Reisverslag 5: In de boeien!! Losgeld!

Hoi allemaal!!

Ik wil eerst even kwijt dat ik het erg fijn vind om wat reacties te krijgen van jullie! Zeker na wat er gisteren gebeurd is...

Gisterochtend ben ik met de oudste meiden naar de kerk gegaan. Officieel is dit een mis van 3-4 uur!! De meiden waren zaterdag al aan het oefenen met een dansje, waar ik na enige twijfel aan mee ging doen. Dat is natuurlijk lachen. Ik begreep dat ze die dans aan het oefenen waren voor de kerk. Penina (de op een na oudste) vroeg of ik mee wilde gaan naar de kerk om te dansen. 'Everybody will laugh!' Ja, dat begrijp ik! HAHAHAH. Ik heb het toch gedaan. We gingen pas om 10.00u, terwijl de mis al om 9.00u begonnen was. Maar dat blijkt geen probleem te zijn. De hele mis gaat grotendeels in het Engels en op de helft van de mis komt iemand gelijk vertolken. Er wordt veel gezongen en geklapt. Op een gegeven moment gaan de volwassenen door de muziek heen hardop bidden. De handen gaan in de lucht van passie voor Jezus of ze zitten met de handen in het haar hardrop te bidden. Dus het is dan een groot 'gebrabbel' door het kerkje, waarbij iedereen door elkaar heen praat. Heel apart om te zien. Maar wel heel intens.
Rond 11.30u werden wij naar voren geroepen: 8 meiden. Leuke muziek overigens. Ik deed mijn uiterste best en probeerde zo serieus mogelijk te kijken. We hebben zo'n 5 minuten staan dansen en daarna werd er voor ons geklapt. Maar ik werd niet uigelachen, ze waren allemaal heel serieus. Door de priester werd tot 2 keer toe gevraagd: "Please re-clap for them again who dansed for us!" Was erg leuk! De mis was nog niet voorbij, maar we zijn om 12.00u naar huis gegaan. Het was chapati-maaltijd van mijn chapatimeel...

Maar dan....
Ik kruip steeds meer in de wereld van het personeel van het weeshuis. Ik wil ze gewoon echt leren kennen. Dus ik ging bij Fidelis de kok en Anton de bewaker kijken hoe ze chapati's gingen maken. Anton is een man, ik schat ongeveer 38 (maar ik kan er ook heeeeelemaal naast zitten) waarop de kinderen helemaal dol zijn. Hij heeft een leuke lach, hij is ontzettend lief voor de kinderen en hij bewaakt de boel 's nachts of overdag. Dan hebben we nog een andere bewaker Lucas. Deze man is achter in de 60, schat ik, maar ook een hele lieve man. Hij kan weinig Engels, maar hij probeert wel met je te praten. O, ja de bewakers worden trouwens 'soldiers' genoemd, zowel door de kinderen als het personeel. Zelfs als ze Kiswahili onder elkaar praten, valt het woord 'soldier', zoals wel meer Engelse zinnen en woorden.
Als het goed is weten jullie nog wel dat ik vertelde dat een andere kok 'Sundee' genaamd in elkaar geslagen was bij dronkenschap. Deze man heeft zijn werk opgezegd bij CRC met het verhaal dat hij naar zijn familie in West-Kenia is gegaan. Dit even allemaal ter info...
Ik stond dus in de buitenkeuken bij houtvuur te kletsen en vragen te stellen over de chapati's. Ineens komt de oudste naar ons met de mededeling dat er bezoek is. Ik zie een man heel rustig naar ons toe komen lopen die heel rustig iets zegt tegen Anton. Ik vraag Fidelis:'Who is he?' 'I don't know', zegt hij en gaat weer verder met zijn chapati. Een minuut later komt de oudste weer met een blik op haar gezicht waaraan ik wel kon aflezen dat er iets niet klopte. Fidelis loopt naar de poort en komt weer terug. Dus ik vraag: 'What's happening?' Heel onverschillig zegt hij: 'They put chain on hands of Anton.' en gaat weer door met chapati maken. Ik dacht eerst dat hij bedoelde dat het om 'change' ging. Gewoon even wat terugbetalen. Maar binnen 2 seconden dacht ik: "SHIT! Wacht even, hij wordt in de boeien geslagen!!" Ik snel naar de poort toe en daar zie ik alle kinderen staan waarvan verschillende aan het huilen waren: "Give us back Soldier!" Ik zag de auto van de zg. politie heel langzaam wegrijden. Ik liep er naartoe, omdat mijn gedachtenreflex was: "VERDOMME, wacht eens even heel gauw hier! Wat zijn jullie aan het doen???" Tegelijkerijd dacht ik: "Yvette, pas heel erg goed op nu! Dit is een corrupt land tot in de wortel! De politie tegenspreken kan wel eens heel verkeerd aflopen." Dus het enige wat ik kon doen, is toekijken hoe ze ervan door gingen. Totaal verslagen en verbaasd wilde ik precies weten wat er aan de hand was. Het verhaal is dus dat ze beide Soldiers hebben meegenomen, omdat Sundee (dronken vechtpartij) heeft verklaard aan de politie dat deze twee Soldiers bij de vechtpartij betrokken waren en niet hij!!! Ook heeft die man die rustig kwam aangelopen toen we chapati's aan het maken waren, verklaard aan de politie dat deze twee het waren. Maar het ware verhaal is dat Sundee dronken was en in een vechtpartij raakte, dat Lucas en Anton Sundee wilde temperen en dat die kerel (blijkt vlakbij te wonen) in het donker niet beter wist dan dat Lucas en Anton de vechters waren. En Sundee zijn familie opzoeken in West-Kenia?? Ammehoela! Die is dus gevlucht!
Ik was zo vreselijk verbaasd, boos, machteloos! We probeerden Nelson een paar keer te bereiken, maar dat lukte helaas niet. Plots herinnerde ik me dat hij tot 14.00u karateles aan het geven was. De twee oudsten reageerden meteen: 'I know where it is. We must go there!' Ik vond het helemaal goed. Dus daar gingen we, eerst rennen door het land naar de onverharde weg, daar met z'n 3en achterop gesprongen bij een 'motorbike' tot we bij de verharde weg waren en daar meteen een matatu gepakt. Precies om 14.00u waren we in Thika Town. We zaten in de matatu volledig op elkaar gepropt, waardoor ik zo'n beetje de hele weg in de armen heb gelegen van die oudste. Je kan je er niets bij voorstellen, maar zo gaat het! Vervolgens rennen door de stad met de twee oudste (14 en 15 jaar) meiden links en rechts aan mijn hand. Rennen, rennen, rennen! Langs de matatu's, handkarren, fietsen, boda-boda's en vele mensen. We gingen een deur in waarna ik me ineens bevond in de binnenplaats van een flatgebouw. Goor, grauw en grijs. Dat dat gebouw nog niet is ingestort! Jeetje! Snel naar boven. Ik snapte er niets van, want hoe kan je hier nou karatelessen geven? Maar toch op de 4de verdieping, was een zware grijze deur, waarvan Peninah (een van de oudste meiden) zei:'Here is it! You can go inside!' en ze duwde me gewoon naar binnen. Stond ik daar ineens tussen de karateka's die net wat uitgelegd kregen. 'Hello...' Ik zag Nelson en hij kwam naar me toe. Dus ik vertelde het verhaal en die twee meiden ook nog eens een keer natuurlijk. Hij ging eerst bellen met de 'security manager' om andere security voor de aankomende avond te regelen. Daarna heeft hij de voorzitter gebeld van CRC. Ze hadden toevallig over een half uur vergadering en hij zou dit eerst neerleggen voordat de vergadering zou beginnen om dan gezamenlijk naar de politie te gaan.
Pfffffffff, ok, in elk geval iets geregeld. Maar het bleef uiterst frustrerend dat twee mannen die totaal onschuldig waren gewoon simpel in de boeien waren geslagen.

Ik stelde aan die meiden voor om wat te gaan drinken. Dat is natuurlijk voor hun een feestje, want meer dan water en Keniaanse thee drinken ze niet. Onderweg kwamen we een vrouw tegen die geld aan het verzamelen was voor een man die op de grond lag met een tumor op z'n bovenrug zo groot als zijn hoofd!!! Er werd best aardig wat geld neergelegd: munten van 10Ksh, 20Ksh, maar ja... Ik wilde niet niets doen, dus ik gaf haar 200Ksh. Maar dan ook weer: tja... dat is 1,60euro. In hoeverre help je daar iemand mee? Dus ik ben met haar in gesprek gegaan en gevraagd hoeveel ze nodig heeft. De oudste moest wel het een en ander voor me vertalen, maar uiteindelijk bleek dat ze 100.000Ksh al op de bank had en dat ze nog 150.000Ksh moest verzamelen... Het lijken enorme bedragen, maar als je het omrekend, is voor de hele operatie 2000 euro nodig... Ik vroeg haar of ze geen contact heeft gezocht met andere organisaties. Dat had ze niet. Ook wist ik dat er ziekenhuizen zijn die het gratis uitvoeren. Alleen moet je dan echt in contact zien te treden met deze internationale organisaties. Ze gaf me haar nummer en wie weet, kan ik nog iets betekenen.

We zijn dus gaan drinken en rond een uur of 16.00u waren we weer terug in CRC. Ik was erg, erg moe, omdat we de avond ervoor eens een keertje 'op stap' waren geweest. Ja, naar een ware discotheek. Natuurlijk wel met een taxi. Ik lag om 1.45u op bed en om 5.00u wordt er bij de kinderen op de deuren gebonsd om op te staan. Daarna wordt het een steeds harder geschreeuw, geklets, gehuil, er wordt met deuren gegooid, de metalen kisten die onder hun bed staan gaan open en dicht voor de kleding en er wordt schoongemaakt. Dus het was een korte nacht. Vervolgens komt het hele gebeuren met de politie aardig bij me binnen, zie ik het leed van die man met de tumor en later op de avond vind ik nog een van die jongens op mijn kamer om iets te stelen. Ik wilde net even een dutje doen rond 18.00u. Ik deed mijn deur open en achter de deur stond hij, Paul. Een jongen van een jaar of 9, denk ik. Ik wist zijn naam nog niet. Maar toen dus wel. Ik was niet boos, maar ik had eerder medelijden met hem. Dus ik pakte hem zachtjes bij zijn arm en vroeg hem: 'Did you take anything?' Met z'n koppie omlaag, knikte hij. 'What did you take?' Hij wees op mijn brood. 'Are you sure you didn't take anything else?' Hij knikte 'nee'. Ik voelde toch maar even in zijn zakken, maar kon niets vinden. Ik pakte zijn hoofd tussen mijn handen en zei: 'I'm not angry, ok, but never do this again, ok? You can take the bread now.' Vervolgens liet ik hem gaan. Ik vond het zo schrijnend. Er liggen zoveel spullen op mijn kamer, maar daar gaat het niet om... het gaat om de eerste levensbehoefte: eten. Erg, toch?
's Avonds krijgen ze overigens gewoon een volledige maaltijd. Alhoewel ik ze nog geen vlees heb zien eten. Op school krijgen ze pap en in het weekend krijgen ze tussen de middag ook eten. Bonen, soort spinazie en aardappelen eten ze het meest. Rijst heb ik in het weeshuis nog niet gezien.

Rond een uur of 20.00u kwam de tuinjongen met het laatste nieuws: "The police wants 10.000Ksh for them to release." Mijn God! Nee, dit gaat niet gebeuren!! Onderling waren ze ook boos hierover, omdat ze zelf heel goed doorhebben dat ze in een land leven waar de macht ligt bij dit soort 'overheidsorganisaties' en dat die macht misbruikt wordt om geld af te troggelen van mensen. Ze zullen ook nooit opkomen voor de ander, omdat je er dan gewoon aangaat. Het begint al bij de matatu's waar gevochten wordt om 10Ksh. Ik heb gisteren (hoe stom ook) gevraagd aan de andere passagiers of ze 50Ksh betalen voor de rit, omdat degene die het geld onderweg regelt dat aan mij vroeg. Wat denk je? Niemand, maar dan ook niemand zegt wat. Ze kijken het liefst naar de grond als nederige dienaars van -op dat moment-de matatu-geldinner. Maar ik begrijp het wel.
Tijdens het praten over de 10.000Ksh werd mij ook nog even verteld dat Anton en Lucas niet slapen zullen vannacht, dat ze met meerderen in een cel op een betonnen vloer liggen en geen eten of drinken krijgen... Als het nou hun verdiende loon is, ok, maar dat is dus niet het geval. Serieus, ik kon wel janken!!

Rond 21.00u ging ik doodmoe en een beetje ziek naar bed. Ik voelde me niet lekker en het leek of ik grieperig werd. Het begin van elke tropische ziekte... Maar volgens mij gaat het wel redelijk vandaag. Ik zit toch mooi weer in Thika Town! Vannacht heel slecht geslapen en vanochtend tot 8.30u op bed blijven liggen. Even tijd voor mezelf na al deze gebeurtenissen. En wat gebeurt er nu met Lucas en Anton???
Rond 9.00u stond ik bij Fidelis en vroeg hem wat het laatste nieuws was. Nelson heeft gezegd dat ze vandaag weer naar huis komen. YES! 'I'm cooking now for them. So we wait.'
Rond 11.00u kwamen ze werkelijk binnen!! Lucas liep me tegemoet, zijn armen uitgestrekt om me te omhelzen. Ik heb 'm stevig vastgepakt. Gelukkig, gelukkig, gelukkig!!
Anton stond buiten met Idris, het jongetje met de epilepsie, te kruffelen. Je kon ook bij Anton heel duidelijk de opluchting en blijdschap zien. Ik pakte hem ook stevig vast van blijdschap.
Daarna heb ik hem in de keuken nog wat vragen gesteld zoals of hij geslapen had en gedronken had. En inderdaad niet geslapen, niet gegeten, niet gedronken. Het stikt van de muggen (malaria) in de cel, gevangenen onderling gaan vechten en je ligt op de betonnen vloer. Mijn rechtvaardigheidsgevoel werd tot op het bot geraakt. Hij pakte me nog eens vast en zei dat hij wist dat ik het heel erg vond. Hij had mij nog zien aan komen lopen toen de auto wegreed. Ik vroeg hem waarom hij uberhaupt was ingestapt, maar hij had geen keus. Het gaat gewoon met harde hand. In de boeien en instappen!
Nelson heeft inmiddels geregeld dat Sundee wordt gezocht door de politie. Of het losgeld nu echt is betaald weet ik niet zeker, maar ze zeggen van wel.
Vervolgens heb ik Anton wel aan mij hangen! :-) Hij wil me nou iedere keer even stevig vastpakken en hij wil niet dat ik naar huis ga. Hij lacht er wel om, hoor, maar misschien moet ik wat voorzichtig nu zijn.

Volgens mij is dit een heel lang verhaal geworden, maar ik moest dit echt even in geuren en kleuren kwijt!

Nou, ik probeer dadelijk wat te eten, maar drinken moet ik wel goed doen. Het liefste gewoon cola die ik hier koop in Town. Volgens mij is coca cola heel goed, toch? Hopelijk slaap ik in elk geval goed vannacht.

O, ja James (vriend van CRC) is toch op dit moment mijn safari aan het regelen...

Ik ga weer naar het weeshuis!

Baadaye sana!!
Kus, Yvette