waardoor ik weer een verdieping of 2 naar beneden moest om het kleine 'kopieerwinkeltje' in te gaan, waar ik voor 5cent 2 kopieën kan maken. We zijn nog even bij de woningagent van Joe langsgegaan, wat er een stuk professioneler uitziet, terwijl het huisje van Joe er een stuk armoediger uitziet dan dat van ons. Dat maakte wel indruk op mij om je dat ook te beseffen hoe normaal het is dat mensen in dat soort woongemeenschappen wonen opgezet door een aardig modern kantoor/bedrijf.

Hierna zijn Wilson en ik weer naar Peninah gegaan. Haar 'grootmoeder' wilde ons graag een lunch aanbieden.
Rond 12.30u waren we bij haar thuis. Er werd heerlijke chapati neergezet met rundvlees, die groene soort van erwten, aardappels en salade. En nog een heerlijk toetje: fruit. Het fruit in Nederland vind ik niet echt lekker, maar daar.... hmmmmm, lekker zoet: mango, papaya, ananas, lekker, lekker!
We hebben er heerlijk van gegeten en natuurlijk nog even met Mike op schoot gezeten.
Ik had de 'grootmoeder' van Peninah bedankt voor al haar goede zorgen voor Peninah en mijn belofte ingewilligd om Peninah en haar kindje 2-3 maanden te steunen. Gelijk wordt er dan weer een dankwoord aan God gericht waaraan je merkt dat mensen in zulke situaties echt afhankelijk zijn van welvarendere mensen die met hun hart deze steun willen geven.

Rond een uurtje of 15.30u zijn we gegaan, maar Peninah wilde mee, omdat Dorcas inmiddels ook opgerakeld was door David en ze elkaar wilden zien. Dorcas is 17 jaar en is tegelijkertijd met Peninah weggegaan uit CRC door de situatie die er toen was. Dorcas is ook terecht gekomen bij haar oma en ook afhankelijk van de steun die anderen haar willen en kunnen geven om haar school te betalen. Onderwijs is van groot belang om te volgen en wordt daar ook altijd gestimuleerd.
David is haar gaan zoeken op zo'n 45 minuten afstand van Thika town. Ik vind het altijd weer zo bijzonder dat zoekgeraakte mensen via-via altijd weer te vinden zijn in soort van sloppenwijken.
David was al vanaf 14.00u samen met Dorcas op mij aan het wachten. Ik had geld meegekregen van een vrijwilliger om haar weer wat tegemoet te komen in het kopen van dingen die ze voor school nodig heeft. Aangezien de tijd nu weer echt begon te lopen, moest ik afspraken korter houden en meer dingen op een dag doen om mijn plannen allemaal af te kunnen ronden voordat ik naar huis zou gaan... Maar die planning liep nu dus nog niet zo lekker...
De grootmoeder van Peninah vond het echter te laat om haar nog met mij mee te laten gaan, wat ik wel begreep. Maar als ze ervoor zorgde dat ze uiterlijk 19.00u thuis zou zijn, mocht ze mee. Heel terecht, want het is dan donker en de lokatie waar Peninah woont is te ver van de echte bewoonde wereld. Ik bedoel, je zit niet langs een straat ofzo, maar langs straatjes die niet geasfalteerd zijn en waar zeker geen verlichting is. Dus als je daar loopt, voel je je zeker niet veilig.
We vertrokken snel, maar Peninah wilde nog dat Charles meeging wat weer even duurde. Maar terwijl wij richting de pikipiki liepen op zo'n half uur lopen afstand kwam hij er ook aan. Hop, achter op de pikipiki en naar huis! David en Dorcas waren inmiddels in ons huisje waar ze dus op ons aan het wachten waren.
Dorcas zag er overigens erg goed uit, een flinke meid, die je wel wat ouder zou geven dan 17 jaar. We hebben lekker gekletst over haar leven nu en over het leven in CRC. Weer veel te weten gekomen! Wat me wel zorgen baarde, is dat ze uit wanhoop de schijn had opgehouden dat ze getrouwd was. Wel gelukkig maar voor een weekje, maar toch. Ze was serieus bij deze jongen in gaan wonen en deed alles voor hem als een soort van huishoudster. Puur omdat ze geen andere optie meer had.
Gelukkig kon ik haar nu wat geld overhandigen van een vrijwilliger en was er een andere vrijwilliger die haar schoolgeld voor ongeveer 80% had betaald. Ik moest dat geld wel nog pinnen en naar haar school brengen. Dat dan wel. Weer een plan wat ik er dus tussen moest proppen in deze laatste 6 dagen... Maar we zouden het redden. De school was gelukkig vlakbij!

Het was heel leuk om Peninah, Dorcas en David weer even bij elkaar te zien. Zo heb ik ze leren kennen in CRC. Ieder hun eigen reden waarom ze in CRC zaten, maar wel met dezelfde strekking van hun levensverhaal: achtergelaten door de ouders, omdat deze geen mogelijkheid hadden om voor hun zoon of dochter te zorgen.

Rond een uur of 18.30u heb ik Peninah en Charles naar huis gestuurd, want ik wilde het niet op mijn geweten hebben dat er iets met hen zou gebeuren onderweg, doordat het donker was. Dorcas besloot bij ons te blijven slapen, want voor haar was het echt te laat om nog naar huis te gaan. Geen probleem natuurlijk! Een extra matras en lakens hadden we, dus... Rond 22.00 gingen we dan ook echt slapen. Pffff, even rust...

En ook voor nu lala salama na tuonane kesho!

Yvette