6.2 Masai Mara - deel 2

Ik heb die nacht nauwelijks geslapen. Ze hebben zeker een stuk of 5 honden die waken om het vee te beschermen van de…. hyena’s en andere beesten. Ik weet niet hoe vaak ik de honden die nacht op het geluid van de huilende hyena’s heb horen stuiven. Op een gegeven moment dacht ik dat er een olifant aankwam en ik lag klaarwakker in mijn tent tot het moment dat die olifant over onze tent zou stampen en er van mij niets meer over zou zijn…. Maar de olifant kwam niet. Toen dacht ik dat alle koeien ineens richting onze tent renden, maar ook dat was niet waar… Maar de honden gingen zo tekeer tegen de hyena in de verte, dat ik echt niet kon slapen. Het was een prachtige ervaring, maar ik wilde nu gewoon slapen…. Wilson sliep allang, terwijl ik met volle aandacht naar alle wilde beesten luisterde en afwachtte wat er zou gebeuren… Uiteindelijk gebeurt er gewoon niets. Ik had in elk geval nu wel een beeld bij onze telefoongesprekken toen hij nog in Masai Mara woonde en ik keer op keer die honden flink te keer hoorde gaan en hij zei dat het een hyena was. Nu had ik er echt volledig beeld bij… Maar nu wilde ik dat het even stopte en ik mijn slaap kon vatten...

De volgende ochtend stond Wilson rond 8.00u op, maar ik bleef nog even liggen. Het werd echter steeds warmer in de tent, waardoor ik om 9.30u echt eruit moest. Op het moment dat ik opstond, voelde ik dat het niet goed met me ging. Ik voelde me misselijk en moest plassen. Shit… Snel mijn kleren aan, wc-papier mee, de tent openritsen en een goeie verstop-struik opzoeken om even privé te zijn. Op het moment dat ik plaste, lieten mijn darmen ook weten dat ze niet lekker zaten en gooiden alles zonder moeite de achterdeur uit. Op dat moment voelde ik me zo slecht dat mijn maag ook maar liet weten dat het niet blij was met alles wat het nu meemaakte en zette de anti-peristaltische beweging in gang… en daar lag het dan… voor me en achter me… Meer was er niet uit te gooien. Ik gebruikte het wc-papier, stond op en liep volledig verzwakt naar het huisje van Wilson. Wilson zag mij aankomen en zwaaide enthousiast vanaf het groepje Masai waar hij mee stond te kletsen. Ik ging op bed liggen en voelde dat het steeds slechter met me ging. Ik ging me meer en meer zorgen maken…. “ik kan nergens heen!.... zover van de bewoonde wereld!.... stel je voor ik heb echt een dokter nodig! …. Nee! Ik heb geen dokter nodig! …. Ik moet mezelf sterker maken…! Ik moet tegen deze situatie opgewassen zijn! ….. En wat zal Wilson wel niet denken?... Dit is zijn leven…. Zal hij leuk vinden dat ik er zo slecht mee om kan gaan.... SHIT, ik weet niet hoe ik me beter kan voelen! Ik ben niet ziek, maar ik heb mezelf ziek gemaakt door alles wat ik zie en wat ik daarbij denk…. Neeeeeee!! Ik weet het echt niet hoe ik mijn gedachten een positieve draai kan geven!”
Inmiddels was het duidelijk dat ik maar weer wilde proberen te slapen. Wilson liet me met rust en wist nog niet hoe slecht het met me ging…. Na een uur ging ik weer snel naar buiten om weer over te geven. Niemand had het gezien…. Weer terug naar het huisje. We hadden brood en pindakaas en de moeder van Wilson had een thermoskan met thee gemaakt. Hier had ik wat van genomen in de hoop dat mijn lichaam iets aan zou sterken. Inmiddels was het 12.00u en kwam Joe binnen. Hij vroeg hoe het met me ging en ik vertelde hem dat het helemaal niet goed ging. Ik keek rond me heen en zag alleen maar de negatieve dingen: “Kijk die smerige vliegen en dan in zo’n stronthuisje!” De deur stond open en er kwam een kind van een jaar of 8 binnen en een meisje van een jaar of 12. “Habari yako? (hoe gaat het?)” “Si mzuri (niet goed), ik voel me ziek. “ En ik voelde me echt ziek. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Het werd een vicieuze cirkel. Mijn gedachten maakten me ziek en hoe zieker ik werd, hoe negatiever mijn gedachten. Ik begon te huilen en Joe kwam naast me liggen en knuffelde me zoveel als hij kon en zei: “Mama, mama, be strong! It’s also the first time for me to be here!” Joe noemde mij sinds een week “mama” als een soort van benaming om aan te geven waar ik stond. Even later kwam Wilson binnen en nam het knuffelen over. Ik begon nog meer te huilen en omdat Wilson degene is waardoor ik in deze situatie zat waar ik niet wilde zijn, terwijl hij degene is bij wie ik tegelijkertijd wilde zijn, werd de misselijkheid extra opgewekt. Ik werd enorm bang… ik voelde dat ik weer moest overgeven. Ik stond in paniek op en ik vocht tegen mijn gevoel en mijn gedachten, maar ik voelde dat het niet ging lukken en rende naar buiten. Ik dook achter de takkenomheining van de jonge geiten en koeien en kwam een beetje bij. Maar even later kwam Wilson eraan en ik gooide alles wat er net een half uur inzat weer eruit. En dan ben je niet alleen…. Wel 6 kinderen stonden om me heen, Wilson, Joe, de moeder van Wilson, een moeder van een van de kinderen, Fred (z’n broer)…. Daar zat ik dan… in de bidhouding op mijn knieën… Een soort sociale aangelegenheid…. Gelijk toen ik alles eruit had gegooid, stopte Wilson een van onze gekochte flessen water onder mijn neus: “Yvette, Yvette drink, drink….. “ Man, man, man, man…. Fred vroeg mij of ik niet naar de dokter wilde. Ik dacht: “Hier?? Waar???” Ik vertelde hem dat ik niet echt ziek was, maar dat ik enorm veel moeite had met de situatie en dat mijn lichaam daarop reageert. (Pffff, nu ik dit allemaal schrijf na alweer 10 dagen voel ik weer wat ik toen voelde! Dus gauw afmaken….)
Het zag er echter niet naar uit dat ik me beter zou gaan voelen, dus ze hebben toch maar geregeld dat ik naar de dokter zou gaan. Er werd een pikipiki geregeld, ik pakte mijn geld en ik ging achterop met daarachter weer Wilson. Joe zou er later lopend aankomen… Op naar de dokter in Masai-land… Wat stond me nu weer te wachten??

Na ongeveer 5 minuten waren we er al. Het bevond zich in het gebouwtje van de lagere school. De deur stond zoals altijd open met naast de deur een vierkante meter vol met dode vliegen… “Oh, nee! De dokter dus…. Welkom bij iemand die er voor je gezondheid is…” Ik ging naar binnen en er stonden nog 2 andere mannen binnen. Joe kwam even later aan met mijn fototoestel en videocamera. De dokter had in elk geval een heel vriendelijk uiterlijk en vroeg mij met een brede glimlach te zitten. Hij vroeg me wat er aan de hand was en omdat anderen dachten dat ik malaria had, vroeg ik daarop getest te kunnen worden. “No, we can’t test you for that, because we don’t have a laboratory.” Ok… Hij vroeg mij waar ik last van had en sloot van alles uit. Maarrrrrrrrr…. om toch preventief bezig te zijn, heeft hij me medicijnen gegeven…. ACHT verschillende!! Het interesseerde me allemaal geen bal. Ik vroeg hem wat het allemaal was en ik weet er nog 4 van de 8: preventief tegen malaria, paracetamol, iets tegen aerobe bacteriën wat vooral alles te maken had met vaginale en penisinfecties en sexuele relaties (ik had de gebruiksaanwijzing hiervan even gevraagd en toen ik het las moest ik stiekem lachen en wist ik dat ze hier ook maar wat doen als dokter zijnde) en omdat ik zoveel medicijnen kreeg, gaf hij als medicijn nummer 8 blauwe tabletten als anti-histamine, want wie weet was ik wel ergens allergisch voor. “Tomorrow you will feel fine!”, zei hij met een brede lach. “Ja, ja”, dacht ik, “maar niet door jouw medicijnen!”
Ik dacht er zo mooi vanaf te komen, maar hij zei dat ik beter nu de eerste “lading” kon nemen. Hij wilde wat water pakken uit een jerrycannetje, waarop ik verschrikt zei: “No, no not that water!! I have my own water.” Ik had een flesje gekocht water bij me waarmee ik de eerste lading stuk voor stuk wegslikte. Overal kauwde ik op, want doorslikken zonder te kauwen lukt me toch niet. Ik bedankte de dokter en ik vroeg hem hoeveel ik hem moest betalen….. “Just 100ksh.” Huh? 100ksh, dat is 80 eurocent! Voor een consult en een hele berg medicijnen? Dit kan gewoon niet waar zijn, maar ja, het zal wel… Ik betaalde hem en we gingen weg. Joe vroeg of ik me al wat beter voelde, maar dat was nog niet zo. Ik zei dat ik me een beetje moest zien te ontspannen en wilde lopend terug.

We gingen langzaam terug en Wilson vroeg me zijn geiten en schapen weer samen op te halen. Ik ging met hem mee, maar iedere stap die ik zette, kostte me enorm veel energie… en ik voelde dat ik maar één ding wilde: slapen!
Rond 18.00u waren we weer terug en ben zonder wat te zeggen de tent in gegaan met alle kleren aan. Nog geen half uur later moest ik weer overgeven. Rond 19.00u kwamen Wilson, Joe, Fred en hun moeder bij me kijken en vroegen me wat te eten. Ik zei dat ik niets wilde. Fred zei dat het beter was dat ik mezelf nu dwong te eten, maar ik zei dat ik niet wilde. Toch kwamen ze met wat brood, thee en yoghurt die ikzelf nog had gekocht. En een paar dagen kan het wel buiten de koelkast, weet ik uit ervaring. Ik nam 2 stukjes brood, een paar slokjes van de yoghurt en zei dat ik echt niet meer wilde. Ik voelde dat het weer fout ging…. en jawel, ik ritst zo snel ik kon de tent open en al liggend gooide ik alles weer buiten de tent…. “Ik wil slapen, ik wil met rust worden gelaten”, dacht ik… Ik maakte ze duidelijk dat ik echt wilde slapen en toen gingen ze. Ik zei tegen Wilson dat ik echt alleen wilde slapen en hij in het andere slaapcompartiment moest slapen. Dat vond hij geen probleem.
Vervolgens heb ik…… 14 uur geslapen!!!!!! De volgende ochtend ben ik rond 9.00u opgestaan en voelde me wat beter. Nog zeker niet goed, maar kon het allemaal iets beter aan. Ik wilde nog steeds niet eten, maar wel drinken. Ik weet dat het sowieso in deze hitte erg belangrijk is en daarnaast was ik de lichamelijke uitdroging aan het versnellen door alles er steeds weer uit te gooien. De thee smaakte prima, maar mijn mond voelde aan als leer. Alsof alles zo droog was dat er geen vocht meer werd opgenomen door mijn lichaam. Zo voelde het aan. Ik zei dat ik maar één ding nu wilde: met schoon water wassen!!! Ik wilde naar Big Time Kamp om daar goed te wassen en in een vlieg- en strontloze omgeving zijn. En zo planden we het daarheen te gaan. In eerste instantie lopend, want we zouden nog even de berg beklimmen. Maar alles kostte me nog enorm veel moeite. Dus na een half uur zei ik: “I want a pikipiki to take me to Big Time. To climb a mountain now is too much for my body… “
En dat werd geregeld. Wilson belde een pikipiki-bestuurder om samen met een vriend te komen met een andere pikipiki. Pffffffffff, zitten en rijden maar!
Toen we aankwamen bij Big Time kwam de manager Joseph me tegemoet en vroeg me hoe het ging. Ik vertelde hem dat ik het erg moeilijk had met het leven van Wilson en dat ik me dolgraag wilde douchen. “No problem. Tell me your situation.” En ja, hoor, de tranen rolden alweer over mijn wangen (nog even en het gebeurt weer…. Jezus, wat voelde ik me toch klote!!!) Hij bracht me gelijk naar een van de tenten waar ik me heerlijk kon douchen. Het water was niet echt warm, maar de schoonheid van het hele kamp en de rust, deden me al enorm veel goed. Ik heb genoten van de douche, ook mijn haren gewassen en ik heb eens even een paar keer diep de hele sfeer van dit kamp ingeademend. Een genot!!
Na het douchen riep ik Joe om zich te douchen en daarna heeft Wilson zich nog gedouched. We zijn daarna een uur ofzo gewoon lekker buiten gaan zitten en ik heb een heerlijke coca-cola gedronken. Ik voelde me steeds beter. Ik heb met Joseph nu wat uitgebreider gesproken over de omstandigheden bij de familie van Wilson. Ook hij was nog nooit daar geweest en sprak zijn verbazing uit. Hij vroeg waar het water vandaan kwam wat ze gebruikten. Joe zei dat hij alleen een klein riviertje had gezien en verder niets. Joseph sprak zijn zorgen uit daarover, want als dat het enige water was dan wist hij zeker dat daar in gepoept en geplast zou worden en ook gewassen en dat daar vee doorheen zou lopen…. Al snel komt dan het idee over een project starten voor schoner water. Je zou dagelijks met mensen kunnen praten over een project. Het is iets wat ze echt nodig hebben om beter te kunnen leven en projecten zijn gewoon overal: scholenprojecten, waterprojecten, agrarische projecten, weeshuizen, gezondheidsprojecten etc. Dus ook hier is een duidelijk potentieel project aanwezig op eigenlijk elk gebied… Ik had er nu alleen even geen kracht voor om daar eens even lekker over te brainstormen. Maar het heeft zeker heel veel nut!!!
De gedachten aan de terugkeer naar zijn familie baarden me wel weer zorgen…. Maar ja, ik besloot toch echt te gaan. Ik zei de manager dat ik terug zou komen als bleek dat ik er echt niet tegen kon en anders zou ik hem over 3 dagen weer zien, want dan zouden we sowieso terugkeren naar Big Time om daar onze laatste korte nacht door te brengen. In Masai Mara gaat er namelijk maar 1 keer per dag een matatu en wel om….. 3.00u ’s nachts! Het leek mij verstandig om de tent die dag dan opgebroken te hebben en vanuit wat comfortabelere omstandigheden te vertrekken. Ik bedankte de manager met een stevige omhelzing en daar gingen we weer… Maar eerst nog even naar het dorpscentrum Oloolaimutia waar we wat zouden eten en drinken en misschien nog wat kopen als aandenken. Maar echt goed voelde ik me inderdaad nog niet, dus ik at niets op een mandazi na en wat thee. Wilson had de foto’s van John bij zich die ik had meegenomen, ook al stond ik daar niet helemaal achter, aangezien hij de boel heeft lopen besodemieteren tegenover mij betreffende Wilson en ook nog met geld. John kwam even later aan. Ik gaf hem een hand, maar heb hem verder genegeerd. Zo leuk als het een jaar geleden met z’n drieën was… daar is niets meer van over. John hoef ik niet meer te zien verder. En ik geloof dat hem dat wel duidelijk was en verder was het hem ook duidelijk dat hij zijn strijd heeft verloren betreffende Wilson… sukkel! John, bedoel ik dan als sukkel, he!

Rond 18.00u gingen we weer terug. Wilson wilde lopend. Het is zo’n 1,5 uur lopen. Ik zei dat ik dat echt niet wilde. Nu niet, maar ook niet als ik me helemaal fit zou voelen. Ik zie helemaal geen snars in het donker en was niet van plan om mijn benen of zo te breken hier in dit gebied. Dus weer twee pikipiki’s geregeld waar je dan ongeveer 15 minuten mee onderweg bent.
Toen we aankwamen merkte ik dat ik er beter mee om kon gaan. Ik werd verwelkomd door iedereen en iedereen wilde weten hoe het met me ging. We zijn het huisje van Wilson ingegaan en het eten moest nog gemaakt worden. Ik zei dat ik daar niet op ging wachten en dat ik sowieso nog niet echt zin in eten had. Toch hebben we nog een uurtje gekletst, werd het eten door de moeder gebracht en heb Wilson uitgelegd hoe ik me voelde. Hij nam het mij niet kwalijk en snapte het wel. Ik heb m’n tanden vervolgens gepoetst met gekocht water en ben rond 22.00u gaan slapen.
Die nacht was het een stuk rustiger met de honden en hyena’s en heb ik tot de volgende ochtend 8.30u geslapen. Ik voelde me nu echt beter en heb 2 boterhammen met pindakaas gegeten. We zouden eigenlijk rond 10.00u de berg gaan beklimmen, maar daar kwam helemaal niets van. Wilson was met iedereen hier en daar aan het kletsen. Ik trok me even terug, weg van de vliegen en stront en gewoon even ergens wandelen. Ik liep langs het riviertje en zag inderdaad dat erin gewassen werd, kinderen speelden erin (en dus wat al niet meer) en het vee liep er doorheen…. “O, jee…. Is dat het water waar we onze thee mee krijgen voorgezet? Is dat het water waar mee gewassen wordt? Is dat het water waar wij onszelf mee mogen wassen??” Ik liep wat door en er kwam een jong veehoedertje naar me toe van een jaar of 12. Hij sprak tegen me in het Swahili, vroeg waar ik verbleef en hoe ik die mensen dan kende. Vroeg waar ik woonde en wanneer ik weer terugging. Ik vroeg hem of hij geen honger had, want ik hoorde van Wilson dat je ’s morgensvroeg op pad ging zonder eten en drinken en dat je nooit honger had. En inderdaad, ook deze jongen zei dat hij geen honger had en dat hij pas weer eten krijg aan het eind van de middag. Het was een leuk jochie met een dunne stok in zijn handen. Ik zei dat ik weer terugging naar daarginds. “Okay”, zei hij. Ik draaide me om en liep weg. Na een paar seconden riep hij: “Mzungu!” (blanke!) “Shike hii” (pak dit). Ik begreep niet wat hij wilde. Maar hij kwam naar me toegelopen en gaf me zijn stok! Wauw, dat ontroerde me!! Lief! “Asante sana!” (hartstikke bedankt!) en we gingen ieder weer onze weg.

Ik ben nog even ergens lekker gaan zitten en na een kwartiertje ging ik terug naar het huisje van Wilson. Joe was binnen en verveelde zich kapot. We zijn samen met een shuka (de doeken die de Masai draagt) ergens gaan zitten en Joe probeerde over van alles en nog wat te kletsen om mijn gedachten een wat positieve draai te geven. We zijn een half uur ofzo gebleven en toen weer teruggegaan naar het huisje van Wilson. Inmiddels was het 12.30 uur en kwam Wilson ons vertellen dat we vanmiddag een stuk zouden gaan wandelen, terwijl ik de kleding van een Masai-vrouw zou krijgen en aan moest doen en Wilson zou zich ook weer kleden in zijn Masai-dracht.
Dit was eindelijk een leuk idee om naar uit te kijken. Het beklimmen van de berg kwam niets meer van blijkbaar, wat vooral Joe wat minder vond. Joe was ook aan het aftellen hoelang we nog hier zouden zijn. Van 2 nachten en 2 dagen, zaten we nu nog op 1 nacht en een uur of 4. Dus nog iets van 16 uur en dan zouden we naar Big Time gaan….
Inmiddels was de vrouw (meisje) van de oudere broer van Wilson bezig met een armband voor mij te maken.

En aangezien ik nu op pagina 5 ga beginnen, heb ik besloten een derde deel te schrijven! Dus… tot later! Baadaye!!