Verslag 8: Uitgegaan, 14 Falls, bordje poep!

Zo, hier ben ik dan weer met de dagen 20 t/m 23 mei. Nog 2 verslagen hierna en dan ben ik weer helemaal tevreden met de verslagen!

Het is 20 mei. Om 9.00u weer in Farmers' Hotel afgesproken, waar ik weer mooi op tijd was om 10.30u... hahahah Heerlijk zo'n cultuur! Nelson, Joseph en ik hadden weer ons dagelijks overleg en dit keer zou in elk geval de leegzuiger voor de wc's van CRC geregeld worden. We hebben eerst weer even lekker "chai" gedronken met ndamu. Ndamu is een soort van aardappelachtige wortel, heel kruimig, niet heel veel smaak, maar prima. Daarna ging Nelson alleen op pad om van alles te regelen en ik ging met Joseph op pad om ergens in town de leegzuigmachinevrachtwagen (ik moet toch een woord verzinnen om het uit te leggen?) te ontmoeten. Ik vroeg aan Joseph of ik mee mocht met de vrachtwagen. Hij wist niet of er plaats was, maar toen ik die flinke vrachtwagen zag, was het snel voor elkaar. "Yes, yes, come in!", zeiden de al aanwezige 4 mannen voorin. Het was een hoge opstap, dus het was even klauteren, maar ik vond het alweer geweldig. Ik stapte in en Joseph kwam nog achter me aan. En zo zaten we met z'n zessen voorin! Ik leunde tegen de benen van een van die jongens. Het maakt allemaal niet uit, want elkaar aanraken is niets vreemds, ook al ken je elkaar niet. Daar gingen we met het bakbeest. Fototoestel erbij en foto's maken vanaf 2 meter hoogte. Joehoe! "Klap.... KLAP!" over die kuilen of drempels in de weg. Je hoorde de assen die flinke klappen opvangen. Ik wilde een foto maken van een van die jongens, maar dan worden ze wel een beetje bang. Ze moesten wel lachen, maar vinden het niets. Ok, dan niet...
Aangekomen bij Muguga stage kwamen we over de echte kuilen op de onverharde weg richting CRC. Pfff, dat was af en toe goed vasthouden! En dan nog het pad vol met keien en kuilen naar CRC zelf! Zooooo, dat was echt goed vasthouden of je gewoon laten omvallen tegen een van de mannen. Ook goed! hahahaha
Aangekomen bij de poort, regelde ik dat deze werd opengegooid. De kinderen waren er niet en dat kwam nu wel even goed uit. Ik moet er niet aan denken dat een van die kinderen per ongeluk voor de vrachtwagen terecht komt!
De slangen werden uitgelegd richting de septische tank en de put werd opengetrokken. Heeeeeeeeeeerlijk zwemwater! hahahahaha De zuigpomp werd aangezet en ondertussen kwam de chauffeur naar me toe die de foto's toch wel wilde zien. Het leegzuigen duurde ongeveer 20 minuten. Mary was er ook bij die allerlei plannen had voor de buitenwc's van de kinderen. De opvang van deze wc's zijn ook grote gaten, maar dan vooral helemaal vol met maden voor welke het een waar paradijs is. Duizenden en duizenden maden! Het was eigenlijk de bedoeling deze tanks leeg te zuigen, want deze stinken het ergste. Maar dat kon deze zuigmachine niet. Geadviseerd werd om een chemisch troepje daarin te gooien wat er in elk geval voor zorgde dat de stank verdween. Kosten hiervoor zijn 5000Ksh/45 euro. Dat moeten we maar weer op de lijst zetten!
Voordat de vrachtwagen wegging, werd er betaald: 11.000Ksh inclusief vervoer. Zeg maar 85 euro. Weer een actiepuntje van het lijstje, maar dus ook weer eentje erbij. Zo blijven we toch lekker bezig?

Hierna ging ik weer terug naar Thika. Toen ik na 30 minuten weer weg van het weeshuis ging, liep ik zo de vrachtwagen tegemoet die op zo'n 50 meter afstand van het weeshuis stond.... VAST! Hij had zich vastgereden in de modder!! Er was al een takelwagen geweest, maar die was niet sterk genoeg, dus ze waren weer bezig met het regelen van een andere takelwagen. Ik moest wel lachen, maar ben snel verder gegaan, want ik moest weer town in om te internetten en daarnaast had James al menige poging gedaan om me te ontmoeten. Dus dat stond ook op de planning.
Na zo'n 2 uur internetten lukte het om James in zijn favoriete "Porkies"-pub te ontmoeten. Dikke knuffel en toen maar eens een keertje een lekker biertje gepakt: Tuskers 0,5 liter. Heerlijk. Het was al snel ongeveer 18.30u toen we lekker bijgekletst hadden over van alles en nog wat en ik erachter probeerde te komen hoeveel geld hij mogelijk nog tegoed had van CRC. Hij was daar de social worker en safari-organisater. Maar dat is nog een hele uitzoekerij, omdat hij toendertijd waarschijnlijk geld buiten CRC om heeft gekregen. Maar zeker is dat ook weer niet. Dit wordt allemaal uitgezocht in de boekhouding.
Ik kreeg toch echt wel honger, dus we bestelden wat eten. "Porkies" is echt een leuke kroeg met op de tweede verdieping, waar we zaten, een dans/discogedeelte. James heeft een portie varkensvlees besteld voor ons met niets. Gewoon vlees eten. Dit doe je dan met je handen. Het vlees zit vol met botten die gewoon doorgehakt zijn. Dus lekker kluiven!
Rond 19.30u zijn we naar de Brown Bottle gegaan. Deze zit ergens anders en is sinds vorig jaar vernieuwd. Eerst was het alleen een kroeg/eettentje. Nu hebben ze een nachtclub erbij gebouwd. Dat zat er werkelijk waar goed uit!! We hebben daar nog wat vrienden van James ontmoet met wie je dan gelijk weer je telefoonnummer uitwisselt. Nog een fles bier en een coca-cola gedronken en rond 22.00u vond ik het wel goed geweest. Ik wilde terug naar CRC. James heeft toen Mike de taxichauffeur gebeld en hij heeft me voor 400Ksh naar CRC gebracht.

David is me komen halen bij het einde van het CRC-pad en heeft nog wat dingen besproken met me die hem dwarszitten. Dat wordt wat als ik weer weg ben... Dat gaf hij zelf ook al aan. Maar ja... hij moet het toch zelf zien op te knappen waar hij allemaal mee zit!

Rond 23.00u kwam Benedette de huismoeder nog even haar verhaal over haar leven doen en toen had ik de therapeutische sessies weer erop zitten!
Eindelijk weer naar bed... of eindelijk... Jammer, er was weer een dag voorbij!


21 mei:
Shit, shit.... letterlijk... Mijn darmen zijn weer van slag! Opgestaan en meteen naar de wc gevlogen. Beetje jammer. Wordt het water wel goed doorgekookt, vraag ik me af? Ik zou niets kunnen bedenken waar het van zou kunnen komen, maar ik doe als westerling wel geheel mee met ket Keniaanse leven/eten/drinken. Dus misschien is het niet zo gek. Ik hou nergens rekening mee. Ik leef hier en dat mijn lichaam dat misschien niet helemaal gewend is, sta ik niet bij stil... Nou, ja we zien het wel...

Tussen 10.00u en 11.00u weer een gesprek met David. Lastig, hoor, als je niet weet hoe je voor jezelf op moet komen als je echt helemaal alleen bent. Ik doe mijn best hem in elk geval op weg te helpen.
Vandaag had ik afgesproken met een andere Joseph. Deze man heb ik leren kennen tijdens het karate van Nelson en hij wil een studio beginnen om muziek op te nemen en te verkopen. Hij zoekt sponsoren en wil met mij een samenwerkingsverband aangaan. Ook wil hij een of ander online-tijdschrift starten voor marketingzaken. Ik snapte er niet veel van, maar even praten kon geen kwaad.
Ik ging samen met David naar muguga stage en onderweg kwam Jane in haar schooluniform op ons afgerend! Jane is een meisje, nu 13-14 jaar, die vorig jaar nog in CRC zat. Ze zag er ontzettend goed uit! Ze woont nu bij haar tante en dat gaat goed. We zijn met z'n drieen doorgelopen en ik ben met Jane ingestapt in de matatu. Ze kon een stukje met me mee tot waar zij uit moest stappen. Onderweg natuurlijk even bijgekletst. Was leuk!
Ik moest met de matatu richting Makongeni en ergens tussen Makongeni en een tankstation moest ik uitstappen. Delta heette het tankstation. Ik wist ongeveer waar het was, maar zeker weten deed ik het niet. Na een minuut of 10 in de matatu gezeten te hebben, ging ik het toch maar even vragen aan de medepassagiers en ik had het ook nog aan de "conducteur" (de 'ik-sla-hard-op-de-matatu-en-ik-zwaai-en-roep-naar-mensen-op-straat-om-mensen-de-matatu-binnen-te-halen'-man) gevraagd om mij een seintje te geven. Ik vertrouwde het niet helemaal en vroeg op een gegeven moment of ik nu niet moest uitstappen. "Delta-station is here?", vroeg ik aan een vrouw naast me die niet erg snugger keek. Ze knikte. Ik vroeg het nog maar aan een man. Die zei vrij overtuigend "yes" en de "conducteur" liet me ook uitstappen. Ik was bij een tankstation waar weer een restaurant was, dus ik dacht dat ik goed zat, omdat Joseph me ook voor lunch had uitgenodigd. "Yvette!", hoorde ik roepen. "Mooi", dacht ik, ik zit echt goed. Maar afgaande op de man die mij riep, bleek het een leraar van vorig jaar te zijn die mij herkende. Shit! Ik vroeg hem waar "Delta" was en hij wees me de richting. Ik liep die richting op en ik dacht: "Nee, dit is echt niet goed!" en ben weer teruggelopen. "Yvette!!", weer mijn naam... Nou, nou... "Hey, Nelson!" Hij zat in een matatu aan de overkant en ging naar CRC. Shit, ik wil wel even met hem in CRC praten. Hm... nou, ja we zien het wel of ik dat red om hem nog in CRC te zien.

Joseph stuurde me een smsje waar ik was en ik vertelde hem dat ik nog wel even onderweg was. Na een kwartier ofzo kwam ik eindelijk aan bij Delta en daar kwam Joseph me tegemoet gelopen. Tjongejongejonge, hoe kan iedereen je nou de weg wijzen in de verkeerde richting??... This is Africa!
Het was inmiddels 12.30u terwijl ik om 14.00u weer in CRC wilde zijn, omdat ik eigenlijk met Nelson had afgesproken.
Hij nam me mee naar het huis van zijn broer en daar de vrouw weer van en hun zoontje. Natuurlijk bij binnenkomst weer even een flinke handklapknijp, zeg maar... en haar man... Wauw, die is sterk!! Wat een kerel!! Ik kreeg me even een sterke hand met een big smile! Da's nog eens een stevige hand! hahahaha. Even later vertelde hij me dat hij al jarenlang in het leger zat. Dat was hem echt goed aan te zien. Sterk, gedisciplineerd, recht door zee, geen poespas.
Ik kreeg weer eten en toen gingen Joseph en ik praten. Ik was op de eerste plaats heel moe, dus dat maakte het extra moeilijk hem te volgen. Ik snapte niet wat hij wilde en hoe hij het zag. Ik heb maar goed doorgevraagd en ik begon het langzaam te begrijpen. Hij wilde dus inderdaad zijn eigen zaak starten in Kenia en met hulp van mij als partner in Nederland die zaak opzetten. Dan omzet draaien waarvan ik 25% zou krijgen, hij 25% en die andere 50% ging naar weet ik veel wie. Die 25% zou dan voor CRC zijn. Ik heb hem verteld dat ik het ontzettend moeilijk vond om hier echt een beeld bij te vormen en het bovendien zo druk heb in Nederland dat ik hem maar waarschuwde dat het er niet van zou komen. Hij vroeg me erover na te denken. Prima. Dat zou en zal ik doen....
Om 15.30u waren we pas uitgepraat. En, oh, wat baalde ik. Dit was echt verspilde tijd geweest... Het was even leuk, maar niet de hele middag... Jammer.

Ik ging terug naar de matatu en David en Muthoni (achternaam van Benedette, maar daar spreek je elkaar ook vaak mee aan) hadden me inmiddels gesmst waar ik bleef, want Muthoni (Benedette) wilde me haar huis laten zien en ze wilden met me naar 14 Falls gaan. 14 Falls zijn de watervallen van Thika. Shit, zeg. En Nelson dan? Nelson had me verteld dat hij rond 16.00u weer weg zou gaan, dus dat werd waarschijnlijk toch al niets meer. Dus hop, in de matatu op naar stage Kilimambogo. Ze vroegen me 70Ksh. Volgens mij veel te veel, maar ik had even geen zin om hier moeilijk over te doen.
Na ongeveer 30 minuten kwam ik pas aan en David en Muthoni stonden al op me te wachten.
Ik heb een paar colaatjes gekocht en toen zijn we via het huis van de zus van Muthoni naar 14 Falls gelopen. Ik heb ze onderweg proberen mijn gedachtengang als westerling proberen te vertellen, want wat je onderweg ziet is voor ons westerlingen heel anders dan wat wij in ons dagelijks leven zien. Na 20 minuten moest ik echt even plassen. We liepen net langs de velden vol met ananas die verkocht worden onder naam van het merk Delmonte. Memorabele plek om daar eens even te plassen! Maar ik moest wel oppassen voor de bewakers, zeiden David en Benedette... Maar ik ben er levend vanaf gekomen en ik voelde me weer helemaal goed toen ik het kwijt was.
Na ongeveer nog een half uur lopen, kwamen we aan bij het 14 Falls gebied. Een groot bord voor de ingang dat het gesubsidieerd wa door de "European Union". Mooi dan heb ik al betaald dus! hahahah. Muthoni heeft weer zoals altijd haar best gedaan met haar ik-wind-jou-wel-om-mijn-vinger-praatjes bij de bewaker van het park om ons zonder te betalen door te laten. Dat lukte haar ook nog en dat is knap, want als ze een blanke zien denken ze meteen aan geld vangen. Maar die hindernis hadden we dus al genomen. We moesten wel nog naar de officiele toegang. Daar vroegen ze me even 2000Ksh te betalen. Mooi niet! Dat werd afgedongen naar 800Ksh door Muthoni en nog later kreeg ze het voor elkaar om mij maar 200Ksh te laten betalen! Ze doet me wel een beetje aan mezelf denken! hahahaha

We gingen door de poort en kwamen aan bij een vrij uitgestrekt watervalgebied. Ook stikte het daar van de verkopertjes. Ze probeerden op allerlei manieren je geld afhandig te maken. "Shall I take a photo with your camera of you?" "Do you want to have a walk there over those stones and then there and there?" "Look I have beautiful necklaces" blablablabla. Ik heb ze allemaal genegeerd. Maar toen Muthoni en ik David even alleen lieten en we na 5 minuten terugkwamen, had David aan een van die jongens mijn camera gegeven om foto's van David bij de watervallen te maken. Daar ga ja.... Maar het ging goed. Hij vroeg maar 20Ksh die ik hem niet heb gegeven... Muthoni gaf hem 10Ksh. Och, ja.
We zijn er al met al een half uur, 3 kwartier gebleven en toen was het toch al bijna 18.00u. Het zou zo donker zijn en we moesten nog terug naar huis.

Rond 18.30u waren we weer in CRC. Daar hebben we ugali met bonen gegeten en vervolgens gingen er een stuk of 5 kinderen met mijn haren spelen. DIt duurde tot 21.30u!!! Genieten! Friemelen jullie maar lekker aan mijn haren, ik vind het helemaal prima! hahahaha

Rond 22.00u heb ik een aantal kinderen op mijn rug stuk voor stuk naar bed gebracht. Jane was ook nog in CRC. Met z'n vijven hebben we nog lekker gekletst tot 0.30u en foto's gekeken en toen was het de hoogste tijd! SLAPEN!

22 mei:
Vandaag weer naar Thika-town alleen om geld op te halen van de geldautomaat. Even nog internetten en even naar de supermarkt.
Om 12.30u was ik weer in CRC. Komt Muthoni naar me gerend: "Yvette, do you know what has happened now?" "NO, not again??" "Somebody poopood on a plate in the kitchen!" "What? Ok, let's send all the children to the shade. Nelson will be here in 10 minutes, because he is already on his way to CRC. Ik stuurde Nelson een smsje: "Latest news of CRC: there is a poopoo present on a plate in the kitchen!"
Ik riep alle kinderen naar de shade en als dat gebeurt dan weten ze dat er iets mis is. Het was doodse stilte. Ik liep alleen maar 2 keer heen en weer, zei niets en keek ze niet aan. Nelson was er inderdaad snel. Ook hij had een ernstig gezicht en na 5 minuten begon hij zijn gesprek met alle kinderen. Hij riep iedereen op om eerlijk te zijn en benadrukte dat wie dan ook de waarheid vertelde hij dit prijsde en dat geen enkel kind met de vinger naar het kind mocht wijzen dat de waarheid vertelde. Om de beurt vroeg hij de kinderen om het verhaal. Het groepje verdachte kinderen werd steeds kleiner en uiteindelijk kwamen we weer bij Beth uit en nog een paar oudsten... Geen enkel kind kreeg middageten, omdat eerst op tafel moest komen wie dit had gedaan en waarom. De een na de ander ging huilen. Edward als eerst, omdat hij honger had. Maar toen Nelson zo'n 8 kinderen bij hem op kantoor vroeg, kwam de een na de ander er ook huilend uit.
Uiteindelijk na een onderzoek van zo'n 3 uur bleek het weer Beth te zijn geweest. Er is met haar nog een uur gepraat en uiteindelijk hebben Nelson en ik het nabesproken en wat we moeten doen om dit te voorkomen. Wat moet er gebeuren om ervoor te zorgen dat de kinderen dit soort fratsen niet meer uithalen? Waarom doen ze het uberhaupt? Dat is nog veel belangrijker om te weten. Dit vraagt natuurlijk wat gedegener structuur wat ik in zo'n korte tijd niet kan opzetten. De social worker wordt erbij betrokken en er zal iedere week een gesprek plaats blijven vinden met alle kinderen.

Het was inmiddels 18.00u en ik had ook nog een gesprek nodig met Nelson over David. Het gaat niet goed met die jongen en heeft gewoon mentaal steun nodig. David wilde niet dat ik Nelson iets vertelde, maar door juist alles zo in de doofpot te stoppen ontstaan er problemen. Dus open die pot! Ik heb een voorzetje gegeven en David moest de rest zelf doen. David kwam binnen en ik heb hem op het hart gedrukt ALLES te vertellen. Ik heb Nelson en David vervolgens alleen gelaten.
Na anderhalf uur waren ze uitgepraat en David was helemaal opgelucht!

Het was een enerverend en boeiende dag! Dit soort dingen vind ik ook zo boeiend! En het is een uitdaging om dit soort dingen te verbeteren!

Om 20.00u hebben we Nelson met z'n drieen naar Muguga Stage gebracht en zijn we eindelijk gaan eten. Natuurlijk nog wat nagepraat tot een uur of 22.30u, daarna nog even met David apart gesproken en om 23.30u lag ik op bed.

Wat ik de volgende dag heb gedaan (maandag 23 mei) staat nergens en weet ik ook niet meer. Och, ja scheelt weer in schrijven! hahaha

24-31 mei staan al beschreven. Dus nog twee verslagen te gaan: de laatste dagen, de dag van vertrek en wetenswaardigheden als allerlaatste...

Tuonane!
Yvette