Verslag 2: Malaria, electriciteit, gesprekken

Nou, allemaal, hier ben ik dan weer. Het is 16.15u op dinsdag 17 mei. Gisteren toen ik rond 18.30u thuis kwam, voelde ik me niet echt lekker en mijn darmen wilde graag een paar keer die dag tot een lozing overgaan, om het zo maar te zeggen. Toen ik net met Nelson en Joseph in town was om voor de 4de (of 5de) keer geld af te halen bij twee banken (trucje om een paar honderd euro per dag meer af te halen), hield ik het niet meer. En ik weet dat een enigszins "schone" wc moeilijk te vinden is, dus ik vroeg het maar even aan Nelson. We gingen weer ergens wat eten bij een tankstation met restaurantje en daar kon ik mezelf even leeg laten lopen, zeg maar. (Wat een informatie! hahaha). Ik kreeg de sleutel bij de balie (klinkt luxe...) ik snel naar die wc-deur, kreeg ik dat stomme ding niet open. In gedachten zag ik me mijn broek al voor het restaurant naar beneden trekken... "Kom, kloteslot! Ga open!" Na even gefrot te hebben, kreeg ik 'm open. Er waren twee wc's.... ZONDER wc-papier. Shit, shit, shit! Wat nu? We zien het wel! Hop op die wc (meestal zonder wc-bril als er een westerse wc is).... Gelukkig vond ik in mijn kleine rugzakje nog wat papieren zakdoeken... Maar ja... Tja, broek omhoog met een verre van lekker gevoel, zeg maar... Maar ja, het is zo... We gingen wat Keniaanse thee drinken (gekookte melk waar je een theezakje in doet) en ik at nog wat. Vervolgens ging ik met Joseph naar Boore's Clinic om de schulden daar af te betalen. Het ging om 90 euro voor een jaar! Dat is voor ons geen geld, maar de dokter was zo blij! Ze heeft ik weet niet hoe vaak gezegd: "I'm so eppy, I'm so eppy!" Wat dus haar Engels was voor "happy", maar dat begrijpen jullie wel. "Ooooh, I'm so eppy! Look I was building an house, but I could not finish it!" En ze haalde wat foto's uit een zakje tevoorschijn waarbij ze trots haar huis liet zien wat ze aan het bouwen was. Dit zijn echt van die heerlijke momenten, die ik in Nederland mis. Dokter, accountant, leraar, het maakt niet uit wat voor een beroep je uitoefent, je blijft een mens onder de mensen, in plaats van je rol spelen tussen 8.00 en 17.00u.
Ik vroeg haar nog naar de toestand van de kinderen en Edward en de kleine Kamau (jochie van 3 dat zich gedraagt als 16-jarige, weet je wel?) waren die ochtend weer bij haar geweest. Beiden hadden veel gewichtsverlies. Dat wilde ik even weten. Vervolgens vroeg ik haar nog gauw of ze wc-papier had. "Do you also need a toilet?" "Yes" Ik dacht bij zo'n prive-kliniek is er vast een aardige wc. Mooi niet, dus! Ze moest wat servetten bij elkaar toveren en iemand anders vragen de wc-deur van het slot te halen. Snel even "mijn werkje" afmaken en doorspoelen. Hallo, doorspoelen, zei ik... Werkt niet! Er stond een emmer met water naast de wc, waarmee je door moest spoelen! This is Africa! Hahaha! Maar goed, ik voelde me nu wel een stuk beter.
Ook zijn we deze dag naar de electriciteitsmaatschappij gegaan om de jaarschuld te betalen. Dit was het hoogste schuldenbedrag. Toen we de electriciteitsmaatschappij binnenliepen, stond er een rij van hier tot Tokio. Nelson en ik gingen in de rij staan, maar Joseph heeft wel wat meer lef en is met de security-man gaan praten. Nelson en ik stonden een minuut of 5 in de rij te kletsen totdat ik zei: "Look Joseph, he's already at the cashier!" We hadden gelijk door dat hij wat geregeld had. Dus ik liep naar hem toe en hij vertelde dat hij deze ochtend al naar de manager van het kantoor van de maatschappij was geweest. Deze was ook zo blij verrast, dat hij zei dat Joseph het geld maar moest overhandigen en er gelijk geregeld zou worden dat iemand de electriciteit vandaag nog aan zou sluiten.Dus dat vertelde hij de security man, maar ze spelen het spel met mij door te zeggen dat ik de manager ben en dat ze gestuurd zijn door mij om ervoor te zorgen dat de electriciteit wordt aangesloten. We voelen elkaar met z'n drieen wel goed aan hoe we het spel met elkaar moeten spelen. Alles, alles, alles loopt soepel. Geen verrassingen, geen afspraken die niet worden nagekomen, geen informatie die wordt achtergehouden. We hebben met z'n drietjes eigenlijk elke dag wel een soort van vergadering. We overleggen de hele dag door als een goed team. Echt leuk!!
Nou ja goed, het geld werd betaald en de monteur werd naar CRC gestuurd, al is het altijd een heel gedoe om uit te leggen waar CRC ligt aangezien het zo'n 500 meter van de geasfalteerde weg afligt.
Hierna is Joseph de brandhoutman gaan betalen en ben ik met Nelson naar de websiteman gegaan. De website van Kumbatio en CRC moeten op elkaar zijn afgestemd qua inhoud en de inhoud van de website van CRC moet kloppen. Dan kom je via allerlei gangetjes en trappen tussen de winkels door weer in een passage uit met allemaal kleine bedrijfjes. Zo grappig om te zien dat zich tussen en boven de winkels nog zoveel afspeelt! Daar is dan het bedrijfje wat de website verzorgt van CRC. Het is ongeveer 3x3m groot en er staan twee bureaus. Ik mocht vertellen wat ik vond dat er veranderd moest worden aan de website. Dus die man opent internet en na een minuut of 10 werd het netwerk verbroken. Vraagt hij zijn secretaresse om even wat beltegoed te kopen. Het gaat bij hem dus precies als bij mijn netbook. Ik merkte op dat het wel veel geld kost op deze manier. En dat beaamde hij. Het kost hem ongeveer 20.000Ksh (200euro) per maand als hij urenlang internet per dag wil gebruiken. Dat is dus echt duur!!!!! Ik stelde voor om de website in Nederland bij te houden, want dat scheelt aardig wat geld. Daarover gaan Nelson en ik het nog hebben. We kwamen nu tot het plan om zelf de aanpassingen in Word aan te brengen en dat te mailen aan de webmaster. Dus dat hebben Nelson en ik samen gedaan gisteren. We zijn bijna klaar, dus dit puntje kan ook van de lijst.
Het was rond 17.00u en toen zijn we nog gaan vragen bij Orange wat het kost om CRC een eigen telefoonlijn te geven. Het is Nelson nu iedere keer die de telefoon met zijn mobiel beantwoord. Dit kost 4500Ksh (45 euro) en dan is het even op de handrem, want Nelson gaat gelijk accoord en vraagt mij te betalen. Dus ik vertel hem dat ik het budget goed in de gaten moet houden en dat ik volgende week pas weet wat de mogelijkheden zijn.
Hierna scheidden onze wegen, ben ik nog snel bij de supermarkt 30 tandenborstels gaan kopen voor de kinderen (tanden poetsen doen ze al een tijdje niet meer) en tandpasta en daarna ben ik naar CRC gegaan. Daar stond Sam te wachten op mij. Dat wist ik. Hij had me al 8 keer gebeld om me te zien, maar ik wist dat hij ging zeuren om een mobiele telefoon. Dus ik beantwoordde zijn telefoon niet meer tot gisteravond. Ik dacht: "Kom, dan hebben we dat gehad." We hebben een half uurtje gekletst, terwijl ik me steeds beroerder voelde. Dus ik heb 'm afgekapt en ook gezegd dat ik nooit beloofd had hem een mobiele telefoon te geven. Dat had hij er zelf van gemaakt. Hij moest lachen, dus het is duidelijk.
Ik ben naar binnen gegaan en er was LICHT! Maar toen ik de stopcontacten uitprobeerde, kwam daar geen electriciteit uit en ook had maar een kamer van de kinderen electriciteit. Dus dat gaat weer wat kosten om de electriciteit weer volledig te laten werken. En dat heb ik vandaag met Nelson geregeld. Voor 70 euro wordt er heel wat gedaan aan de electriciteit wat heel wat reparatie behoefde en onderhoud. Dit allemaal in overleg met Nelson, Joseph en mij. Het prettige vind ik dat ze mij de boel laten leiden, omdat het het geld van Kumbatio is. Dus ik spreek in dit geval de electricien, hij doet een gespecificeerde prijsopgave, waar ik dan de uiteindelijke prijs van maak en zeg of ik het uberhaupt wel kan laten doen met het budget wat we hebben. Zo kom ik dus niet voor verrassingen te staan.
Verder hebben we vandaag ongeveer 1,5uur gesproken met de social worker van CRC, betreffende de kwestie van Peninah en Anton. Je kan echt heel goed merken aan haar dat ze goed is opgeleid waardoor de kloof tussen de westerse manier van denken en haar heel klein is. Peninah was een meisje van 16 jaar bij CRC en Anton was een bewaker van CRC waar ik veel mee omging. Anton heeft in deze een ernstig zedendelict gepleegd wat voor heel veel stennis zorgt. Beiden zijn weg bij CRC. Peninah wordt medisch begeleid en Anton wordt waarschijnlijk voorgeleid. Het is een ongelooflijk verhaal. Het gaat om geld, het gaat om complotten tussen de oudste kinderen en de werkers, het gaat om leugens, het gaat om onverwerkte frustraties en dat soort zaken wat dit misbruik heeft gecreerd. Je merkte er helemaal niets van (ik was er ook toen dit allemaal plaatsvond), totdat het niet meer verborgen kon worden gehouden. Je kan er een boek over schrijven. Ik zal Peninah waarschijnlijk volgende week bezoeken. Ze woont bij haar moeder, oma en stiefvader, waarvan door Peninah werd beweerd dat haar ouders nergens meer te vinden zijn. Deze leugen heeft 6 jaar geduurd!! Peninah is trouwens de oudere zus van Edward. Dus dat heeft ook weer een impact op hem en zijn zus Caro die 9 jaar is en ook bij CRC zit. Natuurlijk merk je er niet zomaar iets van, maar je kan zien aan het gedrag van de meeste kinderen dat ze genoeg ballast bij zich dragen.

Dat was de dag van vandaag.

Jeetje, ik heb nog veel te schrijven. Het is 17.15u dus uiterlijk over een half uur wil ik gaan, zodat ik nog voor het donker terug ben in CRC.

Goed, afgelopen maandag ben ik met Edward en de huismoeder Regina naar de dokter gegaan. Edward kreeg een klein bloedonderzoek door in zijn vinger te laten prikken. De dokter dacht meteen al dat hij malaria had. Och, och, och, toen hij dat vingerprikding zag, zette hij het op een brullen! Och, och, och, mijn kleine mannetje. Hier betaal je direct en voor dit onderzoek betaal je 100Ksh (0,85euro ongeveer).We konden wachten op de uitslag en gingen weer in de wachtkamer zitten. Daar kregen we alledrie thee en mandazi. Zie je het al gebeuren in Nederland? Hahaha, genieten vind ik dat hier! Na ongeveer een half uur was de uitslag er en aangezien ik ook met Nelson had afgesproken en al een uur later was, kwam hij ook naar de dokter. Uitslag: Edward heeft malaria. Ik was allang blij dat er wat gevonden was. Blijkbaar loopt hij er al een aantal weken mee rond en waren al veel rode bloedcellen afgebroken. Nu flink aan de medicijnen: 5 verschillende 2-3 keer per dag. Maar voordat we weggingen, moest Edward nog een spuit in zijn billen krijgen. Daar ging hij weer... huilen! Huilen! Ik tegen Nelson: "Look, my son...oooooh." "Hahaha, your son is a coward!" We moesten er allemaal om lachen. M'n manneke.. Nog even alle medicijnen en consult betalen: 500Ksh... reken maar uit...
Nu we toch in town waren, heb ik maar gelijk 2 paar schoentjes voor 'm gekocht.

Hierna ben ik met Nelson naar zijn afspraak op Mount Kenya University gegaan. Ik wist nog steeds niet waar het om ging. Hij had het erover dat anderen al een paar keer gebeld hadden waar hij toch bleef als gastheer. Hij was nu al anderhalf uur te laat. Voor de eerst keer ging ik achterop de boda-boda. Dit is een vervoermiddel waarbij je achter op de fiets gaat zitten. Achterop de piki-piki had ik al vaak genoeg gedaan, maar dit trok me niet zo. Nu riep Nelson twee fietsen met kussen en daar gingen we. Het zat best lekker. Aangekomen bij de school, betaalde Nelson. Er kwam een dikke Mercedes-Benz aan met een stuk of 6 mannen van een jaartje of 40-50 erin. Je wordt altijd meteen aan iedereen voorgesteld. We gingen met de trappen naar de vierde verdieping naar een klaslokaal en toen pas werd het me duidelijk: karate! Natuurlijk! Hij geeft les in karate, want hij heeft zijn eigen karateschool! Aangezien ik zelf 2 jaar karate heb gedaan, vond ik het wel leuk. Na ongeveer een half uur begon het pas. Er waren ongeveer 20 man aanwezig. Na een uur kregen ze een paar minuten pauze en ging het tweede uur in. Na die twee uur dacht ik en zouden jullie ook denken dat het afgelopen was... "Let's have a break of a few minutes." Een korte pauze? Er waren nog twee toeschouwers en die vonden het ook aardig lang duren. Weer een uur later: "Ok, let's have a break for a few minutes..." Ik was het nu zat. Ik had honger, dorst en was uitgezeten. Ik stond op en een andere toeschouwer ging met me mee. We gingen ergens wat drinken bij zo'n heel klein stalletje van golfplaten. Gewoon coca-cola en wat cakejes. Deze man was bezig met zijn eigen muziekstudio op te zetten en gaf me nog wat tips mee hoe we als Kumbatio sponsoren binnen konden halen.
Na ongeveer een half uur gingen we terug naar de school. Toen we boven waren, waren ze eindelijk klaar. Ik ging naar Nelson:"What is this??? This is crazy!!! Four hours???" "Yes, you understand why I'm so skinny with all the things I've had to cope with." Hij is echt mager, dat is helemaal waar. Hij is 15 kg kwijtgeraakt en is druk bezig weer een gezonder lichaam en geest te krijgen.
Hierna ben ik met Nelson gaan eten in Cascades en hebben we een zeer informatief gesprek gehad over CRC, regelgeving in Kenia en wat persoonlijke zaken. Om 18.30u gingen we pas weg, dus het was echt bijna donker. Ik was om 19.30u in CRC alwaar de kinderen op mij aan het wachten waren, omdat ik ze een kampvuur had beloofd. Ik snel naar mijn kamer om mijn rugzakje af te gooien, mijn blouse met lange mouwen aan te doen en in te smeren met DEET. Snel de zaklamp gepakt en ik wilde via de keuken naar het brandhout lopen. Plotseling viel mijn oog op een vrouw die tegen de betonnen aanrecht stond te leunen. Ik scheen met mijn zaklamp op haar: "Who are you?" Ze gaf me een hand: "I'm Angelica." SHIT! Dit is die vrouw die haar geld wil, omdat ze regelmatig voedsel heeft geleverd en al maanden op haar geld wacht. Vrouw! Ik snap je echt wel, maar je weet hoe de situatie in elkaar steekt, je weet dat alle schulden in deze weken worden afbetaald! Wat kom je doen!?! Ik kom hier in alle haast snel voor de kinderen het kampvuur maken!*&^%$#@ Dus ze vroeg inderdaad om haar geld en ik zei dat ze nu geen geld kreeg en dat ze nog een paar dagen moest wachten. Ze vroeg of ik niet alvast een deel kon betalen. Wat moest ik zeggen: nee, je weet dat je een paar dagen moet wachten of moest ik haar alles uitleggen waarom ze nog een paar dagen moest wachten. Om begrip te scheppen, koos ik voor het laatste. Ik legde haar uit dat de bank hier niet toestaat om grote bedragen af te halen, dus moeten we plannen wie wanneer wat krijgt. Ik zei dat ik haar ook begreep, maar ik kon niets nu meteen voor haar doen. Hele verhalen dat ze haar huis uit moest en dat ze een lening had afgesloten. Tja, dat kan allemaal wel zo zijn, maar het is zoals het is. Wat vond ik dit een lastige situatie, maar ik ergerde me er vooral aan dat ze onaangekondigt even bij CRC langskwam om even haar geld te halen, terwijl haar duidelijk is gezegd dat dat niet mogelijk was.
Ik heb maar afgerond dat ik niets ander eraan toe kon voegen. Met hele diepe zuchten en mijn telefoonnummer die ze wilde hebben, is ze gegaan... naar Nairobi.

Eindelijk tijd om kampvuur voor de kinderen te maken...

(en nu moet ik stoppen. Het is 17.45u. Gauw nog wat in de supermarkt kopen en dan naar de matatu. Ik schrijf nog over de moeder van Beaty die langs is geweest, over David, de boardmeeting, tips vrijwilligers, straatbeeld. Ik probeer dat toch vanavond nog even te doen en ook foto's te plaatsen.)

Tutaonana leo usiku!
Yvette X