Verslag 9: Nog maar 4 dagen.....
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg Yvette
10 Juli 2011 | Nederland, 's-Hertogenbosch
Alweer 31 mei.... Ik voel wat ik toen voelde... Geluk, vrijheid, betekenis hebben voor veel mensen, alles nemen voor wat het is... HEERLIJK!!
Vervolg van mijn dagboek:
Ik ben om 8.30u opgestaan wetende dat Wilson weer in Masai Mara zat... Ik ben na het douchen en ontbijten meteen gaan schrijven op mijn notebook. Dit duurde weer 2 uur. Mijn plannen om eens op te ruimen en schoon te maken werden weer van de baan geschoven.
Om 11.30u ging ik met David naar het ziekenhuis. Eigenlijk zou ik om 9.00u al zijn gegaan, maar je kent het, he...
Aangekomen bij een soort van kliniek middenin het centrum van Thika, werden we doorgestuurd naar een mogelijk ander ziekenhuis in Thika en anders moeste we een afspraak maken met het universiteitsziekenhuis in Nairobi. Dit werd dus niets... Ik had hier allemaal geen tijd meer voor. We hadden twee telefoonnummers gekregen van artsen met wie deze afspraak moest worden gemaakt. Dat kon dus allemaal wel even duren en daarnaast moet je er toch wel de hele dag voor uittrekken. Tja, dit moest ik dus overdragen aan Nelson, anders lukte het echt niet.
Om 14.00u ben ik naar het internet cafe gegaan met mijn USB-stick waar mijn reisverslag op stond waar ik deze ochtend twee uur over geschreven had. David ging ergens anders heen, omdat Muthoni ook naar Thika town was gegaan en ze hadden even afgesproken.
Om 16.00u ging ik weer eens naar Farmers'Hotel waar ik met Joseph en Nelson had afgesproken. David is toen maar met Muthoni naar huis gegaan. Onderweg naar Farmer's Hotel had ik nog een schuifslot voor aan de binnenkant van de vrijwilligerskamer gekocht. Mij maakt het niet zoveel uit dat de kans er is dat de slaapkamerdeur opengaat, maar de vrijwilligers wilde ik toch wel een gevoel van privacy geven. Je moet je dan niet voorstellen dat je even naar de Praxis gaat ofzo. Je loopt binnen bij een van de vele winkeltjes die van dat soort dingen verkopen. Je hebt dan een klein balietje waarachter dan een of twee mensen staan die je helpen. Heel leuk, vind ik! Mensen met elkaar!
Na drie winkeltjes langsgelopen te hebben en de prijzen vergeleken te hebben, had ik er eentje gekocht voor de prijs van 150Ksh... Helemaal goed!
Even later was ik in Farmer's Hotel waar we eigenlijk niet meer zo heel veel te bespreken hadden. Dus we hebben over verschillende zaken gepraat binnen CRC, we hebben het over Wilson gehad (ik was toch wel erg benieuwd hoe zij er tegenaan keken als Keniaan) en we hebben wat gedronken. Het was zoals altijd weer gezellig!
Rond 17.30u ging ik richting CRC waar ik rond 18.00u was. Wilson die belde me weer en ik heb hem gezegd dat ik later op de avond zou bellen.
Helaas was de electriciteit weer eens uitgevallen. Verdorie, zeg! Heb ik daar nou zo mijn best voor gedaan om het te betalen? hahaha. Ik sloeg voor de grap mijn vuist op de tafel en riep: Hé, ik wil mijn geld terug, electriciteitsmaatschappij! hahahaha! Och, ja, je pakt de olielampen er weer bij en het leven gaat weer verder.
Toen we allemaal gegeten hadden, heb ik weer kamopvuur gemaakt voor de kinderen. Ik had allemaal lichtstaafjes bij me die je om je pols kan doen en we hebben natuurlijk weer liedjes gezongen. Het was dan wel een doordeweekse dag, maar de volgende dag hadden alle kinderen vrij vanwege Madaraka-day. Dit is de onafhankelijkheidsdag van Kenia. Dit was in 1963. Nog helemaal niet zo lang geleden dus!
De kinderen waren erg moe, waardoor de een na de ander rond 21.00u al naar bed ging. Om 21.45u was iedereen wel naar bed.
In de tussentijd belde John nog die me vertelde dat hij zich niet goed voelde en niet wilde eten en slapen, omdat hij mij miste. Ja, ja, volgens mij is de helft nog niet waar... John zegt wel meer dingen die heel aardig klinken, maar die hij vooral zegt uit eigenbelang of om ervoor te zorgen dat ik hem erg leuk vind. Een echt Masai-boefje! hahaha
Daarna probeerde ik Wilson te bellen, maar zijn telefoon stond uit.
Toen ik alle kinderen naar bed had gebracht, ben ik naar David gegaan. Ik wilde even weten hoe het nou met hem ging en of hij nog veel last heeft van zijn maagzweer. We hebben nog anderhalf uur gesproken over zijn dingen en over hoe we het nu gaan oplossen met het ziekenhuis. Hij was weer een beetje opgelucht en om 24.00u lag ik in mijn bedje!
1 juni:
Tring, tring, tring... 7.30u Wilson belt. We hebben een uur aan de telefoon gehangen. Ik ben gauw gaan douchen en daarna spreekt Muthoni hem nog over John die niet te vertrouwen is, omdat hij dingen vertaald van mij naar Wilson die niet waar zijn en hij had ook gelogen dat Wilson er niet was, terwijl hij op een paar meter afstand er wel was. Muthoni stelde Wilson dus voor de communicatie niet meer via hem te laten verlopen. Daarnaast heeft ze het met hem over een bezoek aan Nederland gehad. Hij wilde gelijk een paar jaar naar Nederland komen, maar Muthoni heeft hem uitgelegd dat dat niet zomaar kan in verband met het aanvragen van een visum en een maximaal verblijf van 3 maanden. Het leren van de Engelse taal staat op de eerste plaats!
Wat een avontuur....
Om 9.30u ging ik pas ontbijten en om 10.00u kwam Fidelis. Die wilde me toch nog een keertje zien. Op de planning stond eigenlijk dat ik weer met hem naar zijn gezin zou gaan, maar dat is er niet van gekomen. Wel jammer, maar ja. Volgende keer dan maar. Toen Fidelis er was heb ik nog schoongemaakt en opgeruimd. Ik moet toch ergens de tijd vandaan halen! Om 11.30u had ik eigenlijk met Faith (social worker) afgesproken in Thika Town, maar ik zag het al aankomen dat ik dat niet zou halen. Dus ik belde haar op dat het een uurtje later zou worden. Geen probleem! Hopla, rond 11.00u richting Muguga stage en om het allemaal wat te versnellen zijn we achterop de piki-piki gesprongen. Dat blijft leuk!!!
Rond 12.00u waren we bij Leen's supermarket waar ik een nieuw geheugenkaartje voor mijn fototoestel had gekocht. Ik kreeg namelijk steeds een error te zien en dat is balen, want nu kon ik geen foto's meer maken. Ik had ook nog een schroevedraaier gekocht voor de vrijwilligers om het slot op de deur te kunnen zetten. Om 12.30u was Faith er. De bedoeling van deze dag was om naar de moeder van Peninah te gaan en hopelijk ook nog Peninah te zien. In gedachten zag ik me Peninah al omarmen en wenste haar alle kracht van de wereld om dit kind goed op de wereld te kunnen zetten en een weg te vinden om haar eigen leven op poten te krijgen...
Ik, Fidelis en Faith hadden nog even gekletst, maar toen wel aan Fidelis duidelijk gemaakt dat hij niet meekon. Dat accepteerde hij en zo zijn ik en Faith naar de omgeving gegaan waar in elk geval de moeder van Peninah met haar kinderen woont. Het was een half uurtje rijden en onderweg hebben we het nog gehad over de klamboes die nodig zijn voor de kinderen. Ik had bekeken dat er 16 klamboes nodig zijn. Faith dacht dat je die kon regelen in het ziekenhuis voor 100Ksh. Dat zou mooi zijn, dus dat moet ik even onthouden...
Om 14.15u kwamen we aan bij de omgeving van de moeder van Peninah. Het was nog een stukje lopen vanaf de matatu, maar dat maakt niet uit. We gingen een paadje in en toen kwamen we echt in een klein sloppenwijkje uit... Dat hadden ze me al verteld dat de moeder van Peninah een vreselijk huisje had dat op instorten stond en ze echt helemaal niets hebben. Ook was de moeder 4 maanden geleden weer bevallen van haar.... 9de kind... Ik was dus benieuwd wat voor een oude vrouw ik zou zien... We liepen door en kwamen eerst een oma tegen die op de grond zat en daarna kwamen we dan bij het huisje met keukentje van de moeder van Peninah... zie foto's...
Er kwam een verre van oude vrouw op ons af. We schudden elkaar de hand en ze bood ons aan te gaan zitten op een soort van bankje van hout voor haar keukentje. Faith was nu de tolk en ik kon vragen wat ik wilde.
Mijn eerste vraag was hoe oud ze is... Het is niet te geloven... ze is 37 jaar! En.... ze heeft 9 kinderen!!! NEGEN!!! Ze heeft kinderen bij 3 mannen, waarvan de laatste een dronkelap is. Het jongste zoontje is nu 4 maanden, de oudste is rond de 20 jaar... Ik vroeg haar via Faith of ze geen sterilisatie wilde ondergaan. Misschien een beetje directe vraag, maar dat is geen probleem. Haar antwoord was ook dat ze dat graag wilde! Dus weer iets om te regelen. Het kan hier in Thika gratis gebeuren. Ik heb er immers vorig jaar bij gestaan en naar gekeken! Eitje!
Verder hebben we haar gevraagd waar Peninah was. Peninah struint van hier naar daar als het over verblijfadres gaat en ze gaat zelfs de ene keer naar die school en de andere keer weer naar een andere school.
We zijn een uurtje daar gebleven en daarna zijn we naar een stuk grond gegaan waar mais op wordt verbouwd en waarop eventueel een nieuw huisje kan worden gebouwd voor de moeder, Peninah en het kind. Daar gingen we; het kind op de rug gebonden in doeken, zoals dat hier altijd gaat en wat ik erg toejuich. Het kind heeft zo altijd contact met de moeder en het valt me op dat baby's hier bijzonder weinig huilen. Het was een stukje lopen en onderweg kom je wat kleine winkeltjes tegen waar Faith aan vroeg om haar mobiele telefoon op te laden. Da's echt heel makkelijk hier. Nu was het in dit geval dat het niet kon, maar in principe kan je overal je mobiele telefoon opladen.
We gingen na 15 minuten lopen ergens een maisveld met pad in en kwamen zo langs verschillende huizen die er niet eens slecht uitzagen. Ook liet ze me een wc zien dat niet meer was dan een gat in de grond met een zeil eromheen. Scouting! Gewoon scouting, ik ben niet anders gewend toendertijd! Oude tijden herleven! hahahaah!
Er stonden enorme bananenbomen, ongelooflijk hoe groot! Op een gegeven moment kwamen we langs een stenen huisje die van haar oudste zoon was. Niet slecht. Ik heb nog wat foto's genomen, Faith sprak nog wat met haar, er kwamen wat tranen en na ongeveer een half uur liepen we terug. Onderweg hebben we nog ergens een cakeje gegeten die ik meegenomen had.
We zijn doorgelopen, kwamen op de geasfalteerde weg uit waar ik bij zo'n stalletje nog 3 bananen heb gekocht voor 30 cent.
Hierna zijn we naar een 'oma' gegaan die Peninah ook een tijdje heeft opgevangen. Een enorm huis, met een aardige tuin waar ze ook weer huisjes aan het bouwen was die ze weer verhuurde. We hebben daar wat thee met melk gedronken, nog wat gepraat en toen was het alweer bijna 18.00u!! Dat was laat! We liepen richting de straat met z'n vieren om een matatu te nemen. De bedoeling was dat de moeder van Peninah ons op donderdag zou laten zien waar Peninah nu verblijft. Dat was niet eens zo heel ver bij CRC vandaan. Ik dacht: "Oh, niet vergeten haar geld te geven, zodat ze donderdag de matatu naar die plaats kon pakken.".... Dacht ik toen.... je raadt het al...
We stonden ondertussen te wachten en te wachten op een matatu. De ene na de andere reed ons voobij. Overvol. Het werd al donker... Uiteindelijk na 20 minuten wachten ofzo stopte een matatu... overvol! Maar wij konden er nog wel bij. Ik wilde dat echt niet. Maar ik had geen keuze... ja 2 uur lopen ofzo. Shit, zeg. Het deurtje werd opengehouden en 3 mensen hingen naar buiten. Ik denk dat we wel met 26 man erin zaten. Er is plek voor 14.... Dus dan kan je je wel voorstellen hoe het was om daarin te zitten!!!
Gelukkig stopte hij na zo'n 5 minuten. Er stapten 3 mensen uit. Pffffffff, wat was ik blij! Het was nog vol, maar het deurtje kon dicht en we hadden enigszins plaats naar Keniaanse begrippen!
Om 19.00u kwam ik bij Muguga stage. Faith was al eerder uitgestapt. David en Muthoni stonden op me te wachten. We zijn aan de overkant wat wezen eten. Nooit geweten dat je daar eten kon. Maar ik had wel behoefte aan iets stevigers dan ugali en bonen! hahahah
We gingen een huisje binnen waar ze vlees aan het klaarmaken waren. Ik weet niet meer welke ingewanden het waren, maar ik vond het prima. Alles was geloof ik door elkaar gemixed. Het smaakte goed en de mensen hier vinden het hier normaal, dus waarom niet? Nog wat brood erbij een colaatje en Yvette is weer helemaal tevreden!
Om 21.15u waren we weer in CRC. Wilson die belde en Muthoni heeft hem gesproken. John had weer allerlei verhalen verteld over dat hij met mij en Wilson naar Nederland zou gaan en dat soort onzin-verhalen. Verder heeft Wilson allerlei levensplannen gemaakt waar ik de hoofdrol in speelde... maar dat is allemaal te lezen in mijn nog te schrijven boek of... te zien in mijn nog te regiseren film! hahahaha
Ik heb hierna nog een uurtje met hem aan de telefoon gesproken in Swahili! Echt wel apart, he! Maar wel leuk, zover als het lukt!
Nadat ik nog het laatste overleg had voorbereid voor morgen met Nelson, Joseph en Mary en nog wat videofilmpjes had bekeken in bed, ging ik uiteindelijk om 1.00u slapen...
Wat een leven!
Eigenlijk kan ik de enerlaatste dag ook wel snel nog even beschrijven, want dat kan ik kort houden.
Deze dag had ik om 10.00u afgesproken om de laatste vergadering te houden in Farmers' Hotel. Om 7.30u opgestaan, gegeten, maar Thika Town, allerlei informatie printen en met name het schuldenaflossingsoverzicht en de extra uitgaven die ik gemaakt had. Tot nu toe lag alles op schema en was mijn financieel plaatje hetzelfde als van Joseph (penningmeester).
We hebben tussen 10.15u en 13.30u vergaderd over van alles en nog wat. Ik heb de vergadering afgekapt, omdat ik om 14.00u met Marnix van Macheo had afgesproken. Ik wilde hem toch graag weer even spreken over het wel en wee van CRC. Nelson was een beetje teleurgesteld, omdat hij dacht dat we met z'n allen zouden lunchen. Ik stelde voor dat we dat morgen zouden doen.
Ik ging gauw naar weer een ander hotel in de buurt van Tusky's waar ik nog nooit geweest was, maar wat er heel westers uitzag. Daar had ik met Marnix afgesproken. Ik heb hem verschillende financiële documenten laten zien en bij sommige zaken plaatste hij vraagtekens waar ik nog even achteraan ging. Zoals het schoolgeld. Er stond teveel geld op de kwitantie...
We hebben een heerlijke cheeseburger gegeten met veel groente, vlees en saus. En natuurlijk een heerlijke coca-cola erbij.
Om 16.30u gingen we weer verder. Ik had nog met Faith afgesproken om Peninah te zien. Maarrrrrrrrrrr... de moeder was niet op komen dagen, waarschijnlijk omdat..... we haar geen geld hadden gegeven voor het vervoer! DOM!! Tja, dit was de laatste kans voor mij om haar te zien. Echt klote! Maar ook echt niets meer aan te doen. Morgen is mijn laatste dag.
Ik ben met Faith nog even naar huisje gegaan. Leuk huisje! Ze woont alleen, want haar man is rond z'n 32ste overleden aan voedselvergiftiging... Faith is nu zo'n 45 jaar en wil alleen blijven, want "mannen zijn vaak niet goed voor hun vrouw in Kenia". Tja, je hoort het vaak... Maar ze heeft wel een goede man gehad, helaas voor een te korte tijd. Ze liet me nog uitgebreid foto's zien. Verdrietig, hoor...
We hadden ook nog Joe heel even gezien. Jammer dat ik hem twee keer maar heel kort heb gezien. Om alles te doen wat ik wil doen, zijn 4 weken toch echt veel te kort!!
Om 20.00u was ik in CRC en er was weer geen electriciteit!! GRRR! Ik realiseerde me steeds meer dat ik naar Nederland terug ging, heel gauw... en ik dacht alleen maar: "IK WIL NIET, IK WIL NIET, IK WIL NIET!"
Nog 1 dag... en dat lees je in mijn laastste verslag...
Tuonane! X
Yvette
Vervolg van mijn dagboek:
Ik ben om 8.30u opgestaan wetende dat Wilson weer in Masai Mara zat... Ik ben na het douchen en ontbijten meteen gaan schrijven op mijn notebook. Dit duurde weer 2 uur. Mijn plannen om eens op te ruimen en schoon te maken werden weer van de baan geschoven.
Om 11.30u ging ik met David naar het ziekenhuis. Eigenlijk zou ik om 9.00u al zijn gegaan, maar je kent het, he...
Aangekomen bij een soort van kliniek middenin het centrum van Thika, werden we doorgestuurd naar een mogelijk ander ziekenhuis in Thika en anders moeste we een afspraak maken met het universiteitsziekenhuis in Nairobi. Dit werd dus niets... Ik had hier allemaal geen tijd meer voor. We hadden twee telefoonnummers gekregen van artsen met wie deze afspraak moest worden gemaakt. Dat kon dus allemaal wel even duren en daarnaast moet je er toch wel de hele dag voor uittrekken. Tja, dit moest ik dus overdragen aan Nelson, anders lukte het echt niet.
Om 14.00u ben ik naar het internet cafe gegaan met mijn USB-stick waar mijn reisverslag op stond waar ik deze ochtend twee uur over geschreven had. David ging ergens anders heen, omdat Muthoni ook naar Thika town was gegaan en ze hadden even afgesproken.
Om 16.00u ging ik weer eens naar Farmers'Hotel waar ik met Joseph en Nelson had afgesproken. David is toen maar met Muthoni naar huis gegaan. Onderweg naar Farmer's Hotel had ik nog een schuifslot voor aan de binnenkant van de vrijwilligerskamer gekocht. Mij maakt het niet zoveel uit dat de kans er is dat de slaapkamerdeur opengaat, maar de vrijwilligers wilde ik toch wel een gevoel van privacy geven. Je moet je dan niet voorstellen dat je even naar de Praxis gaat ofzo. Je loopt binnen bij een van de vele winkeltjes die van dat soort dingen verkopen. Je hebt dan een klein balietje waarachter dan een of twee mensen staan die je helpen. Heel leuk, vind ik! Mensen met elkaar!
Na drie winkeltjes langsgelopen te hebben en de prijzen vergeleken te hebben, had ik er eentje gekocht voor de prijs van 150Ksh... Helemaal goed!
Even later was ik in Farmer's Hotel waar we eigenlijk niet meer zo heel veel te bespreken hadden. Dus we hebben over verschillende zaken gepraat binnen CRC, we hebben het over Wilson gehad (ik was toch wel erg benieuwd hoe zij er tegenaan keken als Keniaan) en we hebben wat gedronken. Het was zoals altijd weer gezellig!
Rond 17.30u ging ik richting CRC waar ik rond 18.00u was. Wilson die belde me weer en ik heb hem gezegd dat ik later op de avond zou bellen.
Helaas was de electriciteit weer eens uitgevallen. Verdorie, zeg! Heb ik daar nou zo mijn best voor gedaan om het te betalen? hahaha. Ik sloeg voor de grap mijn vuist op de tafel en riep: Hé, ik wil mijn geld terug, electriciteitsmaatschappij! hahahaha! Och, ja, je pakt de olielampen er weer bij en het leven gaat weer verder.
Toen we allemaal gegeten hadden, heb ik weer kamopvuur gemaakt voor de kinderen. Ik had allemaal lichtstaafjes bij me die je om je pols kan doen en we hebben natuurlijk weer liedjes gezongen. Het was dan wel een doordeweekse dag, maar de volgende dag hadden alle kinderen vrij vanwege Madaraka-day. Dit is de onafhankelijkheidsdag van Kenia. Dit was in 1963. Nog helemaal niet zo lang geleden dus!
De kinderen waren erg moe, waardoor de een na de ander rond 21.00u al naar bed ging. Om 21.45u was iedereen wel naar bed.
In de tussentijd belde John nog die me vertelde dat hij zich niet goed voelde en niet wilde eten en slapen, omdat hij mij miste. Ja, ja, volgens mij is de helft nog niet waar... John zegt wel meer dingen die heel aardig klinken, maar die hij vooral zegt uit eigenbelang of om ervoor te zorgen dat ik hem erg leuk vind. Een echt Masai-boefje! hahaha
Daarna probeerde ik Wilson te bellen, maar zijn telefoon stond uit.
Toen ik alle kinderen naar bed had gebracht, ben ik naar David gegaan. Ik wilde even weten hoe het nou met hem ging en of hij nog veel last heeft van zijn maagzweer. We hebben nog anderhalf uur gesproken over zijn dingen en over hoe we het nu gaan oplossen met het ziekenhuis. Hij was weer een beetje opgelucht en om 24.00u lag ik in mijn bedje!
1 juni:
Tring, tring, tring... 7.30u Wilson belt. We hebben een uur aan de telefoon gehangen. Ik ben gauw gaan douchen en daarna spreekt Muthoni hem nog over John die niet te vertrouwen is, omdat hij dingen vertaald van mij naar Wilson die niet waar zijn en hij had ook gelogen dat Wilson er niet was, terwijl hij op een paar meter afstand er wel was. Muthoni stelde Wilson dus voor de communicatie niet meer via hem te laten verlopen. Daarnaast heeft ze het met hem over een bezoek aan Nederland gehad. Hij wilde gelijk een paar jaar naar Nederland komen, maar Muthoni heeft hem uitgelegd dat dat niet zomaar kan in verband met het aanvragen van een visum en een maximaal verblijf van 3 maanden. Het leren van de Engelse taal staat op de eerste plaats!
Wat een avontuur....
Om 9.30u ging ik pas ontbijten en om 10.00u kwam Fidelis. Die wilde me toch nog een keertje zien. Op de planning stond eigenlijk dat ik weer met hem naar zijn gezin zou gaan, maar dat is er niet van gekomen. Wel jammer, maar ja. Volgende keer dan maar. Toen Fidelis er was heb ik nog schoongemaakt en opgeruimd. Ik moet toch ergens de tijd vandaan halen! Om 11.30u had ik eigenlijk met Faith (social worker) afgesproken in Thika Town, maar ik zag het al aankomen dat ik dat niet zou halen. Dus ik belde haar op dat het een uurtje later zou worden. Geen probleem! Hopla, rond 11.00u richting Muguga stage en om het allemaal wat te versnellen zijn we achterop de piki-piki gesprongen. Dat blijft leuk!!!
Rond 12.00u waren we bij Leen's supermarket waar ik een nieuw geheugenkaartje voor mijn fototoestel had gekocht. Ik kreeg namelijk steeds een error te zien en dat is balen, want nu kon ik geen foto's meer maken. Ik had ook nog een schroevedraaier gekocht voor de vrijwilligers om het slot op de deur te kunnen zetten. Om 12.30u was Faith er. De bedoeling van deze dag was om naar de moeder van Peninah te gaan en hopelijk ook nog Peninah te zien. In gedachten zag ik me Peninah al omarmen en wenste haar alle kracht van de wereld om dit kind goed op de wereld te kunnen zetten en een weg te vinden om haar eigen leven op poten te krijgen...
Ik, Fidelis en Faith hadden nog even gekletst, maar toen wel aan Fidelis duidelijk gemaakt dat hij niet meekon. Dat accepteerde hij en zo zijn ik en Faith naar de omgeving gegaan waar in elk geval de moeder van Peninah met haar kinderen woont. Het was een half uurtje rijden en onderweg hebben we het nog gehad over de klamboes die nodig zijn voor de kinderen. Ik had bekeken dat er 16 klamboes nodig zijn. Faith dacht dat je die kon regelen in het ziekenhuis voor 100Ksh. Dat zou mooi zijn, dus dat moet ik even onthouden...
Om 14.15u kwamen we aan bij de omgeving van de moeder van Peninah. Het was nog een stukje lopen vanaf de matatu, maar dat maakt niet uit. We gingen een paadje in en toen kwamen we echt in een klein sloppenwijkje uit... Dat hadden ze me al verteld dat de moeder van Peninah een vreselijk huisje had dat op instorten stond en ze echt helemaal niets hebben. Ook was de moeder 4 maanden geleden weer bevallen van haar.... 9de kind... Ik was dus benieuwd wat voor een oude vrouw ik zou zien... We liepen door en kwamen eerst een oma tegen die op de grond zat en daarna kwamen we dan bij het huisje met keukentje van de moeder van Peninah... zie foto's...
Er kwam een verre van oude vrouw op ons af. We schudden elkaar de hand en ze bood ons aan te gaan zitten op een soort van bankje van hout voor haar keukentje. Faith was nu de tolk en ik kon vragen wat ik wilde.
Mijn eerste vraag was hoe oud ze is... Het is niet te geloven... ze is 37 jaar! En.... ze heeft 9 kinderen!!! NEGEN!!! Ze heeft kinderen bij 3 mannen, waarvan de laatste een dronkelap is. Het jongste zoontje is nu 4 maanden, de oudste is rond de 20 jaar... Ik vroeg haar via Faith of ze geen sterilisatie wilde ondergaan. Misschien een beetje directe vraag, maar dat is geen probleem. Haar antwoord was ook dat ze dat graag wilde! Dus weer iets om te regelen. Het kan hier in Thika gratis gebeuren. Ik heb er immers vorig jaar bij gestaan en naar gekeken! Eitje!
Verder hebben we haar gevraagd waar Peninah was. Peninah struint van hier naar daar als het over verblijfadres gaat en ze gaat zelfs de ene keer naar die school en de andere keer weer naar een andere school.
We zijn een uurtje daar gebleven en daarna zijn we naar een stuk grond gegaan waar mais op wordt verbouwd en waarop eventueel een nieuw huisje kan worden gebouwd voor de moeder, Peninah en het kind. Daar gingen we; het kind op de rug gebonden in doeken, zoals dat hier altijd gaat en wat ik erg toejuich. Het kind heeft zo altijd contact met de moeder en het valt me op dat baby's hier bijzonder weinig huilen. Het was een stukje lopen en onderweg kom je wat kleine winkeltjes tegen waar Faith aan vroeg om haar mobiele telefoon op te laden. Da's echt heel makkelijk hier. Nu was het in dit geval dat het niet kon, maar in principe kan je overal je mobiele telefoon opladen.
We gingen na 15 minuten lopen ergens een maisveld met pad in en kwamen zo langs verschillende huizen die er niet eens slecht uitzagen. Ook liet ze me een wc zien dat niet meer was dan een gat in de grond met een zeil eromheen. Scouting! Gewoon scouting, ik ben niet anders gewend toendertijd! Oude tijden herleven! hahahaah!
Er stonden enorme bananenbomen, ongelooflijk hoe groot! Op een gegeven moment kwamen we langs een stenen huisje die van haar oudste zoon was. Niet slecht. Ik heb nog wat foto's genomen, Faith sprak nog wat met haar, er kwamen wat tranen en na ongeveer een half uur liepen we terug. Onderweg hebben we nog ergens een cakeje gegeten die ik meegenomen had.
We zijn doorgelopen, kwamen op de geasfalteerde weg uit waar ik bij zo'n stalletje nog 3 bananen heb gekocht voor 30 cent.
Hierna zijn we naar een 'oma' gegaan die Peninah ook een tijdje heeft opgevangen. Een enorm huis, met een aardige tuin waar ze ook weer huisjes aan het bouwen was die ze weer verhuurde. We hebben daar wat thee met melk gedronken, nog wat gepraat en toen was het alweer bijna 18.00u!! Dat was laat! We liepen richting de straat met z'n vieren om een matatu te nemen. De bedoeling was dat de moeder van Peninah ons op donderdag zou laten zien waar Peninah nu verblijft. Dat was niet eens zo heel ver bij CRC vandaan. Ik dacht: "Oh, niet vergeten haar geld te geven, zodat ze donderdag de matatu naar die plaats kon pakken.".... Dacht ik toen.... je raadt het al...
We stonden ondertussen te wachten en te wachten op een matatu. De ene na de andere reed ons voobij. Overvol. Het werd al donker... Uiteindelijk na 20 minuten wachten ofzo stopte een matatu... overvol! Maar wij konden er nog wel bij. Ik wilde dat echt niet. Maar ik had geen keuze... ja 2 uur lopen ofzo. Shit, zeg. Het deurtje werd opengehouden en 3 mensen hingen naar buiten. Ik denk dat we wel met 26 man erin zaten. Er is plek voor 14.... Dus dan kan je je wel voorstellen hoe het was om daarin te zitten!!!
Gelukkig stopte hij na zo'n 5 minuten. Er stapten 3 mensen uit. Pffffffff, wat was ik blij! Het was nog vol, maar het deurtje kon dicht en we hadden enigszins plaats naar Keniaanse begrippen!
Om 19.00u kwam ik bij Muguga stage. Faith was al eerder uitgestapt. David en Muthoni stonden op me te wachten. We zijn aan de overkant wat wezen eten. Nooit geweten dat je daar eten kon. Maar ik had wel behoefte aan iets stevigers dan ugali en bonen! hahahah
We gingen een huisje binnen waar ze vlees aan het klaarmaken waren. Ik weet niet meer welke ingewanden het waren, maar ik vond het prima. Alles was geloof ik door elkaar gemixed. Het smaakte goed en de mensen hier vinden het hier normaal, dus waarom niet? Nog wat brood erbij een colaatje en Yvette is weer helemaal tevreden!
Om 21.15u waren we weer in CRC. Wilson die belde en Muthoni heeft hem gesproken. John had weer allerlei verhalen verteld over dat hij met mij en Wilson naar Nederland zou gaan en dat soort onzin-verhalen. Verder heeft Wilson allerlei levensplannen gemaakt waar ik de hoofdrol in speelde... maar dat is allemaal te lezen in mijn nog te schrijven boek of... te zien in mijn nog te regiseren film! hahahaha
Ik heb hierna nog een uurtje met hem aan de telefoon gesproken in Swahili! Echt wel apart, he! Maar wel leuk, zover als het lukt!
Nadat ik nog het laatste overleg had voorbereid voor morgen met Nelson, Joseph en Mary en nog wat videofilmpjes had bekeken in bed, ging ik uiteindelijk om 1.00u slapen...
Wat een leven!
Eigenlijk kan ik de enerlaatste dag ook wel snel nog even beschrijven, want dat kan ik kort houden.
Deze dag had ik om 10.00u afgesproken om de laatste vergadering te houden in Farmers' Hotel. Om 7.30u opgestaan, gegeten, maar Thika Town, allerlei informatie printen en met name het schuldenaflossingsoverzicht en de extra uitgaven die ik gemaakt had. Tot nu toe lag alles op schema en was mijn financieel plaatje hetzelfde als van Joseph (penningmeester).
We hebben tussen 10.15u en 13.30u vergaderd over van alles en nog wat. Ik heb de vergadering afgekapt, omdat ik om 14.00u met Marnix van Macheo had afgesproken. Ik wilde hem toch graag weer even spreken over het wel en wee van CRC. Nelson was een beetje teleurgesteld, omdat hij dacht dat we met z'n allen zouden lunchen. Ik stelde voor dat we dat morgen zouden doen.
Ik ging gauw naar weer een ander hotel in de buurt van Tusky's waar ik nog nooit geweest was, maar wat er heel westers uitzag. Daar had ik met Marnix afgesproken. Ik heb hem verschillende financiële documenten laten zien en bij sommige zaken plaatste hij vraagtekens waar ik nog even achteraan ging. Zoals het schoolgeld. Er stond teveel geld op de kwitantie...
We hebben een heerlijke cheeseburger gegeten met veel groente, vlees en saus. En natuurlijk een heerlijke coca-cola erbij.
Om 16.30u gingen we weer verder. Ik had nog met Faith afgesproken om Peninah te zien. Maarrrrrrrrrrr... de moeder was niet op komen dagen, waarschijnlijk omdat..... we haar geen geld hadden gegeven voor het vervoer! DOM!! Tja, dit was de laatste kans voor mij om haar te zien. Echt klote! Maar ook echt niets meer aan te doen. Morgen is mijn laatste dag.
Ik ben met Faith nog even naar huisje gegaan. Leuk huisje! Ze woont alleen, want haar man is rond z'n 32ste overleden aan voedselvergiftiging... Faith is nu zo'n 45 jaar en wil alleen blijven, want "mannen zijn vaak niet goed voor hun vrouw in Kenia". Tja, je hoort het vaak... Maar ze heeft wel een goede man gehad, helaas voor een te korte tijd. Ze liet me nog uitgebreid foto's zien. Verdrietig, hoor...
We hadden ook nog Joe heel even gezien. Jammer dat ik hem twee keer maar heel kort heb gezien. Om alles te doen wat ik wil doen, zijn 4 weken toch echt veel te kort!!
Om 20.00u was ik in CRC en er was weer geen electriciteit!! GRRR! Ik realiseerde me steeds meer dat ik naar Nederland terug ging, heel gauw... en ik dacht alleen maar: "IK WIL NIET, IK WIL NIET, IK WIL NIET!"
Nog 1 dag... en dat lees je in mijn laastste verslag...
Tuonane! X
Yvette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
