Reisverslag 4: Onderhandelen, mini-puppie!

Afgelopen donderdag hebben we niet zo heel veel gedaan. Eerst de kinderen om 7.15u/7.30u naar school brengen en daarna om 10.00u naar Thika Town met z'n vieren. Om 16.00u vond er op CRC een bestuursvergadering plaats vanwege het wel en wee van CRC. Het gaat dus financieel niet goed en financieel niet goed betekent niet dat je geen kleding kan kopen ofzo, maar dat er simpelweg niet eens geld is voor het ontbijt en dat de salarissen van het personeel achterlopen... Er kwamen zeker 10 man bij elkaar en ik heb gevraagd of ik erbij mocht zitten, maar dat vond Nelson geen geslaagd plan. Het gaat ook voornamelijk over hem, dus dat hij niet wil dat iemand anders erbij komt zitten, is wel begrijpelijk. Jammer, jammer. Om 16.45u begon de vergadering. Precies op tijd... 3 kwartier later dus. Ze hadden maar anderhalf uur, want de electriciteit lag er nog steeds uit en om 18.15u is het wel donker. Ik heb ook de volgende dag begrepen dat ze niet zijn opgeschoten en dus niets hebben opgelost.
Omdat de electriciteit eruit lag, heb ik voorgesteld om een kampvuur te maken. Dit vond iedereen een goed plan. De kinderen vonden het ook maar wat leuk! Veel gezongen en wat gedanst en op de trommel geslagen. De bewakers, de kok en de huismoeder kwamen er ook bij zitten. Was een prima gelegenheid om met hun wat meer in contact te komen. Ik vind het echt leuk om te weten hoe ze praten en denken over hun leven. Erg interessant!

Gisteren (vrijdag) zijn Anne en ik naar Nairobi gegaan. In de Lonely Planet wordt Nairobi niet aanbevolen, maar er is een markt genaamd "Village Market" waar de Maasai People hun waar verkopen op vrijdag. Dus het spel van afdingen kon beginnen...! Ik had er zin in en zo gingen we meteen 's morgens om 8.30u naar Nairobi met de matatu. Reisduur: ongeveer 2 uur voor 100Ksh/80eurocent. Ongelooflijk, he? De radio staat in elke matatu aan. En in Thika zijn er al honderden, maar in Nairobi zijn het er misschien wel 1000! In elk geval, we hoorden dat er een ongeval met een matatu had plaatsgevonden, waarbij 2 passagiers overleden waren en 5 met erntige verwondingen naar het ziekenhuis. Oorzaak: te hard rijden en inhalen. En ik kan je vertellen: ze rijden als gekken!! Zo'n busje stoppen ze ook helemaal vol met mensen tot zelfs over elkaar heen hangend. Aanraken is gewoon geen enkel probleem hier, dus ze doen er ook niet echt moelijk over hier. Maar ik vind het NIET grappig!
Maar goed we zijn in Nairobi aangekomen en lopen naar de Village Market. Tot mijn grote verbazing is het merendeel blank! Veel Amerikanen. Het is een winkelcentrum waarvan je er niet aan afziet dat je in Nairobi zit. Heel erg Westers, een leuk terras met waterval, maar ook Westerse prijzen qua drinken dan. Het eten blijft wel op Afrikaanse prijs hangen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het wel even prettig vond om mijn 'eigen' volk te zien. Ik vind het helemaal niet erg om zowat als enige blanke dus het donkerbruine volk te vertoeven, maar toch...
We gingen naar de bovenste verdieping en daar was de markt. Echt geweldig!! Ze zijn wel verschrikkelijk opdringerig. Ze beginnen met: 'How are you? Come and look at what I make. I make good price for you. No pressure.' Ja, natuurlijk! 'No pressure?' Bijna alleen maar 'pressure'. Als je niet wil luisteren, pakken ze je gewoon bij je pols om je naar hun spullen te laten kijken. Ook wilden ze tot 2 keer toe mijn armbandje ruilen en mijn kettinkje. Mijn armbandje is niet meer dan een touwtje wat in een bepaald patroon geknoop is en mijn kettinkje is een touwtje met een zonnetje eraan! Hun spullen zijn vele malen mooier! Maar ja, ze krijgen mijn armbandje en kettinkje toch niet van me. Lekker puh!
Het eerste uur is het nog wel oke al dat geduw en gevraag, maar mijn strategie was eerst kijken, hun eerste prijs vragen en dan vergelijken met andere kraampjes. Maar dat was lang niet altijd gemakkelijk, want daar zijn ze het natuurlijk niet mee eens! Na 2 uur zijn we terug gegaan naar de begane grond om wat te drinken en eten. Daarna zijn we weer in de aanval gegaan met een nieuwe strategie: nog veel lager met de aanbodprijs beginnen en de mensen veel meer negeren, want anders krijg je ze echt niet van je af. Ik heb aardig wat spulletjes gekocht, waarvan de laatste mijn mooiste aanwinst was: een houten Maasai-stel (man-vrouw) 30 cm groot met speer en schild. Een vrouw vroeg 1800Ksh ervoor. Ik zei dat ik eerst weer rond wilde gaan kijken. Ze liet me gelukkig wel gaan. Bij een ander kraampje met precies hetzelfde houten Maasai-stel werd de vraagprijs bij mij voorgelegd.... En weet je wat hij vroeg??? 6500Ksh!!!! Is hij helemaal gek geworden! Dus ik ging lekker onderhandelen met een belachelijk tegenbod van 500Ksh. De reactie van die man was: "How can you say that. Sister, sister, you're cutting my neck! Give me a good price." Iedereen is ook 'brother' en 'sister'. Hij ging bij een kleiner stel naar 3000Ksh. Ja, dat schiet lekker op! Ik zei dat ik bij een ander kraampje dit houten Maasai stel voor 1800Ksh kon krijgen zonder te onderhandelen. Hij geloofde het niet. Ik ben uiteindelijk weggelopen, naar die vrouw gegaan en onderhandeld tot 1200Ksh! YES! Well done! Ik wilde nu zo snel mogelijk weg, maar ze blijven om je heen draaien. Ik werd een beetje boos en riep heel hard: "No, STOP IT!!!" Volgens mij waren ze een beetje verbaasd, maar ze lieten me met rust.
Ik heb het nu wel onderhand door wat iets waard is naar Keniaanse standaard. (En ja, Dinesh, hier heb ik voor jou ook gehandeld! Het beeldje is ongeveer 25 cm hoog, schat ik.Het is echt een grappig beeldje. Een beetje ruw houtsnijwerk, maar daar hou ik wel van. Ik hoop jij ook!........)

De plannen zijn verder gewijzigd: dit weekend niet naar een Nationaal Park. Vandaag ga ik dan mijn safari ook zelf uitzoeken, omdat het denk ik niet veel voordeel oplevert om het vanuit het weeshuis te doen. Ik ben van de vrijwilligers nog de enige die niet op safari is geweest. Dus ik zoek een organisatie waar ik me bij een groep aan kan sluiten in de jeep. Kost allemaal erg veel tijd. De meeste tijd gaat op aan het afleggen van afstanden. Om naar Thika Town te gaan kost me al 50 minuten! Ik ben ook minder met de kinderen bezig dan ik van tevoren gedacht had. Het is gewoon erg moeilijk iets met ze te doen. Je kan wel met ze hangen, knuffelen en wat stoeien, maar ik wil toch wat meer betekenen voor ze. Ik ben bijvoorbeeld blij de spulletjes aan school te hebben gegeven. Daarnaast ben ik vanmorgen met de kok -Fedelis-naar een andere wijk gegaan waar hij woont om chapati-meel te gaan halen. Dit is meel waar een soort van pannekoeken van kunnen worden gemaakt. De andere vrijwilligers willen liever geen geld neerleggen, omdat dat er alleen maar ervoor zorgt dat de kans misschien kleiner is dat Nelson uit het bestuur wordt gezet. Maar ik wil het probleem van het bestuur niet het probleem van de kinderen maken als het om de eerste levensbehoeften gaat. Bovendien kunnen we het zelfs declareren bij de Nederlandse stichting. En het is ook allang duidelijk dat er problemen zijn, dus waarom de kinderen onthouden van ontbijt? Dus vanmorgen hebben we samen 24 kg chapatimeel gehaald voor de prijs van ongeveer 12 euro. Ik vind het prima, hoor. Ik kocht er nog een zakje Omo-wasmiddel bij van 500g voor 120Ksh. En 'hop' daar gingen we. Hij met de 24kg meel op z'n schouder. We moesten zo'n 5 minuten lopen voor we weer bij de weg waren. Ik vroeg hem een paar keer of het echt niet te zwaar was. 'No, no' it's ok' Toen zei ik:'Ok, Then I join you!' En zo gooide ik mijn 500g Omo wasmiddel op mijn schouder! HAHAHAH! Hij moest erg lachen en een paar andere mensen zagen het ook en moesten ook lachen. Soms weten ze echt niet waar ze het over hebben. Zo beweerde hij dat hij 35-38kg woog. Ik zei dat dat onmogelijk was. Ik zei dat ik 58kg weeg en toen zei hij: 'Yeah, I weigh 54 kg.' Ja, ja, natuurlijk meneer de kok, je kletst lekker! Wel heel grappig hoe ze dus met je proberen te praten.
Bij terugkomst op het CRC werd ik bedankt door de oudste voor het meel. Super toch? Vervolgens krijg je beter contact met het personeel en willen ze je graag meer laten zien van de omgeving en de manier waarop ze leven. En dat vind ik echt erg leuk.
Gisteravond heb ik met de tuinman (een jongen van een jaar of 22, schat ik) Nederlands en Kiswahili geleerd. Erg veel gelachen! En daar gaat het hier om: de basisdingen en je vermaken met datgeen wat je hebt.

Toen ik naar bed ging, hoorde ik een erg hoog piepend, hard geluid. Het leek op een kat. Ik ben met mijn zaklamp gaan kijken wat het was vanuit mijn raam... Het leek een pasgeboren katje, dacht ik. Ik ging weer naar buiten om de bewaker te vragen met me mee te komen kijken..... Het was een puppie!!! Zo klein, niet te geloven. En maar roepen en piepen. Zo zielig! Hoe kan het nou naast mijn raam terecht zijn gekomen? Ik dacht dat-ie het niet overleven zou. We hebben hem in een kapotte doos gelegd en wat verderop gezet. Ik heb mijn hoofd onder de lakens getrokken, omdat ik er niet tegen kon het puppie om z'n moeder te horen schreeuwen. De volgende dag istie toch nog door de tuinman bij de moederhond gezet die buiten de muur van het weeshuis haar andere puppies verzorgde. En zo heeft het kleine puppie (past zo op je hand!!) het toch nog overleefd!

Dat was het weer!
Baadaye!
Groetjes,
Yvette
P.S. Er staan nieuwe foto's!