6.3 Masai Mara - deel 3

Voordat we een stuk gingen wandelen om de Wildebeasts te zien en eventueel andere beesten, kwam Wilson aan met de “shuka’s” voor de vrouw. Ze waren spiksplinternieuw en ik mocht ze alledrie houden. De vrouw draagt er namelijk 3 verschillende. Daaronder draagt ze trouwens een soort Schotse rok. Die kreeg ik ook mee. Wilson heeft me geholpen om het aan te doen, aangezien dit op een bepaalde manier moet. Een doek over je linkerschouder, een doek over je rechterschouder en een doek om je nek. Natuurlijk afgewerkt met sieraden om je hals.
De moeder van Wilson hielp me met het netjes maken ervan. Toen ik de tent uitstapte, kwamen alle kinderen me bekijken waarbij ze erg moesten lachen. Het is ook een heel apart gezicht natuurlijk! Zo’n blanke in Masai-kleding... Maar wel erg leuk om een keertje helemaal mee te doen. We gingen nog wat rijst eten en thee drinken en vervolgens zijn we met z’n vieren gaan wandelen: ik, Wilson, Joe en nog een jongen uit z’n familie. Wie hij precies was, wist ik niet. We hadden een liter water bij ons en ik....ik had een Peijnenburgkoek meegenomen vanuit Nederland om het Peijnenburgspotje ‘live’ uit te voeren!! Hahahaha. Helaas heb ik hier niet veel foto’s van, maar wel filmpjes...
Na ongeveer een half uurtje lopen, vele foto’s gemaakt te hebben van de Wildebeasts, pakte ik mijn Peijnenburgkoek. Daarnaast had ik een stok meegenomen en een touwtje om de koek aan op te hangen. Het touwtje doorsneedde de koek wel op de helft in de verpakking, maar goed, we moesten het er maar mee doen. Ik moest ze natuurlijk eerst uitleggen wat de bedoeling was en zo hebben we om de beurt op de koek afgesprongen. Het was een heel grappig gezicht en ik weet zeker dat dit de reclamespot in Nederland overtreft! Hahahaha

We zijn verder gelopen en in de verte zagen we nog wat zebra’s tussen de struiken. Ik probeerde er wat foto’s van te maken, maar ze waren toch schrikkerig. We zijn ergens gaan liggen om even wat te rusten toen het begon te regenen. Dat vond ik wel lekker! Lekker fris! Na een half uurtje gingen we weer verder wandelen en zagen de hutjes steeds kleiner worden. Ik had geen idee waar we op af gingen en volgde Wilson. We kwamen op een gegeven moment bij heel veel struiken met grote doornen waar een soort van vruchten die zo groot waren als een grote druif of een kleine pruim. Ze waren donkerpaars tot zwart en hadden ook wat doornen. Wilson vertelde dat je ze kon eten. Hij liet het zien door erin te bijten, waarbij de vrucht klapte. Hij at vervolgens de hele vrucht op. Joe wilde het wel proberen, maar ik durfde het niet aan. Joe heeft wel een paar keer de vrucht proberen te eten, maar vond de smaak niet lekker en heeft het weggegooid.

We liepen verder en het leek alsof we steeds verder verwijderd raakten van zijn dorp. Het was inmiddels 15.30u en ik kon niet snel lopen vanwege de rok die ik onder de shuka’s droeg die de afstand tussen mijn stappen kleiner maakte. Dus ik zag mij nu lopen zoals ik wel eens in films van vroeger had gezien waarbij de vrouw haar rok een stukje omhoog moest trekken om goed te kunnen lopen. En inderdaad, nu ik het me zo bedenk: “Ik en een rok? Dit is uniek!”
Op een gegeven moment zagen we wat Impala’s tussen de struiken doorlopen waar Wilson ons op attendeerde. Joe die probeerde de Impala’s ook te zien en terwijl hij die richting keek, hoorde hij vlakbij vanuit een andere richting een gegrom. Joe schrok zich rot en rende naar Wilson: “What is that? What is that?” “Impala”, zei Wilson, maar het klonk meer als een soort van leeuw of ander wild beest. Joe was toch wel nieuwsgierig en ging op het gegrom af, maar zag verder niets. Hij vertelde wel van: “Just at the moment that I was focussing to see the Impala in that direction, the sound came from the other direction whaaaaaa! That was scary!”

Na ongeveer nog een uur lopen, kwamen we uit in een ander deel van zijn dorp waar ik 2 liter water heb gekocht. We zijn van daaruit met prachtige zonsondergang terug naar huis gelopen. Onderweg hebben we nog twee begraafplaatsen gezien in de achtertuin van het opperhoofd (!), omdat ik wilde weten hoe Masai worden begraven. Ze liggen altijd bij de huisjes van de familie in de buurt, worden in een zak gebonden en in de grond begraven. Daarover heen gaan een berg stenen met wat plantjes.
We liepen weer verder en zagen bij zijn familie dat er een heel groepje Masai naar iets op de grond zat te kijken en ergens mee bezig was. “Iemand neergevallen misschien?”, dacht ik. Al gauw zagen we dat ze bezig waren met een schaap die aan het bevallen was. Alhoewel het natuurlijke proces niet goed was gelopen... Het lammetje was al dood en moest eruit worden getrokken. Wilson nam het gelijk over (mijn stoere krijger!). Hij trok uit alle macht aan het lammetje, terwijl aan de andere kant zijn broers (of welke het dan ook waren) aan het schaap trokken. Maar het lammetje kwam er niet uit. Wilson pakte zijn mes en ging daar waar het lammetje bleef hangen in het vlees van het lammetje snijden. Na veel getrek en gesjor lukte het om het dode lammetje eruit te trekken. En daar lag het, dood. De moeder bekeek haar jong en begreep blijkbaar meteen dat het een dood jong had gebaard en nam haar tijd om bij te komen na al het getrek.
We liepen naar het huisje van Wilson waar zijn zusje (of was het nou de vrouw van een van zijn broers die de leeftijd heeft van een jong meisje?) met een teil water (bruin water wel te verstaan....) aankwam, een kannetje en zeep waarmee Wilson zijn handen kon wassen. Zo gaat dat als je geen stromend water hebt.... Hij reinigde zijn handen wel grondig in elk geval....

Hierna hebben we wat gehangen en hadden Joe en ik verwacht dat het eten klaar zou zijn, maar zijn moeder moest nog beginnen met koken op het houtvuur in haar hutje. Het was de laatste avond en Joe en ik verveelden ons. Zoals altijd kwamen er wat kinderen/vrouwen/zussen/broertjes binnen om ook te hangen of kletsen. Joe en ik waren enigszins teleurgesteld dat ze bij aankomst geen enkele verwelkoming hadden gepland en we de Masai niet hadden zien dansen en zingen. Ook zou er een geit worden geslacht, maar dat was ook niet gebeurd. Ze waren het nu wel van plan, maar voor mij hoefde het niet te gebeuren. Mijn eetlust was toch al niet zo sterk en ik vond het zonde om een geit speciaal voor ons en Kerst (want het was vandaag Kerstavond...) te laten slachten. Dit had ik medegedeeld en de geit werd dan ook niet geslacht. .
Joe gooide in het huisje zelf een balletje op over het dansen en zingen. We zetten wat muziek aan vanuit de mobiele telefoon en Joe en ik gingen er samen op dansen. Vervolgens namen wat meiden het over als echte Masai om te dansen. Ze begonnen allemaal bescheiden, maar na een minuut of 10 werden ze steeds enthousiaster en uitbundiger. Op een gegeven moment ging de deur open en kwam Wilson binnen. Plotseling waren ze allemaal stil en stopten ze met dansen. Wilson ging meteen weer weg, maar ik was wel zeer verbaasd. “Why do you stop when Wilson comes?” “Because we are afraid.” “Afraid of what?” “It’s our culture.”
Jeetje, dat riep weer allerlei vragen bij me op. Gelukkig ging het dansen en zingen weer door en het werd steeds enthousiaster. Aangezien de echter Afrikaanse stamliederen herhalende woorden bevatten, kon ik al gauw meezingen. Ik vond het helemaal geweldig. En ook Joe had het helemaal naar zijn zin. Wat Wilson ondertussen aan het doen was, weet ik niet, maar ik had weer plezier en daar genoot ik enorm van. We hebben wel 2 uur gedanst en gezongen in dat kleine huisje van hem. De moeder van Wilson was ook een tijdje komen kijken en ik zag aan haar dat ze er ook van genoot. Voor mij waren vooral de paar jongens die er waren, die aparte geluiden maakten door een manier van ademen en een bepaalde manier van het gebruik van hun strothoofd, erg indrukwekkend.

Op een gegeven moment was het 22.30u en waren we allemaal erg moe. We hadden veel foto’s gemaakt en alles zo goed mogelijk proberen te filmen. Helaas werkte mijn videocamera niet meer zoals het hoorde, waar ik erg van baalde. Mogelijk was het mis gegaan bij het opladen. Hiervoor moest je namelijk 15 minuten lopen om het ergens anders op te kunnen laden. Verder was een van zijn broers werkzaam bij Big Time, waar mijn videocamera was opgeladen. Dit was even 1,5 uur lopen…. Als iedereen dan met zijn vingers eraan zit, zonder te weten hoe het precies werkt, dan zit de kans er natuurlijk wel in dat er wat kapot gaat. Niets aan te doen…

Iedereen ging naar buiten en al gauw kwam Wilson binnen. Ik had geen idee of hij het leuk vond dat we zo’n plezier hadden of niet. En gelukkig, hij vond het leuk!! Hij vertelde enthousiast dat hij mij er bovenuit hoorde zingen en dat hij het leuk vond om naar te luisteren. Hij was al die tijd bij zijn moeder in het huisje en kon ons dus goed horen dansen en zingen. Als ik er nu aan terugdenk, krijg ik de rillingen, zo geweldig was het!
Ik vroeg hem wel waarom ze bang van hem waren. Hij zei dat hij dat niet wist. Ik vroeg hem wat hij gedaan of gezegd had dat ze in een keer stil waren. Hij antwoordde erop dat het niet aan hem lag dat ze in een keer stil werden, maar dat het in hun cultuur zat. Als er een man binnenkwam en zeker de eigenaar van het huisje, dan hield het plezier op. Nou, ok, dan weet ik dat ook weer.

Ik ging om 23.00u mijn tent binnen om te slapen om ’s morgens wat vroeger op te staan om rond 11.00u weg te kunnen gaan naar Big Time. Maar ja, toen we de volgende ochtend opstonden, was Wilson overal en nergens. Hij ging met iedereen kletsen en Joe en ik trokken ons ook maar even terug. We kletsten wat over gisteravond en uitten naar elkaar dat we nu toch echt weg wilden. Ik ben gauw de tent gaan afbreken, die ik vervolgens daarliet. Of ik er ooit nog terug zou komen, wist ik niet zo zeker, maar de tent mee terugnemen, lag sowieso niet in de planning.
Toen we Wilson duidelijk maakten dat we wilden gaan, bleek mijn armbandje nog niet af te zijn gemaakt door de vrouw/meisje van een van zijn broers. Ik schatte in dat ze er nog 2-3 uur voor nodig had. Ik wilde daar toch wel graag op wachten. Er werden wel plannen gemaakt door Wilson van: “Als wij alvast naar Big Time gaan, dan komt mijn broer de armband later wel brengen.” Maar dat soort plannen vertrouw ik niet, want meestal komt er niet veel van. Dus zat er niets anders op dan maar te wachten. Joe baalde hier wel erg van, maar aangezien ik me steeds beter voelde en me dus steeds meer ging vermaken met zijn familie, vond ik het wel best. Zijn moeder wilde nog op de foto met me, net als vele andere familieleden. Zijn vader heb ik overigens nauwelijks meer gezien. Een erg teruggetrokken man. Ik heb hem nog even een dvd’tje zien kijken op de draagbare dvd-speler die ik Wilson had gegeven. Maar verder? Fred, zijn broer op de universiteit in Nairobi die dus nu ook bij zijn familie was, wilde even met mij privé praten “from man to man”. Hahahaha, ok! Ik had geen idee waar hij het over wilde hebben. We gingen het huisje van Wilson binnen met nog een andere broer. Fred kwam met het verzoek om sponsorgeld voor hun land wat ze met hun zes broers konden verdelen. Het is een enorm stuk land voor een prijs waarvoor je hier in Nederland een luxe fiets kan kopen! Ik heb alles opgeschreven, omdat hier wel degelijk een fantastisch project aan gekoppeld kan worden. Deze mensen willen zo graag scholing voor hun kinderen, kennis krijgen over hygiëne en verdere ontwikkeling op het verbod op vrouwenbesnijdenis. Ik zag het al helemaal zitten. Fred wil graag voor 1 februari of maart weten of de stichting hier iets in kan betekenen. Dus ik ben benieuwd….

Eindelijk rond 14.00u was de armband klaar. Er waren inmiddels 2 pikipiki’s besteld om ons naar Big Time te brengen. Ik wilde niet lopen. Ik had het echt gehad deze afgelopen 5 dagen. Wilson vroeg mij om in de Masai-kleding te gaan. Alhoewel ik dat niet zo zag zitten, heb ik het wel voor hem gedaan. Echter toen ik bedacht dat we achter op de motor moesten gaan zitten, leek het me erg verstandig de rok uit te trekken en daar een broek voor in de plaats aan te trekken. Toen we zo goed als klaar waren om te gaan, kwamen er drie vrij lange mannen aan met een rood beschilderd hoofd. Hiervan moest ik nog even een foto maken. Ik had er drie gemaakt en vervolgens spraken ze iemand aan in hun Maa-taal waaruit ik begreep dat ze er niet blij mee waren dat ik foto’s had gemaakt. Ik draaide me maar om en liep weg. Jammer, mannen, te laat! Jullie staan erop!

We hadden alledrie de tassen ingepakt, de “schone” was van de struiken getrokken en we waren klaar voor vertrek. Ik heb de meesten een handje gegeven en mama een knuffel. Zijn vader heb ik verder niet meer gezien. En zoals Wilson in mei ook afscheid van me nam: geen enkele emotie. Het leven gaat door. Niemand die verder nog zwaaide. Ok, dan… GAAN! Op naar Big Time!
Maar al snel bleek dat we niet naar Big Time konden, omdat het helemaal volgeboekt was. We moesten naar een ander kamp. Prima, dacht ik. Het zijn allemaal toeristenkampen, dus altijd beter dan hier. We zouden eerst naar Mara Chui gaan, maar dat werd alweer Camp Kenia. Ik vond het allemaal best. Na 20 minuten kwamen we er aan en ik werd verwelkomd: ‘Heyyy, Yvette!” Dat was James, die ik van een jaar geleden nog kende van Big Time. Hij werkte nu hier. We gingen een gebouw binnen met luxe tafels en stoelen, leuk aangekleed en…..: “HAPPY CHRISTMAS” aan de muur!!! Goh, ja, het is vandaag 1ste Kerstdag!! Niets van te merken hier natuurlijk. Maar dat was één van de redenen dat ik de maand december koos om weg te gaan uit Nederland. Geen Kerst, geen Oudjaar. Heerlijk! We kregen een superlunch met rijst, chapati, kip, groenten en coca-cola!! Genieten!! Ik vroeg hoe we het met betalen zouden doen, want ik had te weinig geld bij me. “We talk about that later, just enjoy your food first.” Ok, dan! We hebben nog wat foto’s gemaakt natuurlijk en zijn buiten lekker gaan kletsen. Ook hier kreeg ik van James een projectvoorstel. Maar hij had wel een enorm project bedacht wat hij al jaren in zijn hoofd heeft. Een project in Nyeri wat bestond uit een school, een weeshuis, een politiebureau en een ziekenhuis. Nou, jaaaaaaa, ik zei dat dat wel even zou duren voordat hij dat voor elkaar zou krijgen. Hij zei: “Ook al red ik het niet voor mijn dood, dan draag ik het aan iemand anders over om het af te maken.” En natuurlijk of ik erover na wilde denken om hem hierbij te helpen. Tja, leuk allemaal die projecten… Je verveelt je hier nooit!!

Wilson moest de matatu voor deze nacht nog regelen naar Narok. Hij zei: “Ik ga even naar Oloolaimatia om het te regelen.” “Maar dat is zeker een uur heen en een uur teruglopen!” “Nee, nee, 5 minuten”, zei hij. Ja, natuurlijk, 5 minuten in Afrika is hetzelfde als een uur voor de blanke! Hij ging, want het moest toch geregeld worden, zeker omdat ik geen geld meer bij me had. Na ongeveer een uur zijn Joe en ik ook maar wat gaan wandelen. We gingen richting Big Time om Joseph nog even te zien. Daar kwamen we “Mungu Yangu” nog tegen die ik vroeg om Wilson even te bellen. Wilson was alweer bijna bij Camp Kenia! We waren dus langs elkaar heen gelopen. Hij kwam naar Big Time en zijn vervolgens met z’n drietjes weer teruggelopen.
Rond 21.00u waren we er. We hebben nog even gedouched met lauw water en zijn toen maar gauw naar bed gegaan, want ’s nachts om 3.00u zou de matatu ons op komen halen. Ik had die nacht weer nauwelijks geslapen, omdat ik het koud had, het bed hard was en ik onder een deken sliep. Dat vind ik gewoon niet fijn. Ik hoopte wat in de matatu te kunnen slapen en niet ziek te worden van oververmoeidheid...

Om 3.15u was de matatu er en zijn we ingestapt. Op weg naar de bewoonde wereld! Na een weer hobbelige tocht, waarbij we onderweg nog andere Masai ophaalden, waren we om 7.00u in Narok. Ik stelde voor om naar het Chambai-hotel te gaan, waar Wilson, ik en John in mei hadden geslapen. Het was tijd voor een Kerstontbijt op Tweede Kerstdag! En jawel, er stond zelfs een nep-kerstboom en het was er versierd. Daarnaast stond de flatscreentelevisie aan met allerlei Engelse kerstliederen. Merry Christmas!! We hebben een heerlijk ontbijt gehad: twee boterhammen met ei, chapati, thee en vruchtensap. En ook nog een banaan. Prima ontbijt! We hebben er een uur gezeten en zijn toen weer naar buiten gegaan. Ik wilde nog wat Masai sieraden kopen, maar aangezien het Tweede Kerstdag was, waren heel veel winkeltjes gesloten en was er niet veel te beleven. Wat wel moest gebeuren, was betalen! Het kamp en de matatu. Alles bij elkaar zo’n 20.000ksh, maar de moeite waard ondanks de negatieve ervaringen. Achteraf had ik het niet willen missen! De betaling geschied per Mpesa. Een geweldig systeem dat alleen in Kenia bestaat. Je betaalt per mobiele telefoon door geld te storten bij een Mpesa-winkeltje wat je op iedere hoek van de straat hebt. Echt enorm handig!
We hebben verder nog Masai-slippers/schoenen op de kop kunnen tikken voor David en enkele sieraden voor mezelf. Nog een Masai-dvdtje voor Wilson en rond 12.00u waren we er helemaal klaar mee. De tassen stonden nog in de matatu waarmee we vanuit Oloolaimutia waren komen reizen. Dat is dan toch echt wel weer handig en dan gaat het echt om het vertrouwen van de bestuurder van de matatu die aanbied de tassen te laten staan, zodat we ze niet hoeven te sjouwen. Hij zou voor 12.00u niet wegrijden. En dat is dan ook zo.
Om 13.00u zaten we in de matatu op weg naar Nairobi, een stad waar ik ook niet wil zijn. Druk, groot, vies. Net zoals je dat op televisie ziet. Nee, snel doorrijden naar Thika waar we rond 16.00u aankwamen. Pffff, thuis!!! Nu nog naar Makongeni. David was ook zo blij dat we terugkwamen, omdat hij nu de hele week alleen was geweest. Het huisje van mij en Joe was hem immers vanuit nood aangeboden. Dus hij kende verder niemand in de omgeving.
Wat was ik blij ook toen we aankwamen bij mijn huisje!!! Eindelijk, eindelijk! Wat een week, wat een week… Iets om nooit te vergeten! Ik heb diepe dalen gehad de afgelopen week, maar deze ervaring is een levenservaring die je niet gauw beleefd. En ik heb ‘m tot op de bodem beleefd!

Vanaf nu ben ik in Thika gebleven, maar ook hier maak je van alles mee!
Word weer zo snel mogelijk vervolgd!!

Tuonane!!
Yvette